به گزارش سلام پاوه : مراسم بزرگداشت هنرمند بزرگ کُرد حسین عثمانی (مشهور به حسین کوه کن) در تالار مولوی دانشگاه کردستان برگزار شد.

به گزارش خبرنگار سلام پاوه : عصر روز چهارشنبه ۴ اردیبهشت این مراسم پس از تلاوت قرآن کریم و با “یک دقیقه” سکوت به احترام شخصیت اسطورەای “خاڵۆ حسین” و “قربانیان سیل‌های اخیر”، آغاز گردید.

داود غفاری” مجری برنامه با ابراز خرسنـدی از برگزاری این برنامه کە نخستین تجلیل از شخصیت خاڵۆ حسین، است از مسئولان دانشگاه کردستان تشکر کرد و با انتقاد از مسئولان شهرستان پاوە خاطرنشان کرد: متاسفانە شاهکار بزرگ و تاریخی استاد خاڵۆ حسین، مورد بی‌توجهی و بی‌مهری مسئولین واقع شدە و در امر تجهیز و تسهیل و اقدامات محل، کە می‌تواند منبع بزرگ جذب توریست و گسترش گردشگری شهرستان پاوە باشد، غافلند.

در ادامه عضو هیات علمی دانشگاه کردستان گفت: شعار فرهنگی سال ۹۸ وزارت علوم، تحقیقات و فناوری حرکت به سمت دانشگاه اجتماعی است که بتواند علم زنده مرتبط با دانشگاه تولید کند.

حبیب سلیمانی اظهار داشت: برای تحقق این شعار، دانشگاه کردستان با برگزاری همایش هایی با موضوع اجتماعی آغازگر حرکت در این مسیر خواهد بود.

وی هدف اصلی دانشگاه در موضوع اجتماعی را توجه به نمادهای فرهنگی کردستان و مناطق کُردنشین عنوان کرد و افزود: سرمایه های اجتماعی مشهور به سرمایه های نمادین هر جامعه تبدیل می شوند که «خالو حسین کوه کن» از جمله آنها است.

سلیمانی با تاکید بر اینکه هر نظام اجتماعی که بخواهد حرکتی رو به پیشرفت داشته باشد، باید به سرمایه های اقتصادی، اجتماعی، انسانی و نمادی خود توجه کند، گفت: سرمایه انسانی منجر به خلق سرمایه اجتماعی می شود که مرحوم «حسین کوه کن» از جمله این سرمایه های اجتماعی است.

وی وجود یک فرد در خانواده، جمع و اجتماع که موجب گرد آمدن عده ای دور هم شود را سرمایه ای اجتماعی دانست و یادآور شد: همایش امروز حول محور «حسین کوه کن» است که با هنر خود توانسته سرمایه ای نمادین برای کُردها باشد.

این عضو هیات علمی دانشگاه کردستان اضافه کرد: خانه سنگی به جای مانده از «خالو حسین کوه کن» تنها دارایی او بود اما خود سرمایه ای برای جامعه شد که ارزشمند است.

سپس “پژمان حبیبی” نویسنده و روزنامەنگار مرور جامعی از زندگی حسین کوهکن ارائه داد و به ویژگی های متمایز اثر وی اشاره کرده و درخصوص آن توضیح داد.

پخش مستند معرفی حسین کوهکن، شعرخوانی خانم “‌آواره حیدری” در ستایش خالوحسین از دیگر آیتم‌های این برنامه بود که با پنل علمی بررسی دربارەی جنبەهای روانشناسانه، اجتماعی و فرهنگی و همچنین زیبایی‌شناسانه‌ی حسین کوهکن و غار سنگی او توسط اساتید با مدیریت “دکتر جوانمیر عبدالهی” با حضور “دکتر هادی نقدی”، “دکتر محمد یعقوبی” و “سامان امجدی” در اواسط برنامه پی گرفته شد.

اجرای سیاچمانه، سخنرانی آقای “فرهاد کهزادی” از بستگان “خالو حسین”، شعر خوانی ماموستا “سان احمد سلیمانی” متخلص به “شاهو” و سرکارخانم “فرزانه هدایتی” عضو شورای شهر بانەوره در مورد ثبت ملی اثر وی، نواختن شمشال ساز محبوب حسین کوهکن و پخش کلیپی دربارەی مشارکت حسین کوهکن در امور خیریه ادامه یافت و در خاتمه “هژیر محمودی” پناه با قرائت متنی درباره خالو حسین به نمایندگی از دانشجویان، و تقدیر از کسانی که در مورد حسین کوه کن تلاش کردەاند توسط مسئولین دانشگاه و اساتیدی چون دکتر “خوشنوازی”، “دکتر اردلان”، “هومر نوریاوی”، ایرج عبادی” و “سیمین چایچی” بانوی شعر کردی، پایان یافت.

در حاشیه این مراسم نمایشگاه عکس و نقاشی با محوریت زندگی و غارسنگی دست‌ساز حسین کوهکن پهلوان و هنرمند کورد متشکل از ١٩ اثر که نماد ١٩ سال تلاش مستمر جهت خلق آن می باشد و همچنین غرفه ی کتاب های که در مورد وی نگاشته شده است از تاریخ ٢ لغایت ۴ اردیبهشت در لابی تالار مولوی جهت آشنایی بیشتر دانشجویان و عموم مردم با خالو حسین کوهکن برپا شد.

گفتنی است حسین عثمانی متولد سال ۱۳۰۹ در دورستای دروله سفلی از توابع بخش باینگان در شهرستان پاوه در سن ۳۴ سالگی و در حین شکار با رها شدن گلوله ای از تفنگ خود، یک پایش را برای همیشه از دست داد.

وی بعد از مدتی خانه‌اش در روستای دروله را هم از دست می دهد و در خانه ای گلی ساکن می شود و در اتفاقات بعدی همه دارایی و احشام هم از بین می رود.

بدبیاری های این مرد کُرد به اینجا خلاصه نمی شود و وی سه پسر و همسرش را به دلایل مختلف از دست می‌دهد و فقط سه دختر همراه او می‌مانند.

حسین بعد از این اتفاق ها به منطقه کوهستانی و خالی از سکنه «می گوره» از توابع شهرستان پاوه می‌رود و با جسم معلولش تصمیم به کندن کوه و صخرها می‌گیرد.

در سال ۵۷ با جسمی معلول، یک کلنگ و بیل شروع به تراشیدن صخره می‌کند و ۱۹ سال از عمرش در این راه صرف می شود.غار او، ۹ اتاق دارد و از چهار خانه مجزا تشکیل شده که در بعضی نقاط نسبت به سطح زمین ارتفاع کمتری دارد.

خالو حسین در یکی از خانه‌های تک ‌اتاقی بطور مجزا مقبره خود را نیز با دستان خود کنده تا پس از مرگش او را در آنجا دفن کنند.این غار دست‌ساز یکی از نقاط گردشگری اورامانات است.