«خود رای»شدن نوجوانان نتیجه رفتارهای متضاد والدین/دکتر بهاء امینی
پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:هماهنگ نبودن والدین در نحوه رفتار با نوجوان می تواند منجر به گیج شدن نوجوان و تعارض دائمی والدین در خانواده شود. در بعضی خانواده ها، والدین در تربیت نوجوان شان یک صدا نیستند. یعنی رفتار پدر و مادر با نوجوان شان شبیه هم نیست. در این خانواده ها نوجوان راه […]
- ۳۰ دی ۱۳۹۸
- کد خبر 88570
- بدون دیدگاه
پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:هماهنگ نبودن والدین در نحوه رفتار با نوجوان می تواند منجر به گیج شدن نوجوان و تعارض دائمی والدین در خانواده شود. در بعضی خانواده ها، والدین در تربیت نوجوان شان یک صدا نیستند. یعنی رفتار پدر و مادر با نوجوان شان شبیه هم نیست. در این خانواده ها نوجوان راه خودش را می رود و پدر و مادر هم به فکر مشکلات خودشان هستند.
در این حالت والدین و فرزندان فقط یک «هم خانه بودن» را در کنار یکدیگر تجربه می کنند. در این خانواده ها به جای این که والدین در رفتار با نوجوان شان وحدت رویه داشته باشند، خود نوجوان موضوع اختلاف می شود. مثلا مادر می گوید فرزندش اصلا این کار را انجام ندهد و پدر اصرار می کند که نوجوان حتما باید این کار را انجام دهد و نوجوان هم کاری را که دوست دارد، انجام می دهد. این موارد دست به دست هم می دهد تا نوجوان احساس آرامش نکند و به دوستان نامناسب پناه ببرد. اگر در یک خانواده بین اعضای خانواده، احترام متقابل برقرار باشد، نوجوان کمترین خطر را احساس می کند و در نتیجه رفتارهای پر خطر او هم به کمترین میزان ممکن کاهش می یابد.
با توجه به تجارب بالینی و هم چنین بر اساس آخرین نتایج پژوهشهای علمی بر روی نوجوانان این هفت قاعده به والدین در برخورد با نوجوانان توصیه میشود:
۱ – والدین عزیز؛کارهای شما همچنان اهمیت دارند
بسیاى از پدر و مادرها فکر مىکنند با بزرگتر شدن کودکانشان دیگر به عنوان مربی کاری از دستشان برنمیآید. این نظر کاملاً اشتباه است. بررسیهای علمی به وضوح نشان میدهند که فرزندپروری به شیوه درست همچنان به رشد سالم فرزندان در دوره نوجوانی، دور ماندن آنها از دردسرها و عملکرد تحصیلی خوب یاری میرساند.
۲- از محبت دریغ نکنید
ستایش شفاهی فرزندتان و نشان دادن عواطفتان به طور فیزیکی را کنار نگذارید. هیچ دلیل نداریم که فکر کنیم نوجوانان از محبت بیدریغ پدر و مادرشان صدمهاى مىبینند. البته در صورتى که آنها را جلوى دوستانشان در آغوش نکشید!
۳- خود را کنار نکشید
بسیارى از پدر ومادر ها که در سال هاى کودکى با کار و زندگى کودکان خود همراهند، به محض بزرگ تر شدنشان خود را کنار مىکشند. این کار اشتباه است. هنوز هم مهم است که در زندگی فرزندتان دخیل باشید- شاید حتی بیشتر از قبل. در برنامههای مدرسه فرزندتان شرکت کنید. دوستان او را بشناسید. و زمانهایی را با هم بگذرانید.
۴-روشهای فرزندپروریتان را با سن فرزندتان سازگار کنید
بسیاری از راهبردهای فرزندپروری که در یک دوره سنی موثر بودهاند، در مرحله بعدی رشد فرزندتان کارآییشان را از دست میدهند. برای مثال بزرگتر شدن کودکان توانایی استدلالشان هم بیشتر مىشود و اگر چیزی که از آنها میخواهید، از نظرش بیمعنا باشد، با شما مخالفت خواهد کرد.
۵- حد و حدود بگذارید
مهم ترین نیاز کودکان عشق و محبت والدین است. اما اولویت بعدی به همان اندازه مهم ایجاد یک ساختار است، حتى نوجوانان نیز نیاز به تعیین قواعد و حدود دارند. محکم و در عین حال منصف باشید. در صورتی که فرزندتان پختگی بیشتری از خود نشان داد، قواعدتان آسانتر کنید. اگر او نمیتواند به درستی از این آزادی استفاده کند، دوباره قواعد را سختتر کنید و چند ماه دیگر آزادتر کردن او را امتحان کنید.
۶- مشوق استقلال باشید
بسیارى از پدر ومادرها به نادرست میل به استقلال در فرزندان خود را به سرکشى، نافرمانى و یا بىاحترامى تعبیر میکنند؛ اما میل به استقلال رفتارى کاملاً طبیعى و سالم است. فضاى روانى لازم براى اتکا به خود را در اختیار فرزندتان قرار دهید، وسوسه کنترل همیشگی او را در خودتان مهار کنید.
۷- دلیل تصمیماتتان را بیان کنید
هر پدرومادر خوبى انتظاراتى از فرزندان دارند(که البته در مواردی هم انتظارات غیر منطقی دارند)، اما برای آنکه نوجوانتان این انتظارات را برآورده کند، قواعد و تصمیماتتان باید واضح و متناسب باشند. در حالیکه کودکتان با افزایش سن مهارت بیشتری در استدلال پیدا میکند. دیگر اصلاً خوب نیست که به او بگویید: حرف حرف من است.