پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:در دفتر مدرسه طبق روال روزهای دیگر نامه های رسیده از اداره را بررسی می کردم که در میان انبوه نامه ها یکی نظرم را جلب کرد،مضمون نوشتن نامه ای به پیامبراکرم(ص)بود و مخاطبش دانش آموزان.

برای لحظاتی به فکر فرورفتم من نیز حرفهای بسیاری برای گفتن داشتم.ذهنم همچنان مشغول این موضوع بود که به ناگاه به یاد شاعر بزرگ دیارمان ماموستا مولوی کورد افتادم،به یاد شعری از این استاد بزرگ سخن و یکی از اسوه های عرفان که بارها مرا به خود مشغول کرده بود و چه مشغولیتی از این زیباتر.

شعر در واقع یک نمایشنامه استادانه که در آن با زبانی بسیار شیوا انسان مسلمان(بدون اشاره به زمان و مکان)به یکی از بزرگترین چالشهایش(وشاید بزرگترین)کشیده می شود “چالش روبرو شدن با فخر کائنات (ص)در صحرای محشر در حضور خالق و قاضی عادل،خداوند لا مکان”شعری که در آن در ابتدا به نصیحت نفس گنهکار خویش می پردازد و سپس در یک آن به اوج شعرش می رسد،آنجاییکه با صدای بلند و رسا نفسش را به چالش می کشد و در چند بیت به شیوایی هر چه تمامتر سخت ترین مرحله را به نفسش چنین گوشزد می کند که:

«بارێ ئەر غەفڵەت دام تەندەن نە رێت//نی یەنی وە تەنگ شەرمەساری وێت

یاد ئەو سەروەر وە دەروون باوەر//ئەر واچان پەنەش نەو بەزم مەحشەر

یە مەنسووب تۆن ئینە کردەشەن//چەنی توانای سەر هۆر دەردەشەن؟

ئەو بە شەرمەوە بدیۆ بە وەردا//من مشیۆ کام خاک کەروون وە سەردا            

سەهلەن من روو زەرد سەر نە وەرەنان//ئای مایەی تەسدیع پەیغەمەرەنان»

در این شعر ماموستا مولوی تکلیف امت محمد(ص) را مشخص کرده است،امتی که ملت کورد نیز یکی از ملل بسیار معتقد به اسلام آنست.شاید سخن به گزاف نگفته باشیم اگر ادعا کنیم محبتی که ملت کورد به پیامبر عظیم الشان اسلام (ص)دارندشاید در کمتر ملت اسلامی بتوان نمونه اش را یافت. اما آیا محبت تنها کافی است؟بیاییم یک لحظه در هر پست و مقام و هر لباسی که هستیم یک لحظه خود را در میدان محشر و در برابر رسول (ص)تصور کنیم،چه حالی خواهیم داشت اگر خداوند همان کلام مطرح در شعر ماموستا مولوی را در برابر رسول(ص) مطرح کند؟

سادات دیارم،آیا فرزندان خلفی برای پدر خود بوده اید؟ آیا در کنار افتخار به نسبت با رسول الله(ص) و یدک کشیدن عنوان سید توانسته اید گوشه ای از اخلاق و سنت ایشان را در جامعه اسلامی نشر دهید و الگویی مناسب برای دیگران باشید؟در چنین روزی جوابی برای رسول(ص) خواهید داشت؟علمای دیارم،وارثان پیامبر اکرم(ص)،کسانی که در محراب رسول(ص) قرار گرفته اید و مسئول ارشاد من و سایرین هستید،آیا توانسته اید شباهتی (ولو کم)با رسول الله (ص)داشته باشید؟آیا برای اشاعه دینش متحمل درصدی ازرنجهای رسول(ص) گشته اید؟آیا به سان احبار و رهبان گرفتار امور دنیوی نگشته اید؟

حاجیان بر گشته از بیت الله،ای پای گذاشتگان بر جای قدوم مبارک نبی مکرم(ص)،ای زوار مکانهای که زمانی پیامبر اکرم(ص) را درک کرده اند،آیا آن چنان برگشته اید که همه آرزوی رفتن به خانه خدا را داشته باشند؟کاسبان دیارم،حبیبان خدای تعالی،آیا حدیث”من غشنا فلیس منا” پیامبر(ص) را با گوش جان شنیده اید؟در زمان گفتن اذان و فرا رسیدن وقت نماز،نیاز را قطع کرده اید؟معلمان دیارم،ای کسانی که شغل شما را پیشه انبیاء می خوانند،در آموزه هایتان به فرزندان مردم چقدر خدار در نظر داشته اید؟چقدر تفکر دینی سالم را در ذهن فرزندان خلق تقویت کرده اید؟

راستی بیائید پیش از آمدن روز موعود و آن شرمساری بزرگ در ایام مبارک که مولود نبی مکرم(ص)اسلام است یک بازبینی اساسی در زندگی خود داشته باشیم که در چنان روزی باعث شرمساری رسول(ص) نشویم پیامبری که تا آخرین لحظه حیاتش ندایش “امتی امتی”بود.در پایان با اسف بسیار باید بگویم که در این برهه حساس از زمان ،وضعیت اسفبار امت اسلامی (که ناشی از بیگانگی کامل ما با آموزه های دین است)انسان مسلمان را به یاد شعر شاعر بزرگ کورد ماموستا بیخود می اندازد که می فرمایند:

«شه ها به غیره تت قه سه م ده میکه دیله ئومه تت//به ده س عه دوویی دینه وه،عه جه ب زه لیله ئومه تت

له خه سته خانه یی خه ما وه ها عه لیله ئومه تت//به چیهره زه ردیا ئه لیی دوچاری سیله ئومه تت

ده وایی ره حم و لوتفی تو هه میشه ئینتیزار ئه کا»

نویسنده :شهاب میرانی