پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:سیل هرگز از حریم و مسیل خود تجاوز نمی کند مگر آنکه راهش را مسدود نموده باشند. گاهی سیل حاوی انبوهی از مواد مغذی برای دشتهای پایین دست است که ما بعلت جانمای بد محل سکونت خویش با تمام قدرت در برابرش می ایستیم و خودنمایی هم می کنیم! نگاهی به عکس های هوایی جنگلهای شمال و منطقه اورامانات بویژه شهرستان جوانرورد و روانسر از طریق گوگل ارث حجم عظیم پاکتراشی جنگل؛ هر انسان عاقلی را متاثر و مایوس می سازد.

گاهی یک گزارش ناقص خبری از سیل هم مخربتر است. گاهی یک خبر نادرست می تواند آرامش جامعه ای را بهم ریزد. گاهی یک خبر مشوق عده ای برای از تعادل در رفتن «رفتاری» می گردد.

در آغاز فصل بهار هستیم. بارشهای غیر قابل باوری به منطقه اعطا گردید. هوا آفتابی و گرم شده است و فصل رویش هرآنچه دست تقدیر الهی در درون زمین نهاده است آغاز گردیده تا فَالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوَى« شکافنده دانه و هسته»  از «درون مرده زنده بیرون آورد» و بعنوان زینت زمین قرارد دهد « إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَى الْأَرْضِ زِینَهً لهَا…. در حقیقت ما آنچه را که بر زمین است زیورى براى آن قرار دادیم….» اما نه آنکه بدون هدف باشد بلکه تا آنکه «لِنَبْلُوَهُمْ أَیُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا…. تا آنان را بیازماییم که کدام یک از ایشان نیکوکارترند  . (سوره کهف, ۷)»

ما بعنون دوست دار محیط زیست هرگز مانع و مخالف بهره برداری صحیح از این زینت های الهی نیستیم چرا که «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَهَ اللَّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّیِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ…» « بگو زیورهایى را که خدا براى بندگانش پدید آورده و [نیز ] روزیهاى پاکیزه را چه کسى حرام گردانیده … اعراف, ۳۲» و حرام نمودن حلال الهی از دایره قدرت بنی آدم خارج است.

در نتیجه آنکه سخن ما بر می گردد به هنگامی که عمل ما از دایره «احسن عمل» خارج گردد. «کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَلَا تَطْغَوْا فِیهِ فَیَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبِی وَمَنْ یَحْلِلْ عَلَیْهِ غَضَبِی فَقَدْ هَوَى» «از خوراکیهاى پاکیزه‏ اى که روزى شما کردیم بخورید و[لى] در آن زیاده‏ روى مکنید که خشم من بر شما فرود آید و هر کس خشم من بر او فرود آید قطعا در [ورطه] هلاکت افتاده است (طه, ۸۱)»آب رودخانه تا زمانیکه در مسیر خویش جاری و زلال است مایه خوشبختی و آبادانی است اما همین که آب خروشید و طغیان نمود و هر آنچه در مسیر خود داشت تخریب کرد به ظاهر ویرانگر و مخرب است.

انسان هم همینطور است. تا زمانیکه عاقلانه از زینت های دنیا و رزق و روزی پاک و حلال به درستی استفاده نماید و وارد دایره اسراف و تبذیر نگردد در مسیر درست گام بر می دارد و مبارک است, اما چون بهره برداری بی رویه از طبیعت و چیدن و ریشه کنی گونه های مختلف گیاهی و شکار نادرست گونه های جانوری را در دستور کار خود قرار داد تا آنجا موجب انقراض گونه ای گردد, در حوزه فساد فی الارض غلطیده و غضب الهی را بر خود حلال نموده است.

طبق آمارهای اتحادیه بین‌المللی حفاظت از محیط زیست “IUCN” , 26500 گونه از حیات وحش در خطر انقراض هستند, براستی سهم من و شما در این انقراض و فساد فی الارض چیست؟سهم آن کارگزار و کارمندی که وظیفه خود را در جهت کنترل و آگاهی بخشی برای حفظ گونه های ارزشمند بومی به درستی انجام نمی دهد چقدر است؟

سهم آن خبرنگاری که در تهیه یگ گزارش خبری به بعد حفاظت از گونه های طبیعی نمی اندیشد و با بیان خواص درمانی و تعریف ارگانیک بودن این گونه ها به نوعی مروج تشدید مصرف این گونه ها ست و با مصاحبه تشویقی با فروشندگان این سرمایه های از دست رفتنی, این شیوه را ترویج می کند چه مقدار است؟آیا همه ما به وظیفه خود بر اساس معیارهای علمی و منطقی و قرآنی عمل می کنیم؟

اگر عمل می کنیم چند کلاس توجیهی برای این خیل بیکارانی که برای امرار معاش آتش به ریشه تنوع زیستی منطقه می زنند برگزار کرده ایم؟ آیا لیستی از کسانیکه به این کار مشغول هستند در اختیار داریم؟ و آیا این دوستان سهم خود را به طبیعت و جامعه بومی ادا می کنند و یا فقط می دانند این گیاهان خودرو را با نرخ های سرسام آور عرضه نمایند؟آتش زدن دامن سبز طبیعت به چه معناست؟

سیلاب های اخیر ریشه در کجا دارند و انهدام زندگی مردم که یا با لج بازی صاحبان و یا با تساهل و تسامح مسئولان بر بستر رودخانه و مسیل شکل گرفته بود, به چه معناست؟براستی آیا چه کسی تضمین می دهد که بارانی شدید تر و سیلی مخربتر در راه نباشد؟ چرا و چگونه است که باز اصرار بر تداوم رویکرد غلط خود در ریشه کنی گیاهان و قطع درختان و شکار جانوران و احیای خانه های تخریب شده بر مسیل داریم؟

چگونه است هرسال برای پر نمودن ساعت خبری خود با ارائه گزارشهای خبری همه تلاشهای دوستداران محیط زیست را به دست سیل خبر رسانی ناقص می سپاریم؟ مبادا یک خبر نادرست همچون یک سرمای سوزناک بی موقع همه سردرختی ها را بسوزاند و کشاورز و باغدار را در حسرت چینش میوه پیر و فرتوت سازد.تا کی باید درس نگیریم و عبرت نیاموزیم؟!

محمود رستمی تبار فروردین ۹۸