به گزارش سلام پاوه: در دوازدهمین دوره  انتخابات مجلس شورای اسلامی در حوزه انتخابیه تهران، ری ، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس  یکی از نامزدهای راه یافته به دور دوم انتخابات در حوزه انتخابیه استان تهران “دکتر سید نظام الدین موسوی عضو هیئت رئیسه فعلی مجلس شورای اسلامی” است که این روزها با رایزنی سارا جابری از مدافعان حق و حقوق آموزش دهندگان نهضت سواد آموزی، عزم خود را جزم نموده که این قشر مظلوم و محروم را مورد حمایت قرار دهند و مطالبات آنان را در مجلس دوازدهم  پیگیری کنند.

به گزارش خبرنگار سلام پاوه : اردشیر اردلان روزنامه نگار و ار اساتید حوزه خبر در مصاحبه ای با این کاندیدای مجلس شورای اسلای به همراه سارا جابری از فعالین حوزه سیاسی و انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی  پیش از دیگر بانوان با برگزاری نشستی با دکتر سید نظام الدین موسوی نامزد راه یافته به دور دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی در حوزه انتخابیه تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس، حمایت خود را از این کاندیدا در دور دوم انتخابات، اعلام کرد.

دکتر سید نظام الدین موسوی با کسب ۱۸۴ هزار و ۴۷۶ رای  کاندیدای راه یافته به دور دوم مجلس شورای اسلامی که با موج حمایت های اقشار مختلف جامعه  مواجه کشته، مورد اعلام حمایت قاطع سارا جابری کاندیدای دوازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در حوزه انتخابیه  استان تهران که خود نتوانست به دور دوم انتخابات مجلس راه یابد، نیز واقع گردیده است. 

سارا جابری از مدافعان استخدام آموزش دهندگان نهضت سوادآموزی در وزارت آموزش و پرورش است.

وی به منظور دفاع از حق و حقوق آموزش دهندگان نهضت سواد آموزی، تمام توان خود را در طبق اخلاص گذاشته که برای این قشر مستضعف و محنت کشیده از طریق مجلس دوازدهم اقدامی اساسی صورت دهد، بر همین اساس توانسته است همکاری دکتر سید نظام الدین موسوی عضو تاثیرگذار هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی را در این راه جلب کند.

در این دیدار سارا جابری از فعالین انتخاباتی که خود مدعی کرسی سبز بهارستان است با اعلام حمایت قاطع از دکتر سید نظام الدین موسوی در حوزه انتخابیه استان تهران به وی گفت: با توجه به اینکه از نزدیک شاهد زندگی پُر از درد و رنج آموزش دهندگان نهضت سوادآموزی بوده ام امیدوارم که مجلس شورای اسلامی صدای مظلومیت آموزش دهندگان نهضت سوادآموزی بعد از سال ۱۳۹۲ را بشنود.

وی  با بیان اینکه مجلس دوازدهم در حال شکل گیری است به طرح مطالبات آموزش دهندگان نهضت سوادآموزی در این دیدار پرداخت و ادامه داد: چندین سال است که نیروهای زحمتکش نهضتی، حق التدریس، غیر انتفاعی، خرید خدمت، معلمین قرانی، طرح امین، پیش دبستانی و … پیگیر رفع مشکل جذب خود در وزارت آموزش و پرورش هستند، با این حال تاکنون موفقیتی حاصل نشده است.

 جابری اظهار امیدواری کرد: که اعضای منتخب دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی تدابیری اتخاذ کند تا مشکل کمبود معلم در آموزش و پرورش با استفاده از دانش و تجربیات این عزیزان رفع و پس از سال ها مشکل استخدامی این عزیزان نیز حل و فصل شود.

ایشان در این جلسه  خطاب به عضو هیئت رئیسه مجلس خاطر نشان کرد:  آموزش دهندگان نهضت سوادآموزی نزدیک یک دهه است که بعنوان آموزش دهنده (از سال ۱۳۹۲ به بعد ) در مناطق دور و نزدیک و بدون امکانات و با هزینه های شخصی زحمت آموزش افراد بیسواد و کم سواد را کشیده اند و با همه شرایط و برنامه های وزارت آموزش و پرورش  ساخته و انجام وظیفه نموده اند ولی متاسفانه از طرف نهضت سوادآموزی، وزارت آموزش و پرورش، و سازمان امور استخدامی مورد بی مهری قرار گرفته اند و با حقوقی ناچیز (در صورت قبولی سوادآموز) و بیمه های دست و پا شکسته (در صورت قبولی سواد آموز) که اکثر نیروها متاهل بوده و در این مدتی که گذشته، جوانی خود را فدا کرده اند و در خانواده نیز سرافکنده شده اند. تحمل این همه رنج و مشکلات فقط به امید روزی بود که به استخدام وزارت آموزش و پرورش در بیایند.حال که این همه کلاس بدون معلم در سطح  شهرها و روستاهای کشور داریم ، چرا از آموزش دهندگان بعد سال ۱۳۹۲ که دوره های آموزشی و تخصصی آموزش دروس و تدریس و فنون کلاس داری و ارزشیابی را گذارانده اند، استفاده و دعوت نمیکنند؟!

نامبرده  خطاب به این منتخب دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی  هشدار داد: حضرت رسول الله ص فرموده است؛ إرحَمْ مَنْ فِی الأرضِ، یَرحَمْکَ مَنْ فِی السَمَاءِ؛ به اهل زمین رحم کن تا اهل آسمان به تو رحم کنند.با اسناد به همین فرمایش حضرت رسول الله ص، منتخبین مجلس دوازدهم شورای اسلامی  قبل از آنکه دیر شود، صدای مظلومیت و محرومیت این قشر را بشنوند.

این معلمین برای خدمت به کشور در وزارت آموزش و پرورش در نهایت  آمادگی با کوله باری از تجربه پای کار تعلیم و تربیت هستند، وقت آنست مجلس که راس امور کشور است از  این برادران و خواهران معلم با قدرت و بدونه لکنت زبان  حمایت و پشتیبانی کند. مسئولین مربوطه قطعا استحضار دارند، هنوز بسیاری از کلاس ها فاقد معلم است. کمبود کلاس درس و ازدحام دانش آموزان نیز برخی از مدارس، خانواده ها، معلمین و دانش آموزان را نگران و کلافه کرده است. قطعا اگر در این یک دهه یک نهال کاشته می شد الان بهترین ثمره ای می داد ولی متاسفانه با کم لطفی مسئولین وزارت آموزش و پرورش این قشر هنوز بی ثمر مانده اند.

این فعال سیاسی در پایان به منظور تشریح عمق فاجعه ای که برای  خانواده های آموزش دهنده نهضت سوادآموزی رخ داده، به ذکر  دلنوشته حزن انگیز  خطاب به  عضو هیئت رئیسه مجلس  شورای اسلامی بدین شرح پرداخت :

سلام وعرض ادب 

من آموزش دهنده ی نهضتم 

کسی هستم که صبوری را به خوبی با پوست و استخوانم در آمیخته ام.

کسی که بند بند وجودش پر از خواستن است، خواهان بودن، خواهان خدمت به کشور 

کسی که عاشق مردم این سرزمین  است و وجودش پر از بغض و محرومیت هاست.

کسی که همیشه با کمترین ها دست وپنجه نرم کرده و همواره در دلش نور امید به خدا را پرورانده است.

کسی که سال ها درد را تحمل کرده و دم بر نیاورده ، در روزهای سخت و نفس گیر همگام با کشور و در مسیر سرافرازی ایران گام برداشته …

جهاد گری بوده ام که تار وپود وجودم مملو از دردهای نگفته ی مردم است.

کسی که در راه سرزمینش نفس می کشد و بارها با الفاظ توهین آمیز جان داده است.

مادری ثابت قدم که درس استواری وسخت کوشی را در کلاس درسش حکاکی کرده است .

کسی که مثل هیچکس نیست.

کسی که روحش را با معنویات صیقل داده و سال هاست مادیات را به دست فراموشی سپرده است.

آری من مادری هستم با دو فرزند ۴ ساله و ۶ ساله که ۱۰ سال از بهترین سالهای زندگیم را با فرمان بنیانگذار جمهوری اسلامی، روانه ی جبهه پیکار با بیسوادی شدم. ۱۰سال است بدون بیمه و حقوق در صعب العبور ترین روستاها ی شهرم با بیسوادی جنگیدم تا کشورم سربلند باشد.

چه روزهایی  که با دو فرزندم سر جاده ایستادم و منتظر ماشین روستا شدم تا ما را به مسجد روستا برساند. چه روزهایی که خجالت میکشیدم که در طول جاده ماشینی که هرزگاهی رد میشد را اشاره دهم تا نگه دارد.

چه روزهایی که سر جاده از  حمله ی سگ ها وحیوانات می ترسیدم .

چه روزهایی که حتی کرایه ی کامل رفتن به روستا را نداشتم ونیمی از مسیر را با وجود دو فرزندم و با بغل کردن آنها با پای پیاده میرفتم.

هوا بسی نامردانه سرد بود و از شدت سرما جگر گوشه هایم  میلرزیدن و دندان هایشان به هم ساییده میشد.سرما امانمان را بریده بود،بعد از کلی خستگی مسیر به مسجد روستا میرسیدم و با دیدن درب بسته ی مسجد که هنوز سوادآموزان نیامده بودن بی انگیزه تر میشدم و از سرایدار میخواستم در را باز کند تا دخترم که خوابیده بود را در مسجد بگذارم .زمستان بود و سوز سرما، مسجد بود و نمور …

با پسرم بدنبال سوادآموزان میرفتیم و هر کدام را با تشویق به کلاس درس می آوردم. هر کدام از سوادآموزان در یک سطحی  از درس بودند و من مجبور بودم به هر کدام درس متفاوت بدهم. این روال همیشه ادامه داشت و زندگی من به سختی می گذشت دیگر در خانه آرامش نداشتم و همسرم مرا همیشه سرزنش میکرد، یک چشمم اشک بود و یک چشمم خون اما چاره ای جز سکوت نداشتم . هر وقت از همسرم طلب کرایه ی ماشین  میکردم‌  با کلی طعنه و کنایه به من میگفت: بشینی خونه آبرومندانه تر است، وقتی کرایه ی ماشینتم من میدم… و خدا میداند با این صحبت او چقدر از درون متلاشی میشدم اما باز هم در دلم امید داشتم که یک روز از خجالت همسر و فرزندانم در خواهم آمد و روزی خواهد رسید که دیگر مرا آموزش دهنده خطاب نخواهند کرد و معلم خواهم شد ومن هم طعم واقعی  احترام معلم بودن را خواهم چشید. 

چه روزهایی که منت سوادآموزان را کشیدم، چه روزهایی که  بچه هایم را در خانه تنها میگذاشتم و راهی مسجد روستا میشدم. چه روزهایی که درخانه با همسرم سر رفتن به کلاس درس دعوا نمیکردم.

چه روزهایی که با استرس و نگرانی گذشت، فرزندم یک ماهه بود که راهنما با فراغ بال و آسودگی تمام و امنیت شغلی تمام کلاس های مرا هفته به هفته بازدید میکرد، حق داشت ولی من از نداشتن مرخصی زایمان که حق طبیعی هر مادر شاغلی است هم محروم بودم ما ایثار کردیم، ما از زندگی، جوانی و عمرمان برای کمتر  شدن نرخ بیسوادی در کشور استفاده کردیم و مایه گذاشتیم، به امید روزی که استخدام شویم…

روزها به همین منوال سپری می شدند و با بهانه جویی های همسرم دیگر عرصه ی زندگی بر من تنگ شده بود اما دو فرزندم قوت قلب و انگیزه ی زندگی ام بودند. من هم برای حفظ زندگی خودمان و فرزندانم  تلاش  میکردم تا متلاشی نشود. اما…بخت با من یار نبود و همسرم به خاطر بد خلقی ها و بهانه تراشی ها و شرایط به وجود آمده  که یکی از بهانه هایش  کار کردن من در نهضت بود در خواست طلاق داد.چه روزهایی که پله های دادگاه را بالا  و پایین نرفتم. چقدر التماس کردم  تا بلکه از تصمیم خود منصرف شود اما همچنان مصر به جدایی و گرفتن بچه ها از من بود..

به یاد دارم  روزی که عقد نامه رو تحویل گرفتیم و اسم همدیگه را داخل شناسنامه هایمان دیدیم، کلی ذوق کردیم…همسرم گفت دفعه ی  بعدی که شناسنامه ات را تحویل بدهی، مرگ من داخلش  ثبت می شود و تا آن لحظه عاشقت می مانم.دیروز شناسنامه و عقدنامه ام را تحویل دادم به محضر برای ثبت طلاق…

لازم به توضیح است: این معلمان بعد از این همه سختی و با وجودِ سابقه‌‎ی تدریس بسیار، بدون هیچ مزایا و حقوقی تدریس می‌کنند و امید دارند روزی جذبِ آموزش و پرورش بشوند. هر روز با خبرهای جدید به این نیروها استرس اضطراب وارد می کنند.

سال‌ها پیش معلمانی تحت عناوینِ مختلفِ برون‌سپار، خرید خدمات، نهضت سوادآموزی، سرباز معلم و… تدریس در مدارسِ دولتی را آغاز کردند. آموزش و پرورش در واقع برای جبرانِ کمبودِ نیروی خود با هزینه‌ی کم، این معلمان را به کار گرفت. حقوق ناچیز و بیمه‌ی ناقص؛ سهم این معلمان از کار برای آموزش و پرورش بود، اما امید به جذب در آموزش و پرورش به عنوان نیروی رسمی، این معلمان را سال‌ها در کارِ بی‌مزد و مواجیبِ تدریس نگه داشت. 

از سوی مجلس و دولت به آن‌ها وعده‌های بسیاری داده شد؛ گاهی گفتند طرحی در مجلس برای تبدیل وضعیتِ معلمان در دست بررسی است و گاهی نیز آن‌ها را به طرحِ ساماندهی ارجاع دادند. اما طرحِ تبدیلِ وضعیتِ معلمان به نتیجه نرسید و طرح ساماندهی نیز بعد از چند سال هنوز به تصویب نرسیده است و البته مشخص نیست بعد از تصویبِ آن، این معلمان را نیز در بر بگیرد. 

در خصوص وضعیتِ معلمان غیررسمی آموزش و پرورش قرار بود برای معلمانی که سال‌ها در قالبِ برون‌سپار، خرید خدمات، نهضت سوادآموزی و… برای آموزش و پرورش با حقوق ناچیز کار کرده‌اند، تصمیمی گرفته شود اما سال به پایان رسید و هیچ اتفاقی برای این معلمان نیفتاد. ۸ آبان ۱۳۹۹ به کمک  مهندس جلال محمودزاده، نماینده‌ مردم شریف مهاباد، طرحی برای تعیین تکلیفی این نیروها به مجلس ارائه شد و تمام جزئیات و ایرادات این طرح را مشخص گردید. شهریور ۱۴۰۰ طرح در مجلس اعلام وصول شد و ۱۲ دی ماه ۱۴۰۰ این طرح در کمیسیون آموزش رسیدگی شد. متأسفانه اعضای کمیسیون اعلام کردن چون ما یک کمیسیون تخصصی هستیم، خودمان برای این نیروها طرحی ارائه می‌دهیم و اعضای کمیسیون طرحی با عنوان طرح تعیین تکلیف این نیروها با شرکت در آزمون ماده ۲۸ ارائه دادند. 

تعدادی از این معلمان، با جمع آوری امضا از نمایندگان، توانستند دوباره این طرح را به جریان بندازند، ولی متأسفانه کارشکنی نماینده‌ها و قول‌ها وعده‌های پوچ همچنان ادامه داشت.  چهار سال تمام با همه مشکلات و سختی‌های که داشتند این طرح را پیگیری کردند که بالاخره اواخرِ عمر مجلس یازدهم، که مصادف بود با بررسی برنامه هفتم توسعه و برنامه بودجه کشور، کمیسیون راضی به برگزاریِ آزمون داخلی شد، در حالیکه دیگر وقتی برای اعلام وصول این طرح‌ها وجود نداشت.

چهار سال پیگیری‌های مدام  این معلمان بی‌نتیجه ماند و متأسفانه طرح تعیین تکلیف نیروهای آموزش پرورش در هیئت رئیسه مجلس مسکوت ماند. بسیاری از نمایندگان مجلس، حتی آقای ویس کرمی که جزء کمیسیون آموزش بودند، در مورد طرح ساماندهی کارکنان دولت اذعان کردند که طبق مصوبه شورای انقلاب فرهنگی هیچ نیرویی در طرح کارکنان به عنوان قراردادی نیست. آقای منادی، رئیس کمیسیون آموزش، نیز اعلام کردند نیروهای آموزش و پرورش نیز مشمول طرح ساماندهی شوند که البته مصوبه‌ای در این خصوص داده نشده و هنوز معلوم نیست طرح ساماندهی چه زمانی به تصویب برسد و آیا معلمان نیز مشمول آن خواهند شد یا نه؟ 

 خواسته این معلمان این است که بعد از این همه پیگیری فکری به حال معلمانِ برون‌سپار، خرید خدمات، نهضت سوادآموزی و… شود و با روح روان این نیروها بازی نشود. این معلمان بعد از این همه سختی و با وجودِ سابقه‌‎ی تدریس بسیار، بدون هیچ مزایا و حقوقی تدریس می‌کنند و امید دارند روزی جذبِ آموزش و پرورش بشوند. هر روز با خبرهای جدید به این نیروها استرس و اضطراب وارد می کنند.

مجلس یازدهم هیچ کار و تلاشی برای نیروهای آموزش پرورش غیررسمی انجام نداد، امید است مجلس جدید دوازدهم با پیروزی و پیگیری دکتر سید نظام الدین موسوی نماینده تهران و … به این نیروها توجه ویژه داشته باشد و نمایندگان به وعده‌های انتخاباتیِ خود عمل کنند.

تهیه و تدوین مصاحبه: اردشیر اردلان