پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه: يكصد روز از تجاوز ددمنشانه ي ر‍ژيم اشغالگر صهيونيستي با همكاري و همراهي آمريكا و متحدانِ غربي اش گذشت؛ و ژنوسايد(نسل كشي) مردم مظلوم غزه و كرانه ي باختري با قساوتِ اين قصابانِ خون آشام و توحش غيرانسانيِ آنها در انظار عمومي جهان ادامه دارد. متاسفانه اكثريت مطلق كشورهاي دنيا بخصوص كشورهاي اسلامي ( عرب و غير عرب ) فقط نظاره گر ـ و بعضا موافق و همراه ِ ـ به خاك و خون كشيده شدن همنوعان و برادران انساني و ديني خود هستند؛ و جهت جلوگيري از آن يا دفاع از مردم مظلوم فلسطين كمترين اقدامي ـ حتي در سطحِ قطع روابط ديپلماتيك با اين گرگِ هار و صاحبانِ زنجير به دستش ـ انجام نمي دهند.

واقعيت اين است كه بنا به گزارش هاي سازمان ملل متحد غزه از بزرگترين زندانِ روبازِ جهان، به خطرناكترين محل زندگي با رنج هاي غيرقابل تحمل و مقبره اي دسته جمعي تبديل شده است. هرچند تا اين لحظه حدود يكصد هزار نفر كشته و زخمي و مفقود شده اند؛ و غزه تحت شديدترين بمباران و موشكباران قرار دارد؛ اما با اين وجود فلسطینی هاي با ايمان و مقاوم در ميان وحشت، گرسنگي، خون و آتش بر رويِ ويرانه هاي سرزمین خود ثابت قدم ايستاده اند. آنها به خلاف دولت هاي مستبد و در عين حال ذليلِ منطقه، با كمترين امكانات نظامي(تفنگ های سبك و پرتابگرهای آرپی جی که بعضا در داخل ماشین هایِ تراشِ بدوی ساخته شده اند) با ايماني قوي و اراده ای پولادين در برابر اشغالگران مقاومت می کنند؛ و انتخاب خود را با شعار « انه لجهاد نصر او استشهاد » به جهانيان اعلان كرده اند.

شرح اين تراژدي، مظلوميت و رنج هاي جانسوزِ كم سابقه را غالبا شبكه ي الجزيره و خبرنگاران مومن و شجاعش عهده دار شده اند. خبرنگاراني كه علي رغم تهديد، ترور و شهيد شدن( تاكنون 112 نفر)، همچنان تصاوير و صداي مظلوميت ملت فلسطين را به سمع و نظر جهانيان مي رسانند. يكي از اين خبرنگاران مومن و شجاع «وائل دحدوح» مي باشد كه مانند همه فلسطینی ها درد و رنج های طاقت فرساي فراواني را متحمل شد ه است. ايشان در سال 1366 ه.ش (1988م) به دلیل شرکت در اولین انتفاضه ي فلسطین دستگير شد و 7 سال از زندگی خود را در زندان سپري كرد. پس از رهايي سرافرازانه از زندان، مسيرِ سخت و پرمحنتِ بيان و به تصوير كشيدن درد و آلام هموطنانش را با آگاهي انتخاب كرد. در آغاز تازه ترين نسل كشيِ غزه به صراحت بيان كرد: «اين رژيم علاوه بر كشتنِ زندگي، در پي از كشتنِ حقيقت و حاملانِ آن(خبرنگاران و…) است؛ و با كشتار زن و بچه و خانواده مي خواهد از ما انتقام بگيرد».

ايشان كه قبلا شهادت حدود 20 نفر از بستگانش را مشاهده كرده بود، با شروع تجاوز اخير اشغالگران به نوار غزه، فرزندان خود را بین سه خانواده از خویشاوندانش تقسیم کرد؛ تا ” اگر اشغالگران آنها را هدف قرار دهند، تعدادي از آنها زنده بمانند». در سوم آبان ماه 1402 ه.ش همسرش «آمنه»، پسر 16 ساله‌اش «محمود»، دختر شش ساله‌اش «شام» و همچنین نوه‌اش «آدم»( نوزادی که تنها 45 روز از تولدش گذشته بود) شهيد شدند. در يكشنبه ي گذشته فرزند بزرگش «حمزه» نيز كه راه پدرش (خبرنگاري) را انتخاب كرده بود، در يك حمله ي تروريستي به شهادت رسيد. حقيقت اين است كه همه مردم فلسطين و به خصوص غزه «وائل دحدوح هستند»؛ و بسان ايشان دچار رنج، محنت و از دست دادن عزيزانشان هستند؛ برخی كمتر و برخي بيشتر.

«وائل دحدوح» روز يكشنبه گذشته دقایقی پس از تشییع فرزندش «حمزه» در مقابل دوربین حاضر شد و بيان كرد: « با وجود غم و اندوه و فقدانِ [عزيزانمان] به این راهی که داوطلبانه انتخاب کرده و با خون آبياري شده ادامه می دهیم. انسان به خاطر فقدان و از دست دادن[ عزيزانش] دردمند و اندوهناك مي شود؛ بخصوص اگر فرزندِ اولش باشد. وي در ادامه (در حالي كه اشك در چشمانش حلقه زده بود) بيان كرد كه: این اشکِ اندوه و جدایی است، نه اشکِ ترس و بي صبري؛ این ها اشکِ انسانیت است، که ما را از دشمنانمان متمايز می کند؛ امیدوارم كه خداوند از ما قبول كند و ما را از زمره ي صابران قرار دهد». «وائل» در ادامه توضیح داد: این وضعيت و حالِ فلسطینی هایی است که با شهداي عزيز خود وداع مي کنند؛ و از جهانيان خواست به آنچه در نوار غزه بر مردم و خبرنگاران می گذرد نگريسته و به اين نسل كشي پايان دهند. ايشان در پايان گفت: « امیدوارم خون پسرم حمزه آخرین خونِ ريخته شده ي خبرنگاران و مردم در غزه باشد.”

آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ي آمریکا، كه هفته گذشته براي پنجمين بار پس از آغاز نسل كشي رژيم صهيونيستي درغزه به منطقه سفر كرده بود؛ در خلال ديدارش از قطر با اشاره به مصیبت وارد شده به «وائل دحدوح» خبرنگار فلسطينيِ ساكن نوار غزه، به خبرنگاران گفت: «من شخصاً یک پدر هستم. من نمی‌توانم وحشتی را ـ نه یک بار، بلکه دو بار ـ به او وارد شده است، تصور کنم. این یک تراژدی غیرقابل تصور است.

و این وضعيت نیز در مورد بسیار ي از مردان، زنان و کودکان بیگناه فلسطینی صادق است».در پاسخ به ايشان كه خود نيز يكي از قصابانِ خون آشامِ مردم مظلوم فلسطين و از جمله خانواده ي وائل دحدوح است بايد گفت: درست است پدر هستيد، اما متاسفانه احساس پدرانه نداريد. اگر احساس پدر بودن مي داشتيد، بايد درك و لمس مي كرديد كه اگر خانواده و فرزندانت:
ـ زير آوار جان دهند يا هر روز شاهد مرگ يكي از آنها باشي و يا هر لحظه در انتظار مرگِ آنها باشي چه دردي دارد؛
ـ زير آوار مانده باشند، اما نتواني يا مانع شوند كه آنها را درآورده و نجات دهي چه دردي دارد؛
ـ زخمي، قطع عضو يا معلول شده باشند؛ و هر لحظه شاهد درد و الم آنها باشي و كاري از دستت برنيايد، چه دردي دارد؛
ـ به خاطر صداي غرش موشك ها و بمبها و كشته شدن عزيزانشان، وحشت زده و لرزان باشند، اما هيچ كاري از دستت برنيايد، چه دردي دارد؛
ـ بين مرگ و زندگي دست و پا بزنند، اما نه بيمارستاني، نه پزشكي و نه دارويي باشد، چه دردي دارد؛
ـ هر روز شاهد كشتار و قتل عام والدين، خانواده، دوستان و همسايه هايشان باشند؛ چه دردي دارد؛
ـ سرپناهشان ظالمانه ويران شده و آواره و دربدر باشند، چه دردي دارد؛ و اگر علاوه بر آوارگي، حتي چادري و زيراندازي نداشته باشند كه در آن بنشينند؛ و روزها زير افتاب سوزان و شبها در معرض سرما باشند، چه دردي دارد؛
ـ به خاطر گرسنگي، تشنگي و ترس رخسارشان زرد و لبهايشان غبار آلود و ضجه هايشان به آسمان برسد، اما نتواني غذا، آب و امنيت در اختيارشان قرار دهي، چه دردي دارد؛
ـ به جاي شادي، تفريح و تحصيل در پارك و مدرسه و دانشگاه در چنين فضايي به سر برند، چه دردي دارد.

آقاي بلينكن! در اين صد روز با حمايت همه جانبه از رژيم كودك كش صهيونيستي و همراهي آنها؛ و ممانعت از آتش بس و توقف حملات و توحش صهيونيست ها به وضوح ثابت كرده اي كه نه تنها احساس پدرانه نداري بلكه بويي از انسانيت نيز نبرده اي.

پاوه، حيدر غلامي 25/10/1402