پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه: تعلیم و تربیت مهمترین پیش نیاز توسعه کشور است که با مشارکت و سازماندهی مدرسه، معلم و دانش آموز تبلور یافته و محقق می گردد.فرایند انسان ساز تعلیم و تربیت در ایران هر سال از اول مهر با شور و شعف آغاز و در خرداد ماه پایان می یابد.

هدف از اجرای هر فرایندی ایجاد تغییرات مطلوب و مناسب در درون داد و خلق برون داد با کیفیت رشد یابنده است.اگر به هر دلیلی برون داد یک سیستم یا سازمانی از کیفیت مورد انتظار کمتر باشد آن سازمان با بحران مواجه بوده و می بایست متولیان امر نسبت به رفع نواقص اقدام و عدم تعادل در سیستم را برطرف نمایند.

نگاهی گذرا به کیفیت آموزش و پرورش نشان می دهد در حالیکه هرساله درون داد ان در اول مهر از کیفیت برابر یا بهتر از سال قبل است اما برون داد ان در سنوات اخیر فاقد کیفیت مورد انتظار بوده است.نگاهی گذرا به شاخص های عمده آموزشی از رتبه های جهانی در المپیادها تا کیفیت رتبه های کنکور و ترکیب دانش آموزان پذیرفته شده در آن همگی بیانگر این واقعیت کلی است که همواره از مهر به مهر بعدی اموزش و پرورش ناکارآمدتر و نابرابرتر شده و تنها کسانی که در طبقات بالای ثروت و قدرت قرار دارند می توانند از مواهب مدارس خاص بهره مند بوده و رتبه های برتر را به خود اختصاص دهند.

در ظاهر گفته می شود اموزش و پرورش پولی نیست اما بزرگترین مافیای پول ساز کشور در پدیده ناموزون کنکور ظاهر شده و نای حرکت را از تعلیم و تربیت کشور گرفته است.اکنون بر همگان روسن است و بر اولیای دانش آموزان روشن تر که بچه ها در مدرسه برای آینده ای موفق تربیت نمی شوند بلکه مدارس مناطق محروم تلاشی نومیدانه دارند تا آنها را برای دست و پا زدنی نافرجام در منجلاب کنکور روانه نمایند.

از طرفی دیگر هرچند همه مسئولین اذعان دارند که معلم رکن رکین تعلیم و تربیت است اکثریت قریب به اتفاق معلمین صرفا در تکاپوی رفع نیازهای اولیه زیستی مانده و مجالی برای پرداختن به تعالی خود و دانش آموزان ندارند.

برای نگارنده که از مهر سال ۱۳۵۵ تا مهر ۱۴۰۲ به صورت مستقیم در ارتباط با فرایند آموزش و پرورش بوده کاملا مبرهن است که برونداد این سیستم اکنون نسبت به گذشته مصداق بارز این جمله معروف است که ( دیپلم یعنی دیپلم قدیم).

بدون تردید یکی از مهمترین علل این افت تدریجی در سنوات قبل و سریع در سالهای اخیر ناشی از بی توجهی متولیان به اهمیت آموزش و پرورش به صورت عام و جایگاه معلم به صورت خاص می باشد.به عنوان نمونه یک معلم در سال ۱۳۷۰ با مدرک لیسانس در بدو استخدام حداقل ۶ ربع سکه حقوق می گرفت ولی در سال۱۴۰۲کمتر از یک ربع سکه به هر معلم تازه استخدام پرداخت می شود یعنی در مدت زمان ۳۰ سال ارزش کار معلم برای متولیان امر ۶ برابر کاهش یافته و طبیعی است که کیفیت آموزشی هم چندین برابر افت کرده و آینده نظام تعلیم و تربیت کشور با بحران مواجه شود.

برای نسلی که در دوران دفاع مقدس دانش آموز بوده و در بطن دفاع نقش آفرین بوده و با پایان دفاع در کسوت معلم وارد سیستم تعلیم و تربیت شده و عمر گرانبها را به پای گچ و تخته صرف نموده و از روی اخلاص هر آنچه را که در توان داشته برای بهبود تعلیم و تربیت و آینده روشن فرزندان این مرز و بوم مصروف نموده و هیچ اعتنایی به زر اندوزی و کسب ثروت نداشته اکنون که در واپسین روزهای عمر کاری خود گچ بر زمین نهاده و تخته سیاه را می بوسند چندان امیدواری به استمرار شعار علم بهتر از ثروت است وجود ندارد.

ولی همچنان امیدوارند که روزی اصحاب قدرت از خواب غفلت بیدار شده و با کنار زدن مدیران ناکارآمد و بستن روزنه های نه چندان تنگ رشوه و ارتشا بار دیگر تحقق عدالت را در همه حوزه های اقتصادی و اجتماعی سرلوحه اهداف خود قرار داده و امکان آموزش رایگان، برابر و متعالی را برای آینده سازان ایران عزیز فراهم نموده و کابوس منحوس فساد را برچیده و برای معلم هم زیست سرافتمندانه و بدون دغدغه های معیشتی را مهیا و او را در جایگاه واقعی و متناسب با تعلیم و تربیت اسلامی قرار دهند.

رشد همه جانبه کیفیت اموزش و پرورش و ارتقا منزلت معلم و آبادانی و سربلندی ایران تنها آرزوی معلمی است که در مهر ماه سال ۱۳۵۵ با شور و اشتیاق وصف ناشدنی وارد فرایند تعلیم و تربیت شد و در مهر ۱۴۰۲ با کوله باری از دغدغه و نگران آینده پیش روی آموزش و پرورش از آن خارج گردید