یک پاسخ برای “سفر نماینده اورامانات و فرماندار پاوه به استان حلبچه عراق/همه برای بازگشایی مرز شوشمی“

• محمود رستمی تبار در تاریخ اسفند 14, 1397 گفت:

  یک حداقل پر هیاهو
  باز هم نگاه به بیرون که این نگاه به بیرون با تخلیه همه ظرفیت های درون یک جامعه صورت می گیرد.
  چگونه است همت همه عزیزان شهرستان از امام جمعه محترم تا فرماندار پایدار و تا آن کاسب و کوله بر عزیز نگاهشان به بیرون است. مگر ما چه چیزی داریم که سر ریز نموده است و نیاز جامعه خودمان نیست تا از ذوق و شوق حلیم در دیگ کوله بری و صادرات و تردد جاده ای به سمت آن سوی مرزهایی باشیم که خود نه ثبات امنیتی دارند و نه ثبات اجتماعی. براستی باز شدن یک مرز رسمی مطلوب است. مراودات بین دو کشور عالی است ولی آنگاه بیش از حد بدان ننگریم و همه توانایی های خود را فراموش نکنیم. در این چند سال کاش کسی از میزان تولید در شهرستان گزارشی ارائه می داد و با آمار دهه شصت مقایسه می نمود.
  جامعه ما در پای TV و لب تاپ و گوشی های وارداتی عمر خویش را هدر می دهد کسی به فکر تولید و استحکام بناها و زیر بناهای اقتصادی جامعه خود نیست. من نمیدانم باز شدن یک مرز رسمی جز منفعت رانت خواران چه اهمیتی برای سایر آحاد جامعه دارد که کالای چینی از مرز حلبچه وارد شود و یا تردد چند نفر تسهیل گردد.
  همتی که در این چند سال برای رایزنی و فشار به مسئولان خرج شد اگر برای بهسازی جاده و رفع اشکالات و خطرات آن و توسعه جاده از گردنه شمشیر تا نوسود هزینه می شد, خود زیر ساخت موجب می گشت تمایل دیگران برای سرعت بخشیدن به این امر بیشتر شود. ما هنوز در قیف تنگ ابتدای ورودی شهر پاوه مانده ایم و نمی توانیم چند صد ماشین ورودی ایام نوروز را بدون گیر افتادن در حلقه تنگ ترافیک نجات دهیم. چکونه می توانیم تریلرهای سنگین را از درون خیابانهای باریک بگذرانیم. ما هنوز در توسعه زیر ساخت ها, افزایش تولید, بهینه سازی باغات و گسترش دامداری, , استفاده علمی و بهینه از طول مسیر رودها, حفظ و بهبود محیط زیست و منابع زیبای طبیعی مانده ایم. ما آنقدر ماندیم و مانده ایم که میلیونها متر مکعب آب زلال و ناب بل و یگر چشمه سارهای منطقه را ندیدیم و خفه اش نمودیم و اینک با «نی» نجاتش داده ایم. آب خروشان سپید آب را فقط با به به و چه چه و به عبث در فصل بدون نیاز هدر می رود.
  تبدیل شدن ما برای گذرگاه دیگران بدون بیتوته چه اهمیتی دارد. وابستگی ما به گوشت برزیل و اروپا در شهرستانی که بارش هزار میلیمتری را نادیده گرفته و برای تصرف همه چشمه های که بین عشایر و دامداران مشترک بود تا مشکشان پردوغ گردد و برای کشیدن سیم خاردار بر ییلاق مشترک المنافع برنامه نداریم و نگهداری ازدرختان بنه و ظرفیت های آنان را فقط به اخذ چندغاز عوارض از آن سقز چین محدود ساخته ایم از مزایایی خدادادی آن بهره نمی برد تاسف آور است.
  راستی مرز پرویز خان که یکی از مبادی اصلی صادرات و واردات است چه نفع ملموسی برای استان ما داشته است؟
  بهرحال امید است هر شهرستانی و هر مسئولی به فراخور مسئولیت خود ابتدا زمین خود را شخم زده و دانه و بذر مرغوب بکارد و با مراقبت صحیح برداشت خوب, آنگاه بازار یابی کند و چه بسا آوازه یک محصول خوب نیازی به بازریابی نداشته باشد.
  هرچند با تلطیف برخی نگاهها به منطقه و با انجام رفتارهای متعادلتر و مقبولتر از سوی برخی قاچاقچیان محترم و کوله بران عزیز که کمکی شایان به تلطیف آن نگاههای بدبینانه است و با توسعه جاده بعنوان مهمترین ابزار مبادلات تجاری و ترددهای انسانی و توسعه زیر ساخت ها و نگاه تولیدی که مقبولیت صادرات داشته باشد خیلی زودتر از روزها می بایست این حداقل پرهیاهو امکان پذیر می گشت.
  کاش به پاس همه خدماتی که این مرز و مرزنشینان این دیار در دو برهه حیاتی برای نجات هزاران عزیز گرفتار در رنج ظالمان زمان ارائه نمود و به پاس همه تلاشهای نیروهای عزیز بومی در جهت عقب راندن دشمنان این مرز و بوم از خود نشان دادند این مرز هرگز بسته نمی شد و هموار بعنوان مرز نجات و صلح و برادری مفتوح می ماند و این چنین بخش اعظمی از نیروی «مدیران توانمند» ما را به هدر نمی داد.

  پاسخ