به گزارش سلام پاوه : دانش‌آموزان اشتها و هاضمه فوق العاده‌ای برای مصرف دارند و این بستگی به والدین و معلمان دارد که به آنان چه عرضه بداریم علم با کتاب یا فلافل با سُس؟

به گزارش خبرنگار سلام پاوه : صفر ولدبیگی معلم خلاق پاوه در یادداشتی نوشت، در سالیان اخیر در راهرو مدارس شهری محل تدریسم در اوقات زنگ تفریح همیشه شاهد و ناظر دو صحنه بوده و هستم:

نخست؛ روی درب یکی از اتاق‌های مدرسه نوشته شده کتابحانه مدرسه که معمولا بسته و گاها که مفتوح است تنها دو دانش آموز که مسئول آن هستند در عذاب سکوت و تنهایی، آنجا نشسته و چون کسی مشتری و مراجعشان نیست بعد از چند دقیقه نومیدانه درب را بسته و راهی می شوند.

صحنه دوم، ازدحام و شلوغی آزاردهنده‌ایست که جلو بوفه یا فروشگاه مدرسه مشاهده می شود و دانش‌آموزان با ولع و اشتیاقی سیری ناپذیر مشغول خریدن و خوردن فلافل،ماکارونی، ذرت،لواشک و… هستند. و گاها بیست دقیقه در صف انتظار بوده و با دهان‌های پُر وارد کلاس می‌شوند. کسی منکر و مخالف خوردن نیست؛ اما مشاهده آموزشگاه به مثابه رستوران و کافی شاپ شاید چندان در راستای رسالت مدارس نباشد.

برای برهم زدن این قاعده و روال اگرچه برای چند روزی هم که باشد در دبیرستان شهدای بیست خرداد پاوه با کمک همین دانش‌آموزان و عوامل اجرایی به صحنه آرایی جدیدی در آموزشگاه روی آوردیم. سرکلاس‌ها از دانش‌آموزانم خواستم هرکدامشان برای فردا کتاب یا کتاب‌های غیردرسی که قبلا در خانه خوانده و حالا بدون استفاده در گوشه‌ای از خانه فراموش شده اند به مدرسه آورده تا بمناسبت هفته کتاب نمایشگاهی برپا کرده و سپس آن‌ها را به کتابخانه مدرسه اهدا کنم.

خودم پیشقدم و هفتاد جلد کتاب متناسب با سن و نیازشان به مدرسه‌مان هدیه دادم و دانش آموزانم نیز با شوق و ذوق هر کدام جلدی یا چندین جلد به همراه خویش به مدرسه آورده و نمایشگاهی جذاب و غنی برای چهار روز در راهرو مدرسه برپا داشتیم و در این چهار روز ازدحام و جمعیت بیشتر در صف ما بود تا فلافل خورها.

واقعیت امر اینست که دانش‌آموزان در این سن و سال اشتها و هاضمه فوق العاده‌ای برای مصرف دارند واین بستگی به والدین و معلمان دارد که به آنان چه عرضه بداریم علم با کتاب یا فلافل با سُس؟