پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:روشن و مبرهن است که گردشگری در سراسر دنیا به عنوان یک صنعت و محل درآمد شناخته شده است.منطقه هورامان با توجه به دلایل مختلف از جمله موقعیت جفرافیایی، ملی، مذهبی، سیاسی و اقتصادی ،فاقد اکثر فاکتورهای شاخص توسعه اقتصادی و فرهنگی می باشد.به دلایل و بهانه های مختلفی سرمایه گذاری های عمده اقتصادی چه از طرف بخش دولتی و چه از طرف بخش خصوص برای ایجاد اشتغال پایدار و ایجاد ارزش افزوده و بالطبع توسعه اقتصادی و افزایش شاخص رفاه اجتماعی صورت نگرفته است.

ریشه ها و دلایل عدم تحقق آن در این نوشتار نمی گنجد. آنچه که مایلم به آن بپردازم پتانسیل بالقوه منطقه برای توسعه صنعت گردشگری به عنوان شاخصی مهم برای توسعه اقتصادی و فرهنگی است.توسعه فرهنگی و اجتماعی یک اجتماع می تواند بر توسعه صنعت گردشگری موثر بوده و با آن نسبت مستقیم دارد. از طرفی دیگر توسعه گردشگری نیز می تواند باعث رشد شاخصه های فرهنگی و اقتصادی یک جامعه باشد و این تاثیرات متقابل می تواند به صورت تصاعدی رشد کرده و ضامن تداوم و ثمر بخشی هر دو و در نتیجه افزایش توسعه انسانی باشد.

برای به حرکت در آورن این گردونه اقدامات مفید و موثری وجود دارند که اجرا و فرهنگ سازی آنها بر عهده افراد آگاه و دلسوز جامعه می باشد. آماده ساختن منطقه برای جذب گردشگر ابعاد و شاخصه های مختلفی دارد.اهمیت ایجاد زیرساختهای لازم گردشگری مانند راه مناسب و ایمن ، هتل، رستوران، مکانهای فرهنگی بر همگان واضح ومبرهن است.

آنچه که می خواهم بر آن انگشت گذاشته و روشن نمایم اهمیت امنیت روانی و نیاز گردشگر به همدلی و خوشحالی ساکنین محلی از حضور خود است.از اولین شاخصه هایی که هر گردشگری از محل گردشگری کشف و ضبط می نماید همانا مولفه رشد فرهنگی و میزان توسعه یافتگی مردم از نظر اخلاقی و فرهنگی می باشد.

رفتار، طرز صحبت ، همدلی، لبخند و حتی طرز نگاه ما به گردشگر می تواند پیام قلبی ما را به او منتقل کرده و به عنوان شاخصه مردم این دیار به سایر مردم دنیا معرفی گردد.مردم کرد و مخصوصا هورامان به پاکدلی و شادرویی و قناعت طبع و مهربانی و مهمان نوازی مشهور بوده اند. مبادا که این تلقی خدشه دار شود. مبادا که گردشگری در خانه و محله ما احساس ناامنی یا ناراحتی خاطر نماید. پناه و مأمن آنها باشیم تا برکت مادی و معنوی و حس زیبای انسان دوستی را با تمام وجود احساس کنیم.

چندی پیش یک از دوستان خاطره ای از زندگی در شهر پاوه را برایم تعریف کرد که عینا نقل می کنم:حدود ۲۰ سال پیش در شهر پاوه سرباز بودم. روزی با یکی دیگر از دوستان هم خدمتیم در یکی از کوچه های پاوه عبور می کردیم. که چشممان به درخت اناری که شاخه های آن از حیاط یکی از خانه ها بیرون زده بود و پر بود از انارهای خوشمزه، افتاد.هوس کردم و یک از انارها را با زحمت چیدم، در این میان زن میانسالی که شاهد ماجرا بود ما را صدا زد که ” نخورید! از آنها نخورید!” ما هم حسابی ترسیدیم و خجالت کشیدیم و فکر کردیم که الان صاحبش با برخورد تندی ما را مواخذه خواهد نمود.آن خانم محترم که هیچگاه چهره مهربانش را فراموش نمی کنم با روی خوش و مهربانی گفت : یک دقیقه صبر کنید الان برمی گردم.

پس از گذشت لحظاتی با یک سبد انار رسیده و خوش آب و رنگ برگشت و گفت بیا پسرم اینها خوشمزه ترند. نوش جانتان. ما هم خجالت زده تشکر کردیم و هر کدام یک انار برداشتیم. اون خانم مهربان انار ها را در یک کیسه پلاستیکی ریخته و با با اصرار فراوان آنها را به ما داد و گفت به دوستانتان هم بدهید. خاطره آن روز و مهربانی آن هموطن در قلب من دائمی شد و هر وقت یک کرد می بینم خاطره آن روز برام تداعی می شود.

یک حرکت انسان دوستانه و یک نگاه شفقت آمیز و یک تعارف ساده یا راهنمایی صادقانه براحتی می تواند دلها را تسخیر کند و باعث نمایش فرهنگی ناب شود که یکی از اهداف گردشگر در سفر به مناطق بکر و دور افتاده است.گردشگران هم باید با درک موقعیت زمانی و مکانی و شناخت خصوصیات اخلاقی و فرهنگی مردم محلی از خط قرمزها و عرف شناخته شده آنها عبور ننمایند تا موجب رنجش و ناراحتی آنها را فراهم ننمایند.

خلیل نوری
روستای هجیج