پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : شلوغی مسیر سه راهی پاوه ،باینگان از سر تخلیه انرژی نبود بلکه به خاطر عدم تخلیه انرژی بود .بارش برف نعمتی بود برای مردمی که نا امید شده بودن از همه چیز، نا امید از بهبود وضع موجود ، نا امید از محقق شدن آرزوهای ابتدایی و… و اما هدف از نگارش این مطلب خطاب من به تمام مسئولین و خدمتگذاران به ملت است.

این هشداری است که اگر چاره برایش پیدا نشود کنترل آن امکان پذیر نیست و اگر کنترل شود قطعا هزینه آن از درمان هشدار بیشتر است دقیقا به مانند عمل واکسیناسیون است درسته که اجرای این عملیات هزینه ای در بر دارد اما عدم انجام این کار منجر به هزینه های جبران ناپذیری خواهد بود .

من قلم گویایی ندارم و عامیانه مینوسیم و میخواهم که مسئولین امر هم عامیانه درک کنند .تمام عزیزانی که دیروز به این مسیر تشریف آورده بودند اکثرا به خاطر شلوغ بودن مسیر حضور داشتند زیرا احساس میکردند چیزی وجود دارد و آنها هم بی نصیب مانده اند! من که عصر جمعه به رسم عادت به آنجا رفتم و خواستم هم از ظرفیت ایجاد شده و هم به لحاض موقعیت شهرستانی گزارشی میدانی جهت جذب توریسم به منطقه داشته باشم و هم خودم بعد از یک هفته کاری و پر از استرس چند ساعتی در دامن طبیعت باشم به آنجا رفتم همه چیز داشت خوب پیش میرفت.

زن و مرد پیر و جوان بومی و غیر بومی همه و همه در کنار هم آنچنان لذت بخش بود که احساس افتخار به آدم دست میداد آنجا که یک فرد غیر بومی خودش رو پرت کرد تا یک بچه ای که داشت سرسره بازی می کرد آسیب نبیند آنجا که یک پسر جوان یک تیوپ آورده بود و همه داشتند ازش استفاده میکردند و به نوبت دیگران احترام میگذاشتند اما این روند کم کم داشت تغییر میکرد برایم عادی بود تا بر حسب اینکه به واسطه سرد شدن هوا و شدت شلوغی تصمیم به بازگشت گرفتم.

ابتدا همه چیز عادی بود از کنار جمعیت چند خودرو آفرود دیدم که داشتند در مسیری که مسیر تردد خودرو نبود حرکت میکردند به خودم گفتم شاید فرد ناتوانی رو برای شریک شدن در احساسات به اینجا آورده اند اما دیدیم که هدف چیزی دیگری است چند قدم آن طرف ماشین لوکس شاسی بلندی دیدیم که داخلش پر از مسافر است فکر کردم در برف گیر کرده و خواستم هم فکری کنیم که خانواده اذیت نشوند و خودرو به مسیر اصلی باز گردد اما دیدم که این نوعی نمایش است و با غرور تمام دائما در مسیر عرض اندام میکنند کمی مکث کردم و از ادامه مسیر منصرف شدم وقتی خوب نگاه کردم متوجه شدم فقط تعداد کمی از دوستان که از همان ابتدا و بعدا به قصد خالی کردن هیجان آمده بودن داشتند از لذت واقعی بهره میبردند و دیگران فقط به خاطر عدم تخلیه هیجان حضور دارند و توان و جرات آن را ندارند یا به خاطر موقعیت شخصیتی فقط نظاره گر هستند.

افسوس خوردم که چرا باید به اینصورت باشد اما نتوانستم جلو خودم رو بگیرم و با لبخندی به خودرو آفرود سوار گفتم (ژینگه بپاریزیم ) اما متاسفانه منجر به هیچ واکنش مثبتی از سوی راننده نشد بلکه شدت تصمیم خودش را بیشتر کرد احساس کردم این روش جوابگو نیست چون بستر فکری آنها از بستر ما فراتر است و باید فرهنگ سازی بیشتر نسبت به این قضه ایجاد شود به مسیر خودم ادامه دادم و‌ سوار ماشین شدم مسیر شلوغ بود اولش فکر کردم به دلیل حادثه ترافیک است تا اینکه دیدم مسیر مشکلی ندارد از دوستانی که میشناختم پرسیدم کجا میروید جواب دادند که برای این شلوغی جمله جالبی بود چندین نفر هم از من پرسیدن چی شده اما باز هم سوالم را تکرار کردم و همان جواب اولیه برای شلوغی !!!

اینجا بود که به اصل موضوع پی بردم اکثرا برای شلوغی میرفتند نه تخلیه هیجان دیدیم جامعه با مشکل نهفته ای روبرو است و واکسن میخواهد و اگر چاره سر نشود فاجعه به بار می آورد! ایا مسئولین برای این مشکل چاره ای دارند؟

نویسنده : عمار قادری فعال زیست محیطی و گردشگری