پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:حادثه تلخ ساختمان پلاسکو همگان را متاثر واندوهگین ساخت.اما آنچه که تلخی حادثه را دوچندان کرد عدم همکاری شهروندان با نیروهای امدادی وکمک رسان حادثه بود. افرادی که بدون توجه به انذارهای نیروهای امداد همچنان مشغول تهیه فیلم وعکس از این حادثه بودند درحالی که تعدادی از آتش نشان های فداکار ما منتظر کمک بودند…..

از دیدگاه روانشناسی فردی همه افراد به طور ذاتی دارای علاقه اجتماعی هستند.به نظر آدلر احساس اجتماعی به داشتن تجربه های اولیه فرد در کودکی بستگی دارد.از نخستین دوران، آدمیان برای پشتیبانی و همکاری دورهم گرد آمده‌اند که آدلر به این تعاون وهمکاری علاقه اجتماعی می گوید.به نظر میرسد سبک زندگی مابامیزان رشد احساس یا علاقه اجتماعی ما ارتباط دارد.به بیان دیگر اگر احساس پیوند وعلاقه اجتماعی دردرون ما شکل گیرد قادر خواهیم بود از خواسته های فردی به خاطر منافع جمعی صرف نظر کنیم ودیگر فیلم گرفتن از تصادف و عکس برداری از حادثه هدف اول ما نخواهد بود.

روشن است که از محنت دیگران بی غم بودن مساویست با فقدان علاقه واحساس اجتماعی.البته از منظر روانشناختی انگیزه ی این رفتار می تواند دلایل دیگری هم داشته باشد ازجمله اینکه این افراد دارای خشم سرکوب شده وفروخورده ای باشند که این موقعیت ها را بهترین مجال برای ظهور آن می دانند ویا اینکه افراد سرخورده ای باشند که در اجتماع ورروابط بین فردی قدرت ابراز وجود نداشته اند و این حوادث را فرصتی برای ابراز وجود خود به حساب آورده و اصولا خود را از جامعه جدا می دانند. افرادی مثل آتش نشان ها که تمام وقت ،انرژی خود را وقف دیگران می کنند درجات بالایی ازعلاقه اجتماعی را در خود دارند وبالعکس افرادی که دربست، خودخواهانه زندگی می کنند ودر چنین حوادثی نه تنها یار شاطر نیستند بلکه بار خاطرند، فاقد این احساس هستند.

در یک سنخ روانشناسی ما افرادی داریم که به آنها سنخ سودمند اجتماعی می گوییم این افراد قادر به همکاری با دیگران هستند وهمخوان با نیاز های آنها عمل می کنند در این افراد علاقه اجتماعی به خوبی شکل گرفته است. اما سنخ گیرنده ای هم داریم که صرفا گیرنده اند و در این گونه موارد خود را از دیگران جدا می دانند و روحیه تعاون وهمکاری در این افراد شکل نگرفته است. ما برای ماندن وبقا به این احساس وعلاقه اجتماعی نیازمندیم .وبه گفته آدلر از جمله تکالیف اساسی ما در زندگی گذشتن از منیت ها و خواسته های فردی وهمنوایی با جامعه است.

همچنان که حکیم نظامی گفت:که آشفته خویش چندین مباش//ببین خویشتن،خویشتن بین مباش