“نوروز و ویروس” نجوایی در خانه نشینی خود خواسته/حبیب الله مستوفی
پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : "چشم برهم می‌نهم، هستی دو سو دارد، نیمی از آن در من است و نیمِ آن بر من ،نیمۀ در من، بهارانی پر از باغ است و آفاقی پر از باران. نیمۀ برمن، زبان چاک چاک خاک و چشمان کویر کورِ تبداران. (شفیعی کدکنی)" سرانجام سال ۱۳۹۸ ه.ش نیز در برابر رسم جاودانۀ رفتن سَر فرود آورد و می‌رود تا بار و بُنه بر دوش جای و جایگاه را به ایام و احوالی دیگر (سال ۱۳۹۹ ه.ش) بسپارد، آمدن و رفتن ساعت، ماه و سال در ذات خویش نه زشت است و نه زیبا، بلکه تصویری است پر از تسلسل و تکرار، اما در قابِ فهم و درک انسان هر سال با حلول بهار، نوروز (روز نو) نام می‌گیرد و بهانه‌ای می‌شود برای وداع با کهنۀ دیروز و سلام دادن بر تازۀ امروز.
