یک پاسخ برای “امام جمعه پاوه: 22 بهمن روز اقتدار ملی ایران است“

• فاتح شمس در تاریخ بهمن 20, 1392 گفت:

  بهمن پاسداشت انقلاب 57 است. انقلابی که روح این جهان بی روح بود. آه توده های ستمدیده، کسانی که جز “تن” چیزی برای از دست دادن نداشتند. با تن جلوی تانک ایستادند و انقلابی را به کف آوردند. لحظه انقلاب بهمن 57 هنوز هم شکوهمند است. اما شاید بسیاری از نسل ما از این انقلاب تصویر دیگری دارد. تصویری که شاید خوشایندش نیست. برای تصحیح این تصویر و این که نشان دهیم که آرمان های آزادیخواهانه ، استقلال طلبانه ( به معنای مخالفت با هر گونه دخالت خارجی در سرنوشت مردم ایران)، عدالت جویانه اش این انقلاب همچنان ادامه دارد. برای تصحیح این تصویر “می آیم” تا انقلاب به دست انحصارطلبان و اقتدارگرایان نیافتد.
  2- بهمن 92 ادامه خرداد 92 است. خرداد 92 واقعه مهمی است. نشان داد که این انقلاب هنوز پتانسیل اصلاح در درون خود را دارد. هنوز رای مردم تاثیر گذار است. از دل نا امیدی که طرف مقابل به ما می خواست تحمیل کند باز هم آمدیم و نشان دادیم که ما به این راحتی ها عرصه های عمومی را به طرف مقابل نمی سپاریم. بهمن 92 قطعا با بهمن 88 و حتی بهمن 89 متفاوت است. اکنون دولت بر آمده از رای مردم است. با حفظ هر نوع موضع انتقادی به برخی عملکرد های دولت روحانی باید گفت که در این چند ماه دولت روحانی نشان داده است که متکی به رای مردم است. لااقل خطر فوری جنگ و تحریم را از سر کشور برداشت. لااقل تلاش کرده است که فضا را بازتر کند و کرده است. در دانشگاه ها تمام تلاش خود را کرد. بقا وجود تمام کراشکنی های مجلس و دیگر نهاد های سرسخت قدرت. لااقل خود را متعهد به پاسخگویی به مردم می داند. لااقل انقدر خود را وابسته به رای مردم می داند که حاضر است “عذرخواهی” کند. روحانی وام دار مردم است. طرف مردم است. “می آیم” تا در مقابل نهاد های سرسخت قدرت تنهایش نگذارم. حسن روحانی فعلا کنار ماست. “می آیم” تا کنارش بمانم. فعلا!
  3- خیابان به مثابه ی یک عرصه عمومی فرصتی است برای اثبات این که ما هم “مردم” هستیم. ما هم “شهروند” این جامعه هستیم. ما هم حق داریم که در این عرصه عمومی یعنی خیابان خود را بروز دهیم، آنگونه که واقعا هستیم. مطمئن باشید با هر نوع حیله ی رسانه ای نمی توانند ما را نادیده بگیرند. خودشان هم می دانند. حتی اگر به روی خود نیاورند قعا متوجه می شوند ما چه کسانی بودیم که آمدیم. مطمئن باشید که “صدا و سیمای میلی” نمی تواند با هر چیره دستی این واقعیت را نادیده بگیرد که ما هم هستیم. اتفاقا از همین هراس است که سال ها خواستند ما را نا امید کنند، خانه نشین کنند. کاری کنند که ما با دست خودمان ، خودمان را از عرصه عمومی (خیابان) حذف کنیم. “می آیم” که نگذارم که حق شهروندی من برای بروز واقعیت خود و “تن” ام در عرصه عمومی (خیابان) آن هم در روز جشن “سرنگونی استبداد” نادیده گرفته شود.
  4- بیایید واقعی تر نگاه کنیم. در زمان انتخابات هم بسیاری می گفتند رای دادن ما چه فایده دارد؟ کسانی هم بودند در هسته ی سرسخت قدرت که به این فضا دامن می زدند. آن ها می خواستند خیال شان از جمهوریت کشور راحت شود. می خواستند با تحمیل شکست پسا 88 ما را خانه نشین کنند. صندوق رای را بی اثر نشان دهند. اما ما آمدیم و نشان دادیم که هنوز هم رای ما فایده دارد. الان هم همان هم می خواهند مثل گذشته با خیال راحت مراسم را در انحصار خود نگه دارند. “من می آیم” که این انحصار را بشکنم. نشان بدهم این کشور، این جامعه، این انقلاب برای من هم هست. من هم خواست های آزادی خواهانه و عدالت جویانه این انقلاب را می خواهم.
  5- چند ماه از انتخابات گذشته است. بسیاری از آن کسانی که اصلاح در درون این انقلاب را نفی می کنند. هر نوع کنشگری برای بهبود فضا را تمسخر می کنند. ایده های ما را به سخره می گیرند. هیچ آلترناتیو مشخصی برای تغییر و بهبود فضا ارائه نمی دهند. اندکی به اطراف خود درهمین خاورمیانه نگاه کنید! راه حل تغییر چیست؟ دخالت خارجی؟ انقلابی دوباره؟ من این گونه نمی اندیشم. فکر می کنم در همین شرایط موجود باید حضور خود را نشان دهیم و تلاش کنیم این وضع را اصلاح کنیم. من “می آیم” تا نشان دهم که بدنه ی اجتماعی تا زمانی که دولت روحانی خود را وام دار رای مردم و مسئول و پاسخگو به این رای می داند، پشت دولت منتخب خودم هستم. سئولیت رایی که داده ام را می پذیرم.
  6- “من می آیم” تا نشان دهم که اندک چیزی که دارم. اندک سرمایه اجتماعی، اندک جایگاه و موقعیتی که دارم را نمی خواهم برای ژست گرفتن خود نگه دارم.آن را هزینه می کنم برای تغییر. “من می آیم” که نشان دهم که حاظرم برای تغییر و بهبود این وضعیت در درون همین وضعیت هزینه دهم. می توانستم غیر مسئولانه با انواع ژست های شیک و به ظاهر رادیکال در خانه بمانم و غر خود را بزنم.

  پاسخ