پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : بی شک در جنگ تحمیلی کسی نیست فراموش کند که در شهرستان جنگ زده پاوه نسلی شجاع و بی پروا و بدون چشم داشت تمام جوانی و زندگی خود را برای امنیت این کشور و انقلاب گذاشتند و در فصل ارامش زندگیشان با بی توجهی مسئولان با کمترین حقوق و مزایا و بدون پاداش بازنشسته و خانه نشین شدند.

سخن از پاسداران بومی صفهای اول جنگ در کوهستانها و دره های منطقه است همانهایی که حتی با اسلحه شکاری خود جذب سپاه شدند و بی پروا به صفهای اول جنگ پیوستند و بسیاری از آنها در همان نبردهای سخت جان دادند و عده ای نیز در نامهربانانه ترین وضعیت اقتصادی و معیشتی کنار گذاشته شدند و هنوز دردهای بدنشان از ترکشهای جنگ و دشمنان آسوده نشده بود که آنها را با فیشهای حقوقی ناچیز و کمترین خدمات ممکن با رنجهای سخت دوران جنگ و خانواده محرومشان  امابدون پاداش رها ساختند .

در شرایطی که معلمان برای حق معیشت خود اجتماعات مدنی و اعتراضی برای افزایش حقوق های خود در سرتاسر کشور برپا کردند و بسیاری از دشمنان انقلاب نیز از این اجتماعات قانونی و مدنی سوء استفاده کردند نسل صفهای مقدم و نسلی که در سالهای ۱۳۷۳ و ۱۳۷۴ بعد از گذراند سخترین روزهای جنگ نامهربانانه و بدون پاداش و بدون توشه و فقط با مبلغی بسیار ناچیز بازنشسته شدند و هرگز اعتراضی به وضعیت شغلی و حقوق ناچیز خود نکردند و آرام با مشکلات بسیار این بار در جنگ اقتصادی با رویی زرد در آغوش خانواده قرار گرفتند. سکوت کردند و حتی به فرزندانشان اجازه اعتراض ندادند.

این پاسداران بومی پاوه بودند که حتی بعد از بازنشستگی سلاح های خود را در سنگر بسیج افتخاری بر زمین ننهادند و همیشه یاور انقلاب و امنیت برای این مرز و بوم بودند و هستند.

اما جکایت این روزها جکایت دردناکی از محرومیت و مشکلات خود و فرزندانش است که نتوانستند در بهترین دوران زندگی بخاطر دفاع از ایران اسلامی همچون دیگرانی توشه ای برای زندگی خود در فصل کهولت و پیری تهیه کنند.

به همت افسری دلسوز و مردم دار و انقلابی فرصتی دست داد تا در جمع دو خانواده از این پاسداران بی ادعا و شجاع سالهای جنگ که امروز بدلیل بیماری و یا مشکلات معیشتی در بدترین وضعیت ممکن قرار دارند شاهد رنجنامه ها و فیش حقوق ناچیز آنها باشیم.

سرهنگ ارسلان سلطانقلی فرمانده متین و دلسوز ناحیه سپاه بسیج پاوه با رویی گشاده در منزل دو پاسدار نسل طلایی جنگ که نمونه ای از صد ها پاسدار بازنشسته و محروم این دیار می باشند حضور پیدا کرد.

منزل محمد رحمانی از اهالی روستای هانه گرمله که سه سال است در بستر بیماری است و در کنار رنجهای ناشی از بیماری اش ،روی زرد و مریض اش بیشتر بخاطر حقوق ناچیز و عدم دریافت حتی پاداش بازنشستگی و تمامی حقوق طبیعی خود خانه ای کوچک را در قلب روستای دوریسان تهیه کرده است و این روزهای با حقوق یک میلیون و دویست هزارتومانی زجه های ناشی از بیماریش را با فشارهای عدیده اقتصادی تحمل می کند و اعضای خانواده اش رنجهای ناشی از بیماری پدرشان را با تمام نداری ها تحمل می کنند و خون دل می خورند که پدری که برای یک کشور بهترین روزهای جوانیش را گذاشت و در برابر دشمنان سینه سپر کرد تا ما امروز در آرامش و آسایش باشیم و امروز در این آرامش او تنها و غریب و در بی مهری ها با بیماری و وضعیت بد اقتصادی خانواده اش دست و پنجه نرم می کند و درد می کشد.

متولیان سپاه و نمایندگان مجلس براستی برای این نسل طلایی جنگ که به جرم شهید نشدنشان و به جرم اینکه اجازه ندادند یک وجب از این مرز و بوم تحویل دشمنان داده شوند چکاری کرده اند؟

مسئولان آیا اصلا رنجهای این پاسداران را می دانند؟ براستی مسئولان امر برای خانواده و فرزندان این نسل که در زمان جنگ هر لحظه منتظر خبری از پدر بودند و با استرس و اضطراب هربار پدر راهی جبهه می شد منتظر بازگشتش نبودند چکار کرده اند؟

آیا سرداران سپاهی که به لطف رشادتهای این عزیزان بخصوص در خطه اورامانات و شهرستان پاوه حالا در راس قدرت قرار گرفته اند فراموش کرده اند رشادتهای این پاسداران بومی را که حتی تا بازنشست نشدند یادشان نبود که پرونده پرسنلی دارند ؟ براستی این سرداران برای این عزیزان چه کرده اند؟

بی شک این سرداران یادگار جنگ روز قیامت باید در محضر خدا پاسخگوی تمامی نامهربانی ها با خانواده ها و فرزندان این پاسداران بومی که تمام زندگی خود را برای دفاع از انقلاب گذاشتند باشند و امیدواریم که شرمنده آنها نشوند.

در کنار عیادت سرهنگ ارسلان سلطانقلی از افسران شایسته و دلسوز سپاه به همراه سرهنگ مربوط فرزند از پاسداران شایسته و بومی پاوه از کاک محمد رحمانی فرصتی شد تا از خانه چند متری و خانواده محروم پاسدار بازنشسته صابر حسن زاده در روستای دوریسان بازدیدی صورت بگیرد و درد دلهایش و ناراحتی خانواده اش را بشنوند. و دیوارهای ترک خورده و هر آن در آستانه ریزش بر سرخانواده اش را مشاهده کنند.

خانه ای کوچک که نمی شود نام آن را خانه نهاد که حتی امنیت جانی در این بازار زلزله را برای انها ندارد .

سرهنگ سلطان قلی آنچه که در توانش بود برای این دو خانواده انجام داد و پیگیری کرد و رایزنی کرد اما واقعیت امر این است اختیارات یک فرمانده ناحیه در یک شهرستان محدود است و این موضوع برمی گردد به مسئولان ارشد سپاه و نمایندگانی که برای احقاق حقوق این نسل جنگ می بایست در مجلس تصمیمات درست و قانونی بگیرند.

روی سخنم در وهله اول خطاب به شهاب نادری است نماینده ای که همگان اعتقاد دارند از جبهه پایداری و اصول گرا است و باید از وی پرسید برای این رزمندگان خط مقدم بخصوص در اورامانات چه اقدامی کرده است ؟

آقای نادری شما خانه چند نفر از این عزیزان را رفته اید و درد دل کدام فرزند این افراد را شنیده اید؟

سخن بعدی ام را خطاب به سرداران شادمانی ، پاکپور ، جعفری و… ریحانی و عظیمی و … است که شما امروز در راس قدرت هستید آیا برای یکبار هم شده است پیگیری دردها و رنجهای این عزیزان شده اید؟

بی شک محرومیت و فقر در هر صنف و گروه و جامعه ای وجود دارد و شاید از این قشر پاسدار بازنشسته ۱۳۷۳ و ۱۳۷۴ محروم تر نیز وجود دارد اما حقیقت این است کسی که از نزدیک رنجنامه و مشکلات آنان را نبیند احساس می کنند که تمام بودجه های کشور و تمامی اعتبارات مملکت هزینه این عزیزان می شود و این قشر برخلاف صنوف دیگر بیش از همه آسیب دیده اند.

امید داریم این یادداشت به دست رهبر معظم انقلاب و مسئولان ارشد سپاه برسد تا شاید با درایت رهبری اقدامی عملی در تغییر وضعیت حقوقی و معیشتی این نسل شجاع جنگ بخصوص در منطقه اورامانات صورت بپذیرد.