پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:این روزها سخت مشغول مطالعه مجله وزینی هستم که درباره کردستان به صورت ویژه در سه شماره منتشر شده است. مجله چشم انداز ایران فایل اختصاصی ای تحت عنوان ” کردستان همیشه قابل کشف” در سال های ۸۰ منتشر کرد که با نقدهایی مثبت و منفی همراه بود.

این مجله جسارت به خرج داده و درباره وقایع انقلاب اسلامی ۵۷ در کردستان دست به سلسله ای از مصاحبه ها، یادداشت ها و گزارش هایی در خصوص حضور مردم کردستان در انقلاب اسلامی و گروه های اپوزیسیون و احزاب مختلف در بحبوحه روزهای سخت انقلاب داده است. این حرکت مجله چشم انداز ایران می تواند در فضایی منطقی و عقلانی درباره همه فعالیت ها و جنب و جوش های انقلابی مناطق مختلف ایران مطرح شده و بعد از گذشت چهار دهه و ۴۰سال ، بدون حب و بغض و صرفا در لباس منطق و منافع ملی و حق تعیین سرنوشت برای تک تک مردم ایران به بوته ی نقد و بررسی کشیده شود تا ضمن برشمردن نقطه قوت ها و ضعف ها جهت نیل به وحدت سیاسی و رفاه عمومی همه ایرانیان ، گام برداشت و از تبعیض به شکل مثبت و منفی آن به هیچ شکل سخن نراند.

و اما دلیل مطرح نمودن این موضوع، شهر و دیارم پاوه و جوانان آن که دغدغه همیشگی ام هستند، بوده است. جوانان دانشجویی که پیش از سایر شهرها و مناطق استان آغازگر حرکت های انقلابی در منطقه بوده و از رژیم گذشته جنایاتی دیده و شکنجه شده اما هرگز دیده نشدند و کسی تلاش های آنان را پاس نداشت . همان جوانان دانشجو و معلمین شهرم ازجمله انور مستوفی ها، محمد خالدی مکی ها، اسداله پیرمغان ها و …که گاه پای پیاده و گاه سواره از هر نوعی ، از مریوان تا سنندج و از فانی خانه شوری در ثلاث تا سرپل ذهاب و از جوانرود تا روانسر و سنجابی گرفته تا نزدیکی های شهر کرمانشاه حتی شهرهای کنگاور و صحنه را عاشقانه مشغول خدمت به آموزش و پرورش منطقه شدند و کمترین حقوق و مزایا را دریافت نمودند و کار معنوی خود را به امر مادی گره نزدند و دم فرو بستند تا کشور گام های رشد را قدم به قدم طی کند و سربلند بماند. البته از تلاش های اعضای مکتب قرآن پاوه هم نباید گذشت که انصافا پا به پای شهرهای بزرگ ازجمله سنندج حرکت های پیشروانه و انقلابی داشتند و آغازگر بسیاری از فعالیت های فرهنگی منطقه بودند.

پاوه شهری که تقریبا هر خانه ای یک شهید و زندانی و تبعیدی و آواره و اسیر به خود دید که در این وادی نیز جفا دیده و سلیقه ای با آن برخورد شد و جز چند خانواده و چند شهید، کمتر شاید ، یادی از ۶۰۰‌ شهید و جانباز دیگر شد و بعضی ها انگار انقلاب را برای خود مصادره به مطلوب کردند.

هر چند هیچ یک از شهرها و روستاهای اورامانات استان کرمانشاه چنان که باید و شاید آباد نشد و موانع بزرگی بر سر راه آبادی آنها وجود داشت. شهر جوانرود به موهبت وجود مرز و بازارچه مرزی و … در مقایسه با دیگر شهرهای منطقه، توانست به حداقل‌هایی از رونق بازار دست پیدا کند که البته هنوز راضی کننده نیست و همچنان جای کار بسیاری دارد.

با این حال پاوه هنوز به این مرحله هم نرسیده و این در شرایطی است که مبارزات و مقاومت مردم پاوه در زمان پیروزی انقلاب اسلامی و پس از ان هشت سال جنگ تحمیلی نیز کم‌نظیر بوده و آسیب‌هایی که مردم این منطقه از زمان مبارزات دیده‌اند،‌ شوکه‌کننده و تکان دهنده است.آری پاوه زجر دید و متحمل این همه مصیبت در انقلاب و جنگ شد اما شهر های دیگر سرسفره انقلاب نشستند و شهر و دیارشان آباد شده و دانشگاه و بیمارستان و بازارچه مرزی و مرز پر‌ رونق و کار و اشتغال برای آنهاست و اکنون جوانان انقلابی دیروز پاوه در حسرت روزهای خوبشان، روزهای سختی را برای شهر و دیار و فرزندانشان به تماشا نشسته اند و جز آه و درد و حسرت چیزی برای گفتن ندارند و بیکاری فرزندان و بی رونقی شهرشان زخمی عمیق در دل و جانشان نهاده است. همین یک نکته کافی است که هنوز مین های دشمن، جان جوانان کولبر و کشاورز این دیار را می گیرد.

پاوه اکنون شهری تنها که بازارش بی رونق، مرزهایش بسته، جوانانش جز پناه بردن به قلیان و قهوه خانه ها و خانه باغ ها ، سرگرمی و کاری دیگر ندارند و درآمدها به شدت پایین آمده و صورتش را با سیلی سرخ نگه داشته است.به راستی دولت و دولتمردان باید برای این شهر و مردم و جوانانش کاری بکنند کارستان . مردم این شهر دین بزرگی بر گردن این انقلاب و جمهوری اسلامی دارند. نباید بی تفاوت بود . دستاورد انقلاب برای این شهر باید گرمی بازار و رونق شهر و اشتغال جوانان و مرزهای پررفت و آمد و پردرآمد باشد و گرنه این شهر دارد نفس های آخرش را می زند.

دکتر محمدآشنا عباس منش

۲۴بهمن۱۳۹۷ – کرمانشاه