پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : نمی دانیم اگر کوه ها توان سخن گفتن داشتند چه روایتی از این سرزمین را برای آیندگان بازگو می کردند. براستی کوه ها آنگاه که بار سنگین به دوش کشیده و قدم های لرزان فرزندان این دیار را بر بستر سنگها در دل خود می بینند چه خواهند گفت؟ هر گاه که انسان بر طبیعت گام می نهد زبان درد دلش با سنگ ،کوه ، درخت، سبزه و باران باز می شود مخصوصا اگر دوران سکوت را از سر گذرانده باشد. دورانی که حس کند گوشها شنوا نیستند و زبانها از بیان حقیقتها قاصرند در این چنین دورانی انسان از رنجها ،امیدها وآرزوهایش با طبیعت سخن می گوید.کردستان سرزمین من کوه های توچه سخن ها که شنیده اند چه اشکها که دیده اند چه ناله ها که در استواری خود انعکاس داده اند. خاموش هستندهر چند که هزاران بار گریسته اند.

چرا که کوه ها هم دل دارند اگر چه جنسشان از سنگ است و شاید زبان گفتارشان به گونه ای دیگر باشد.حکایت این سرزمین حکایت غریبی است.دردهارا اگر فریاد زنیم آنگونه که می خواهند می شنوند.سالهای سال است که جوانان این مرز و بوم از نبود اشتغال ،نبود درآمد و نبود امکانات گفته اند سالهاست زندگی بر ما سخت گرفته است و این سختی را مدتهاست که نمی دانیم چگونه آسان کنیم.براستی آنها که چشمهایشان باید بینا باشد بر چه چیز چشم دوخته اند که این سختی ها را نمی بینند و اگر می بینند از چه رو لب فرو بسته اند؟از دیاری خسته و رنجور و دل شکسته باردیگر می خواهیم سخن گوییم با آنها که در مسند قدرت هستند حتی اگر خوب نشنوند چرا که رسالت ما گفتن است.

در این چند روز ای کاش با خود سخن بگویید از خود بپرسید برای این دیار می بایست چه می کردید که نکردید؟ کجاها سکوت کردید که جایز نبود کجاها ایستادید که باید می رفتید ؟ آیا لیاقت این دیار و مردمانش این است که هربار شاهد باشیم در دل کوه روحی برای نان پرواز کند؟ آیا از صدای ناله این روحها بر عرش خدا نمی نهراسید ؟ آیا لیاقت جوانان ما این است که در این دوره از زمان کولبری کنند؟ ما سالهاست با چه زبانی سخن می گوییم که نشنیده اید جنس چشمان شما از چیست که نمی بینید؟و اگر می شنوید و می بینید از چه روست که نان دغدغه خیلی از ساکنان این دیار شده است؟ چرا هنوز پدرانی هر روز شرمنده فرزندانشان می شوند و چشمان کودکانی با حسرت دیدار پدر ،شبها به امید دیدن خواب و رویا اشک آلود به خواب می رود؟ مگر رنجی بزرگتر از این هم وجود دارد؟ بزرگی می گفتند در این روزها باید خودمان را جای این خانواده ها بگذاریم که عزیزشان را از دست داده اند و عکسها و فیلم ها را به نمایش نگذاریم این سخن از روی انسانیت است اما فرزندان این دیاراز همان کودکی چشمهایشان به دیدن این تصاویر عادت کرده است با این تصاویر بیگانه نیستیم سالها در منطقه ای مرز نشین هر بار به گونه ای فرزندانی در عزای پدر و مادر نشستند و مادرانی در سوگ فرزندان مرثیه ها سروده اند اما آیا این سرزمین همچنان لایق گریستن و اشک ریختن است؟ و اندیشه فرزندان ما به این سو می رود که این صحنه ها چرا از هر گاهی رقم‌می خورد؟ نمی پرسند چرا فیلم شده است؟ تمام کودکی هم‌دوره ای ها ی ما با نگرانی جنگ ، سختی و محرومیت گذشت بزرگی ما هم این روزهاست که هرروز چشم باز می کنیم و از خواب بیدار می شویم با ترس به گوشی های خود می نگریم و از خود می پرسیم امروز چه روی داده است ؟ چرا روزهای خوش ما این قدر کم است ؟ از خود بپرسید و اگر به پاسخی رسیدید ما هم طالب شنیدن هستیم چون آزرده خاطر و رنجور در گوشه ای سالهاست به برداشتن قدم‌های شما چشم دوخته ایم .

ما چیز زیادی نخواسته ایم و نمی خواهیم خواسته ما این است حال که خداوند نعمت زنده بودن را نصیبمان کرده است زندگی کنیم‌.بیدار شود وجدانی که به خواب رفته است. بینا شود چشمانی که ندیده است.

شنوا شود گوشی که نشنیده است و از آستین بیرون آید دستی که توان کمک دارد باشد که کمی ازدردهای این دیار کم شود . و در پایان مسولین عزیز حال که این غم را به مردم تسلیت گفتید و از برخورد مردمان این دیار به دنبال اتفاق ناگوار اخیر تشکر کردید و اعلام کردید که برخورد مردمان این دیار بسیار خوب بود شما نیز خوبی کنید نگذارید در ذهنمان حک شود که قانون تار عنکبوت است تلاش کنید عدالت اجرا شود. و حقی پایمال نشود.در نهایت برای این شهر و مردمان نجیب و آزرده خاطرش قدم هایی اساسی بردارید چرا که جواب خوبی ، خوبی است.

گروه تلگرامی صدای پاوه