پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه :بزرگترین دغدغه ما ظرف سال های اخیر توسعه همه جانبه اورامانات و راه ها و موانع آن بوده است. طبیعی است که باید بیشتر از این دغدغه علم داشته باشیم. توسعه یک شبه به دست نمی آید، راه همواری هم نیست که همه بتوانند از آن عبور کنند.همت می طلبد که همراه برنامه ریزی و دور اندیشی و واقع گرایی، سنگ ها را از جلوی پای مردمِ طالب توسعه بردارد و افق پیش رویش بگشاید.

چگونه می توان پیشرفت علمی را به گفتمان رایج و اساسی در دانشگاه های منطقه اورامانات تبدیل کرد؟چه کسانی باید در این زمینه اقدام کنند ؟چه مشکلاتی در مسیر تبدیل شدن پیشرفت علمی به گفتمان رایج در منطقه اورامانات هست؟آیا مشکل در بینش ماست یا در سیاستگذاری کارگزاران نظام در منطقه اورامانات؟از کجا باید شروع کرد؟

با این سوالات و ده ها پرسش دیگر باید فکر جامعه دانشگاهی اورامانات را روی “پیشرفت علمی” و مسئله “فناوری” متمرکز کرد. وقت آنست مسئله پیشرفت تبدیل به “گفتمان اصلی” دانشگاه های اورامانات گردد.

“قدرت مردمی” قطعا در ارتباط کامل با پیشرفت علمی است و می طلبد حفظ و ارتقاء شتاب علمی مجامع دانشگاهی در مجموع چهار شهرستان روانسر، جوانرود، ثلاث باباجانی و پاوه از حساسیت خاصی برخوردار گردد. دانشجویان، دانش آموختگان و اساتید و مدرسان دانشگاهی این دیار نقش مهمی دارند که باید مورد حمایت کادر ارشد مدیریتی آن و همچنین فرمانداران و استاندار و نهایتاً وزارتخانه های چون علوم و تحقیقات، معاونت علمی ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی قرار گیرند.

زمان آن فرا رسیده که مسئولان همه همت خود را برای گسترش نوآوری علمی در دانشگاه های اورامانات به کارگیری کنند. پایان نامه های دانشجویان برای نوآوری و پژوهش محوری مورد تاکید قرار گیرد و نباید به وضعیت موجود قانع بود.

واقعیت آنست که عقب ماندگی های قبلی ما زیاد بوده و این در حالی است که شهرهای دیگر کشور نسبت به اورامانات دائما در حال پیشرفت هستند. عدم پیوند علم و صنعت به عنوان مشکل اساسی بسیار مطرح است، پیوند مراکز علمی با صنعتی از ضروریات امروز منطقه اورامانات می باشد و می بایست بدونه تعلل مورد توجه مدیریت دانشگاه ها و اساتید و دانشجویان قرار بگیرد و جدیت بیشتری به خرج داد.

قطعا پیشرفت ما جدی نیست زیرا آنچه را به عیان و جدی و تجربه در حوزه های درسی دانشگاهی ملاحظه میکنیم، حرکت جدی و اساسی در سمت و سوی نوآوری نیست. نگارش پایان نامه ها بعضا در خارج از روال دانشگاهی و توسط کسانی که به عنوان یک شغل به آن روی آورده و کارشان سرهم بندی است، آن هم در این حد از گستردگی، وضعیت بدی را برای نوآوری و خلاقیت در دانشگاه های ما و در میان دانشجویان اورامانات رقم زده است. دانشگاه های ما حتی در سطح کشور هم وضعیت بسامانی ندارد و تنها حالت یک اداره عادی را دارد که گاه همه چیز در آن هست جز به معنای واقعی علم خواهی و پیشرفت در نوآوری …

اراده دانشجویان برای پیشرفت در اورامانات به هیچ روی جدی نیست. اساسا نه تنها بودجه های پژوهشی بسیار اندک است. بلکه توجه به نخبگان این دیار مظلوم و محروم جز در حد حرف نیست و این مهم در حالی رخ داده که دانشگاه مبتنی بر نیرو و روحیه جوانان است باید فضای علمی و پژوهشی به شکلی پر رنگ تر در این نهاد محقق شود. دانشگاه نباید شاهد غلبه یاس و دلزدگی از فضای خود دانشگاه و فضای کلی جامعه باشد.

زمان آن فرا رسیده با نگاهی آسیب شناسانه در جهت اصلاح این وضعیت اقدام کرد و با جلب مشارکت اساتید و دانشجویان، خصوصا فعالان دانشجویی بعنوان سرمایه اجتماعی و همه کسانی که دانش و تجربه ارزشمندی در حوزه فعالیت دانشجویی دارند، بهتر می توان در جهت اهداف عالیه و تعالی دانشگاه حرکت کرد. سرمایه اجتماعی یکی از عناصر رشد و پیشرفت جامعه است و جامعه ای که سرمایه اجتماعی بالاتری داشته باشد از توانمندی های خود بهره بیشتری خواهد برد و موانع کمتری در مسیر گروه های مطلوب فراروی آنها قرار میگیرد.

در جامعه ای که سرمایه اجتماعی ضعیف باشد، توانمندی ها و استعدادها هدر میرود و شکوفا نخواهد شد. همچنین موانع گوناگونی فراروی حرکت ها و برنامه های اصلاحی خودنمایی خواهد کرد. مهمترین محورها و عناصر سرمایه اجتماعی مبحث اعتماد اجتماعی است؛ به معنی اعتماد متقابل. اعتماد به دانشجویان نخبه، کارآمد و طالب پیشرفت و به خود دانشگاه باید جلب، حفظ و تقویت شود اعتماد به تدریج حاصل میشود و به تدریج هم از بین می رود.

دانشگاه یک نهاد تخصصی اصلی است و متولی هدایت علمی جامعه محصوب میشود و به تولید، ترویج و بهره گیری از علم می پردازد و در طول دهه های گذشته تا به امروز، از جمله نهادهایی است که از بالاترین اعتماد اجتماعی برخوردار است. هر مقوله اجتماعی ممکن است با آسیب همراه باشد.

بنابراین باید به آسیب شناسی خود بپردازد، اما این آسیب ها و نگرانی ها قابل قیاس با فرصت ها و ارزش هایی که تولید می شود، نیست. نفس وجود دانشگاه های محلی برای بارور شدن اذهان، شکوفا شدن استعدادها، طرح ایده ها، بسترسازی برای گفت وگو و تبادل نظر و تضارب آرا و هدف و آرمانی برای جامعه به شمار میرود.

وجود دانشگاه، الگو و نمونه توسعه، پیشرفت و اعتلای فرهنگی و تقویت ارزش های انسانی و معنوی در جامعه است. ارزش های چون علم، علم گرایی ، امانت داری، مسئولیت پذیری، خلاقیت، نوآوری و … در هر اجتماع انسانی ممکن است در معرض آسیب هایی قرار بگیرد. بهترین مرکز و کانون برای آسیب شناسی این نهاد، خود دانشگاه و دانشگاهیان هستند بنابراین دانشگاه را کانون فرصت و نهاد اجتماعی می شناسیم که فرصت ساز، ارزش آفرین و ارزشمند است.

از دانشگاه های اورامانات، بعنوان مغز متفکر جامعه و کانون علم و فکر جامعه، انتظار می رود که پاسخگویی نیازهای جامعه کوردی باشد.

همچنین این توقع وجود دارد که دانشگاه حافظ اعتلای ارزش های فرهنگی جامعه بوده و ارزش های نوین و الگوهای بدیع را ارائه، تفسیر و تبین کند و راهکارهای تحقق آن را عرضه و الگوها و نمونه های عینی تحقق ارزش ها را نمایان سازد. همین طور توقع به حقی است که آگهی ها، دانش و فناوری های جدید را عرضه کند.

دانشگاه یکی از محورهای دخیل در همه حوزه هاست، هم در تقویت سرمایه انسانی، به معنی افزایش مهارت ها و شکوفایی استعدادها، هم در بسترسازی برای جلب مشارکت، حضور و مسئولیت پذیری نسل جوان و هم در پیوند خانواده و نهادهای دیگر با نسل جدید.

به عبارت دیگر، دانشگاه کانون تمرکز دانشجویان و کانون فعالیت، شکل گیری و جامعه پذیری نسل جدید است. دانشگاه متولی تقویت و افزایش سرمایه انسانی، ظرفیت های موجود و شکوفایی استعدادها هستند. در واقع هر جامعه ای که میزان و حجم عناصر تشکیل دهنده سرمایه انسانی را در جمعیت خود بیشتر کند و به ارتقاء و بالابردن سرمایه انسانی خود اهتمام ورزد. کیفیت جمعیت و سرمایه های موجود در جامعه خود را افزایش داده است، که منجر به افزایش و رشد سرمایه اجتماعی می شود. رشد این سرمایه بستر تقویت پیوندها، همدلی ها، هماهنگی ها و حرکت مشترک شتابان است. حرکت شتابان اقتضای جامعه جدید است.

وقت آن رسیده است به فکر توسعه همه جانبه دیارمان باشیم آنچه مردم از ما میخواهند کسب جایگاه اول در حوزه های علمی، فرهنگی و … در غرب کشور و نیز الهام بخشی در کشور است. این هدف حاصل نخواهد شد مگر با توجه نظام و مسئولین تصمیم گیرنده و بکارگیری اساتید مجرب، تخصیص بودجه های کافی، بهاء دادن به دانشجویان صاحب ایده و در اختیار قرار دادن امکانات پژوهشی برای تسهیل روند انجام پروژه ها و پایان نامه ها مخصوصا در سطح تحصیلات تکمیلی، تقویت انگیزه و پشتکار دانشجویان و دانش پژوهان و همچنین بهره گیری از سرمایه انسانی، تقویت سرمایه اجتماعی و بستر سازی برای مشارکت هر چه بیشتر و تقویت همدلی است.