پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه: قلم همیشه برایم سخت میچرخد خصوصا زمانی‌که با یک حادثه هم نشان باشد دو روز پیش باخبری سقوط یک زن از پنجره اتاق خانه ای مشوش شدم تا چن ساعت بعد مشخص شد که مردی به قصد تعرض به این خانم او را وادار کرده‌است که برای کمک به همسرش به خانه ی آنها بیاید زمانی که زن وارد خانه میشود با عدم حضور زن متعرض روبه رو میشود و متوجه میشود که فرد میخواد به اون تعرض کند که تنها راه چاره این خانم برای رهایی از این ترس و واهمه پرت کردن خودش از طبقه دوم به داخل کوچه میباشد که بعد از دو روز در کما بودن جان باخت.

روزانه در ایران و در سراسر جهان چه تعداد تعرض به افراد اعم از زن کودک مرد صورت میگیرد ؟ قطعا اگر بتوان آماری گرفت بیشتر از حد تصور میباشد. اما آیا همگی به مرگ قربانی ختم میشود؟آیا تمام قربانی ها به پلیس و دستگاه قضایی مراجعه می‌کنند؟آیا همگی بعد از چنین حادثه‌ای لب به سخن پیرامون دردی که با خود حمل می‌کنند می‌گشایند ؟آیا همگی فرصت فرار از دست چنین دیوی های را به دست می‌آورند ؟به‌طور قطع می‌توان گفت خیر …..

تعرض و تجاوز جنسی آن‌چنان روح و روان فرد بزه دیده را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد که بسان روحی معلق در برزخ زندگی خویش می‌ماند و درماندگی در تمام سلول‌های تنش ریشه می دواند.

می‌خواهم بگویم نه کسی که سکوت می‌کند ، بی‌عرضه است و نه آن که از فرط ترس و دلهره از آبرو و حفظ حیثیت دست به هر اقدامی می‌زند قهرمان.

در واقع جامعه‌ی ما هر روز به‌نحوی به تحلیل موضوعی می‌پردازد اگر پنجره‌ای در کار نبود و آن مرحومه خود را پرت نمی‌کرد حال می‌گفتند خودش رفته و تمام تقصیرها پای خودش است و حالا که خود را پرتاب نموده‌است پس قهرمانی است از فلان دیار در یک کلام در بحث تعرض و تجاوز جنسی بحث قهرمان و غیر قهرمان نیست بحث از قربانی است و نکوهش های آن در تمامی موارد افراد بزه دیده از نگاه جامعه‌ مورد تهمت،تهدید و ….. قرار میگیرند که می‌تواند حتی خانواده بزه دیده را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

اما مبحث حائز اهمیت در مسائل حقوقی و جزایی پیرامون چنین موضوعاتی باید تمام ابعاد پرونده سنجیده شود و مورد بررسی قرار گیرد تا بتواند عناصر تشکیل‌دهنده جرم را اثبات کند.

فارغ از ادله‌های اثبات جرم با توجه به ماده ۲۲۴قانون مجازات اسلامی حد زنا در مواردی زیر اعدام است که یکی بندهای آن زنای به عنف یا اکراه از سوی زانی که موجب اعدام زانی است که دراین‌باره نیز استناد به چنین ماده ای جای تردید خواهد داشت.

بر همگان واضح و مبرهن است که آزار و اذیت زنان به دلیل این‌که در جامعه به‌عنوان اقشار طبقه‌ی دوم دیده می‌شوند به میزان قابل‌توجهی درحال افزایش است زیرا زمانی‌که یک دختر بچه از همان بدو تولد به دلیل دختر بودنش مورد تبعیض قرار می‌گیرد و با تمام تبعیض‌ها و پایمالی حقوق اش روبه‌رو می‌شود تا می‌خواهد لب به سخن بگشاید وادار به سکوت می‌شود و مورد انواع تعرض‌های کلامی جسمی جنسی اقتصادی و ….. واقع می‌شود.

می‌توان گفت پایه تمامی تعدی‌ها و تعرض‌ها را در آموزش‌پذیر نبودن مادران و ندادن اعتمادبه‌نفس به زنان و دختران یک جامعه است که در کنار این معضل قضاوت نابجای جامعه نیز می‌تواند ریشه تبعیض را تنومندتر نماید به‌نحوی‌که امنیت را از جان عرض ناموس می‌ستاند و لرزه بر اندام می‌اندازد این جامعه زن‌ستیز سال‌هاست که تجاوز و تعرض را به چشم می‌بیند و لام تا کام حرفی نمی‌زند ریحانه ها شلیر ها سهیلا ها لیماها و صدها نام دیگر که هر کدام به‌نحوی امنیتشان را از دست دادند قربانی می‌شود تا مدتی سوژه رسانه‌ها و امثال ماهایی که ادعای مدافع را داریم.

بعد از آن دیگر نامی از آن‌ها برده نمی‌شود و زنان دیگری نیز قربانی و جامعه همچنان به نکوهش قربانی می‌پردازد و قوانین منع خشونت در دالان های تنگ و تاریک تنیده در نگاه تبعیض آمیز باقی خواهند ماند و زنان همچنان مقصر باقی می مانند.

مریم حسینی (کارشناس ارشد حقوق و فعال حوزه زنان)