پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : در صبحگاه روز دوشنبه ۵ مهرماه ۱۴۰۰ و در میان خبرهای نه چندان خوب هفته های گذشته در پاوه ناگهان خبر بسیار ناراحت کننده دیگری در خروجی سلام پاوه قرار گرفت و آن درگذشت امیر ادب و اخلاق بود.

مردی شریف، انسانی وارسته و کسی که با همه نوع افراد و انسانی مراوده و ارتباط حسنه داشت، خصلت نیکویی که همه موسسه ها و انجمن های خیریه و مردم نهاد در پاوه از ابتدای تشکیل و فعالیت خود وی نفر اول بود چرا که امیر از پتانسیل مردمی و خوشنامی برخوردار بود. مردی با ایمان و تقوا، مردی بر آمده از دل مردم، مردی که هم خود آموخت و هم به دیگران آموخت.

مردی که کسی از مشورت کردن با وی ضرر نمی‌کرد. به خاطر دارم که همیشه دغدغه اصلی امیر، انسانیت بود. زبانزد بود و گلی بود که در خانواده گلچین شد و زود به آسمان پر کشید.

به یاد شعر شیخ بهایی افتادم و در خود تلنگری زدم:

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید
ورنه بر مزارش آب پاشیدن چه سود؟

زنده را در زندگی قدرش بدان
ورنه مشکی از برای مرده پوشیدن چه سود؟

آری امروز در کنار مادرش(مادر مهربان پاوه) آرام گرفت.همه آمدند و صحنه دردناکی دوباره در پاوه خلق شد تا امیر خوش قلب خود را بدرقه کنند اما چه بدرقه غم انگیز و شوک آوری.

انسانیت و مهربانی امیر باعث شد خیل عظیم مردم با نگاهها و افکار متفاوت ساعتها در مرقد حاجی بایستند که این حرکت را به خاطر رفتار منش و خصلت خانوادگی وی باید پاسداشت. چه بسیار افرادی بودند که باور نداشتند اما باید باورش کنیم که امیر و امیران زیادی در خاک خفته اند و خواهند رفت و در برابر تقدیر الهی چاره ای جز خشوع و خضوع نیست.تسلیت و تعزیت دوباره به مردم شریف پاوه و خانواده داغدار

صهیب زربان_سلام پاوه