پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : صبورانه میشود همه مردم جهان را «از نو» دوست داشت…! برای ضمیر غائب پاییزی این درد/ َمحمدسابق نصری

اینجا زادگاه پاییز من است، گاهی همدم تنهاییش میشوم و روح خسته ام را در قاب خزانش جوانه می کارم….همین دیروز بود سر سفره رنگین درختان حنازده ،لختی، آسمانش را شیدا شدم…مهربانی کوهستانم را در قیامت پاییز دیدم ؛ چه زیبا و چه رها همه با هم به همهمه صحرای محشر آمده بودند، نه دشمنی بود و نه کینه ای ،نه آتشی و نه افروزینه ای، نه تیر جنگ و نه پهپاد دشمن جنگ افروز !

همه چیز ، از حس عاشقانه ایثار و ایمان لبریز بود… همه چیز به موازات هم و پای به پای هم ،حساب« پادشاه فصلها» را نگه میداشت و کسی «کلاه فضل» بر سر نمی گذاشت… بلوط های عاشق زاگرس نشین، آغوش همت سنجابها را صمیمانه تجلیل میکردند و قرار متنازع بقا را دلیرانه تکثیر …!

چه رمز و رازی داشت اینهمه افسون و افسانه حیات و هیچ خللی به حکمت رجعت ( هل تری من فطور)نمی نگاشت…چه استراحت عمیقی داشت کوهستان و چه رابطه ی بردباری با ساکنانش… ! مهمانش فقط من بودم و نگاه پنهانم؛ به حرمتش نفس رنجور را در خسته گاه پر از کینه سینه، به دارآویختم و به چرایی علم بی عمل کمی اندیشه کردم…؛

کجای این جهانم به خطا ایستاده و ضریب اطمینان از ساکنانش را بیهوده تحریف کرده ام…!

چه می شود عالمان جهان عاقلان به علائم و علایق جهان باشند و چونان اعیان فصل پاییز،« عیان» باشند و صالحان زمانه، راهبران و آمران جهانیان شوند و جانیان جنبان را به خدمت به انسان گمارند!

چه زیبا می شود وارثان انبیا «تعلیم و تعالی تربیت» این گوشه از جهانم را ،هم آغوش و همراه و همگام و همدم شوند! و کسی حرمت دوستان را به حیرت افکار دیگران دیگر اندیش نیالاید…!

چه زیبا میشود این گذار دردناک را به فهم مشترک مشتعل از ایمان و اخلاص و انسان مزین و مدون ساخت.

اندیشه کردم؛که عصمت کودکان سرزمینم چقدر با فهم عمیق حریم امنشان فاصله ها دارد و دستان بی شمع ما دبستان روحشان را به فنا برده است…! و شاید پاییز رسوا گونه، من بیهوده اندیش را مسحور زیبایی بی مثالش میکرد که هردم گریزی به انسان زیبایش زنم و از نو به چرایی این همه زیبایی ضمیر غایب تورا اینچنین فرابخوانم؛«چه زیبا میشود« محمد »گونه ایمان داشت، ایمان کاشت و انسان ماند…! و کسی را به گناه ناکرده نیآلود….!

چه زیبا میشود مثل گفتار «نرم و نازک و نادم پاییز» بازم این« علم بی عمل» را در بوته نقد به فهم دوباره آزموده و آزمون ساخت و عین« احسن الخالقین» جهان را صبورانه و رحیمانه دوست داشت…!»»