پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:جاده‌ها بی‌رحم و نامهربان و قاتل نیستند. پیداست که همۀ ما از مرگ عزیزانمان ناراحت و غمگین خواهیم شد و این امری طبیعی است، اما به محض رخ دادن حادثه‌ای دلخراش تاختن به زمین و زمان اصلاً طبیعی نیست؛ با اندوه و شرمساری باید عرض شود این نشانۀ بیماری است و نامِ آن بیماری «خشم» است. ما به دلایل بسیار به مردمان خشمگینی تبدیل شده‌ایم و مدام در تولید و بازتولید این خشم فعالیم.

در حالت خشم اولین اتفاقی که می‌افتد تعطیل شدنِ عقل است. عقل که تعطیل شد انگشت اتهام به سمت هر کس و هر چیزی نشانه می‌رود و فراموش می‌کنیم که ما هم یکی از مقصران هستیم؛ بله، ما مقصریم خواه کم یا زیاد، چگونه؟

۱٫ عطش داشتنِ وسیلۀ نقلیۀ شخصی
۲٫ استفاده نکردن از وسایلِ نقلیۀ عمومی و حتی ننگ دانستن آن
۳٫ رعایت نکردن قوانین راهنمایی و رانندگی
۴٫ نشناختن مطالبات اصلی و اولویت بندی نکردن آنها
۵٫ نشناختن حق و حقوق شهروندی
۶٫ عدم آگاهی از وظایف و اختیارات کارگزاران و نمایندگان
۷٫ و مهم‌تر از همه فراموش کردنِ نقش خود در فاجعه

تا زمانی که به نقش خود قایل نباشیم یقیناً در بر همین پاشنه خواهد چرخید. عزیزانمان قربانی می‌شوند، ما اندوهگین و برآشفته می‌شویم و به کاری که به آن عادت کرده‌ایم یعنی تولید خشم روی می‌آوریم. مقصرها را یکی یکی پیدا می‌کنیم و آنها را در دادگاه خیالی خود محاکمه و مجازات می‌کنیم! و خودمان را برای این همه تعهد و انسانیت تشویق خواهیم کرد!

هیچ کس منکر نقش دولت و نماینده و مقامات مربوط نیست اما این یادداشت کوتاه را با یک پرسش ساده و فقط از باب مثال به پایان می‌برم:کدام دولت، نماینده یا مقام مربوط و نامربوط با اسلحه بالای سر ما ایستاده و از ما خواسته که پراید بخرید؟

تسلیت به مردم اورامانات و خانوادۀ محترم عزیزان سفرکرده و آرزوی رحمت و مغفرت برای ایشان.