پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : برخی از اعضای فرهنگستان زبان و ادب فارسی در روز دوشنبه مورخ ٧/١١/١٣٩٢ در ٤٣١مین نشست شورای فرهنگستان زبان و ادب فارسی با حضور وزیر آموزش و پرورش کەدر باب زبان مادری اقوام ایرانی اختصاص یافته بود، سخنانی در باب زبان‌های اقوام ایراد کردند که هم جای تأسف بود و هم تعجب.

در این نشست آقای دکتر حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی به صورت تلویحی نگرانی خود را با طرح زبان مادری توسط دولت دکتر روحانی ابراز کرده است و شاید هم وزیر آموزش و پرورش رادر همین راستا برای پاسخگویی به این جلسه فراخوانده‌اند. در این نشست آقای دکتر محمدعلی موحد عضو پیوسته‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی گفته است “دولت باید از مداخله‌ی مستقیم در آموزش زبان‌های محلی و بومی خودداری کند. ما زبان معیاری داریم که زبان رسمی ماست، اگر دولت بخواهد آن را فراموش کند و به حوزه‌ی زبان‌های محلی وارد شود کار ما زار است.”

دکتر سلیم نیساری دیگر عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی اظهار داشته:”عده‌ای فکر می‌کنند علاقه به یک قومیت یعنی تحصیل با زبان آن قوم، اما این موضوع بسیار خطرناک است.”دکتر فتح الله مجتباییاز اعضای پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز گفته است “موضوع آموزش زبان مادری در کشور را امری وارداتی نامید و گفت شک ندارم که این موضوع از خارج به ایران آمده است، قبل از این در هندوستان نیز این مسئله توسط انگلستان تجربه شد و امروز هم انگلستان و کشورهای شمالی ما هستند که می‌خواهند این مسئله را به ایران وارد کنند. اگر بخواهم زبان‌های مادری‌مان را به عنوان زبان علمی‌و آموزشی به کار ببندیم به طور حتم به گذشته برگشت خواهیم داشت و این موضع خطرناک است و از آن بوی توطئه می‌آید و دکتر بهاءالدین خرمشاهی هم خواستار حد و حدود زبان مادری شده است و …”

به عنوان شهروندی ایرانی از کهن دیار کوردستان که کوردی، زبان مادری‌اش استبا شنیدن اظهارات دور از انصاف برخی از صاحب‌نظران بنام اعضای فرهنگستان در حوزه‌ی زبان فارسی بهت زده شدم و باورم نمی‌شد چنین دیدگاه تنگ‌نظرانه‌ای داشتە باشندو بسیار متأسف شدم کە این دوستان چرا باید در عالی‌ترینمرکز زبان و ادب کشور پیرامون زبان و گویش بخش اعظمی از جمعیت این سرزمین به مانند عده‌ای از سیاسیون عینک امنیتی در چشم بگذارندو با فکر توهم توطئه همه چیز را ببینند و یا با تجزیه‌و تحلیل غیرکارشناسی در دفاع بد از زبان فارسی جایگاه فرهنگستان زبان و ادب فارسی را مخدوش کنندو بسیاری از بزرگان و فرهیختگان کشور را که در فرهنگستان در خدمت فرهنگ و ادب ایران هستند زیر سؤال ببرند.

به گمانم این دوستان فراموش کرده‌اند که مانایی ایران در طول تاریخ،مدیون کوردستانی‌ها، آذربایجانی‌ها، خوزستانی‌ها، بلوچستانی‌ها، لرستانی‌ها، مازندارنی‌ها، گیلک‌ها و… بوده است. تاریخ ایران بدهکار هم‌زیستی و همبستگی ملی همه‌ی اقوام با زبان‌ها، فرهنگ‌ها و سنت‌های متفاوت ایرانی بوده و زبان فارسی هم به عنوان زبان رسمی کشور که زبان فردوسی، حافظ، سعدی و مولانا است قداستی به این زبان داده و زبان‌های محلی نیزچون اقماری گرد خورشید در جهت تقویت آن نقش به سزایی ایفاکرده‌اند.

اعضای محترم فرهنگستان زبان و ادب فارسی بی‌شک می‌دانند در نقشه متنوع جغرافیای فرهنگی ایران حدود ٥٤درصد جمعیت ایران را فارس زبانان تشکیل می‌دهند و مابقی یعنی حدود ٤٦درصد جمعیت کشور شامل ملیت‌های و قومیت‌های دیگر است که با زبان‌های کوردی، آذری، عربی، بلوچی، گیلکی و … صحبت می‌کنند، و به همین علت بوده که اعضای مجلس خبرگان قانون اساسی در تابستان ١٣٥٨ اصل ١٥ قانون اساسی را تصویب کرده‌اند تادر کنار زبان رسمی کشور، زبان‌های محلی هم تدریس شوند تا از بین نروند و فراموش نشوند.

باید به دوستانی که امروز بر کرسی زبان در فرهنگستان نشسته‌اند، و زنده نگه‌داشتن زبان‌های دیگر اقوام ایرانی را توطئه‌ی انگلیس و وارداتیمی‌دانند،برسانم:

امروز در تمام دنیا برای زنده نگه‌داشتن زبان‌های باستانی که سال‌هاست از بین رفته و منقرض شده تلاش می‌شودو کنگره برگزار می‌کنند، ولی این جا و در ایران، در کانون میراث تاریخی زبان، عده‌ای دوست دارند، زبان‌های زنده‌ی هندواروپایی و ایرانی به بوته‌ی فراموشی برود، زیرا آنها از تضعیف زبان فارسی که قدمتی به قامت تاریخ زمین دارد می‌ترسند، پس اگر با تدریس چند زبان که سالهاست از اظهار وجود بازمانده می‌ترسند، که زبان فارسی از بین برود بی شک نشان از ضعف این زبان است؛ و گرنه زبان پویا وقدرتمندی چون زبان فارسی هرگز به خاطر آموزش و تدریس این زبان‌های کناری ضعیف نخواهد شد زیرا سالهاست در کنار زبان فارسی، زبانهای عربی،  انگلیسی، فرانسوی که زبانهای بین‌المللی هستند، تدریس می‌شوند و زبان فارسی دچار هیچ تزلزلی نشده است و اظهارات اخیر اعضا محترم فرهنگستانبدترین نوع دفاع از زبان فارسی بوده است.

زبان کوردی جزو زبان‌های هندی و اروپایی و از گروه زبان‌های آریایی و ایرانی است و با زبان فارسی ریشه‌و تاریخ مشترک دارد. و امروز حدود ٤٠ میلیون نفر کردزبان در کشورهای ایران، ترکیه، عراق، سوریه، ارمنستان‌و… با آن صحبت می‌کنند. در ایران نیز حدود ٩ میلیون نفر از جمعیت کشور را کوردهای هموطن شما تشکیل می‌دهند که با این زبان صحبت می‌کنند، می نویسند، کتاب و روزنامه چاپ می‌کنند و این در حالی است که تدریس رسمی این زبان با نگاه تبعیض‌آمیز بخشی از مسئولان کشور برخلاف قانون اساسی‌و مصالح ملی ممکننیست. کمااینکه فرزندان ایران و کوردستان به ویژه نسل جوان‌و تحصیل کرده که اکثریت جمعیت سرزمین کهن دیار کوردستان را تشکیل می‌دهند در برابر این بی‌عدالتی‌و با تبعیت از بزرگان دینی، فرهنگی و سیاسی خود که جنبش صدساله این مردم را هدایت کرده‌اند امروز در گوشه و کنار در شهر و روستا و در دانشگاه و محل کار آموزش زبان کوردی را سرلوحه‌ی فعالیت خود قرار داده و اعتقاد دارند زبان کوردی هویت و شناسنامه‌ی این جمعیت چند میلیونی است و با پشتوانه علمی و آکادمیک در حفظ این هویت تاریخی و فرهنگی خود انقلابی فرهنگی را مدیریت می‌کنند و امروز که نامهربانی بر فضای مدیریتی‌و فرهنگی نهادهایی چون فرهنگستان زبان و ادب فارسی حاکم است و زبان مادری دیگر ملیت‌های ایرانی از جمله کوردها را نایده می‌گیرند در سایه تحولات جهانی و انفجار اطلاعات و به برکت تلاش همه‌ی کوردزبانان در خاورمیانه در یکصدسال اخیر در بخش اعظم سرزمین کوردستان که در جنگ چالدران از مام میهن جدا شد، امروز زبان و ادبیات کوردی دوران اوج فضیلت خود را سپری می‌کند و اثرات تابنده‌ی آن هم در مناطق کوردنشین ایران درخشش ماندگاری دارد و ما را از گدایی برای حقوق خودمان از حضور این عالمان بی‌نیاز کرده است.

بیش از پنج دهه است در دانشگاه‌های معتبر اروپایی، زبان کوردی به عنوان زبانی با مشخصات یک زبان پویا و زنده تدریس می‌شود و هزاران فارغ التحصیل با درجه‌ی دکتری در این رشته فارغ التحصیل شده است. چگونه است امروز اندیشمندان حوزه‌ی زبان‌شناسی، زبان و گویش حدود نیمی از کشور را نادیده می‌گیرند. و بدیهی‌ترین حقوق انسانی و قانونی بخشی از ساکنان ایران زمین را نمی‌خواهند ببینند و با این رویکرد فضای جامعه را غبارآلودتر می‌کنند و سبب می شوند، تا دیگر اقوام آن نگاه قدسی قدیم را از زبان فارسی که شکر بوده، نداشته باشند، و تکلم به این زبان برایشان تلخ بشود.

البته نگارنده‌ی این سطور بی‌مناسبت نمی‌داند به مسائلی پیرامون دیدگاه‌های متفاوت فرهنگستان زبان و ادب فارسی پیرامون زبان و ادب کوردی که در گذر این سالها اتفاق افتاده است بپردازد تا در رابطه با زبان کوردی که همیشه با فرهنگستان زبان فارسی در ارتباط بوده و خواستار توجه  و همکاریبا اینزبان شده است جلب کنم.

در خرداد ماه ١٣٨١ به اتفاق جمعی از دلسوزان زبان و ادب کوردی اولین کنگره‌ی علمی زبان کوردی در تهران را در جهت همبستگی ملی برگزار کردیم و دعوت نامه‌ای از طرف انستیتو فرهنگی کوردستان در تهران برای آقای دکتر حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی فرستادیم تا در این کنگره حضور داشته باشد و در جهت منافع ملی و پیوستگی تاریخی زبان‌های فارسی و کوردی سخنران افتتاحیه باشند. با کمال تأسف ایشان دعوت ما را نپذیرفتند و شادروان دکتر سرکاراتی معاون فرهنگستان هم دلسوزانه بسیار تلاش کردند که این اتفاق نیافتاد. آنگونه شد که از ولنجک به سوی فرمانیه و مرکز گفت وگوی تمدنها رفتیم و از آقای دکتر عطاالله مهاجرانی دعوت نمودیم که در غیاب آقای حدادعادل این بار سنگین را تحمل کنند. آن مردبزرگ که قدش از دیوارهای شهر بلندتر بودبه محفل خانه‌های کاهگلی ما در خانه‌ی هنرمندان تهران آمد و سخنران افتتاحییه کنگره بود و گفت: «اگر ما می‌خواهیم وفاق ملی در کشور ما شکل بگیرد ما باید به یک هم وطن کوردزبان که زبان خود را بهتر احساس می‌کندو با این زبان بهتر زندگی می‌کند احترام بگذاریم‌و خوشبختانه در قانون اساسی هم این امر را خبرگان که قانون اساسی را تصویب کرده‌اند به خوبی درک نموده‌اند در رابطه با زبان کوردی گمان می‌کنم که حتی بعضی مواقع برای شناخت بهتر زبان فارسی باید زبان کوردی را یاد بگیریم یعنی از زاویه‌ی زبان کوردی است که می‌شود زبان فارسی را بهتر آموخت، بخاطر این که بسیاری از واژه‌های پارسی در زبان و ادب کوردی حفظ شده، ولی در زبان فارسی امروز حفظ نشده است».

دردوم تیرماه ١٣٨٢ آقای دکتر ‌شکورمصطفی رئیس فرهنگستان زبان و ادب کوردی در کوردستان عراق به تهران آمد و به اتفاق به دیدار آقای دکتر حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان‌و ادب فارسی رفتیم به عنوان هدیه قرآنی با ترجمه کوردی استاد عبدالرحمان شرفکندی (هه‌ژار) را تقدیم ایشان کردیم‌و گفتیم زبانی که قدرت ترجمه قرآن را داشته باشد، نباید به آن لهجه گفت! و آقای حداد عادل نیز قانع شد و با دکتر ‌شکورمصطفی جلسه‌ای ارزشمند پیرامون ریشه‌های تاریخی دو زبان فارسی‌و کوردی صورت گرفت‌و مجموعه‌ای از کتاب‌های فرهنگستان را به ایشان هدیه کردند.

در شهریورماه ١٣٨٥ اعضای مجمع علمی زبان کوردی ایران به دیدار آقای دکتر حسن حبیبی رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی رفتیم جلسه‌ای جامع و پربار پیرامون دو زبان کوردی و فارسی داشتیم که دکتر حبیبی در آن جلسه اعلام کرد ریشه‌های تاریخی زبان‌های فارسی و کوردی آن‌چنان درهم آمیخته شدە که اگر روزی زبان فارسی دچار چالشی شود در زبان‌های کوردی و سمنانی می‌توان آن را دوباره زنده کرد و …

هموطنان فارس زبان بدانند که زبان فارسی در طول تاریخ جایگاه ویژه‌ای در میان کوردزبانان داشته و تاریخ پرفروغ مدارس علوم دینی در مناطق کوردنشین ایران، عراق و ترکیه مملوست از تدریس گلستان و بوستان سعدی و رباعیات خیام و سروده‌های مولانا و حافظ و اینگونه است، ما کوردزبانان سرزمین حافظ، مولانا، سعدی، فردوسی و شاملو در کنار این فرهنگ پهناور زبان مادری‌مان را برای گفت وگو و هم اندیشی تا امروز تاریخ حفظ کرده‌ایم و در آسمان فرهنگی سرزمین سبز کوردستان ادبیات کلاسیک بزرگانی که در چهارصدسال پیش چون حضرت خانی، ملای جزیری در کوردستان ترکیه، نالی، محوی، مولوی‌و شیخ رضا طالبانی در کوردستان عراق که در کنار زبان کوردی به عنوان گنجینه‌ای ارزشمند به زبان و ادبیات فارسی نگریسته‌اند تا در کنار خدمات عبدالرحمان شرفکندی (هه‌ژار) مترجم قانون در طب بوعلی سینا، محمدقاضی و ابراهیم یونسی در خدمت به فرهنگ‌و ادب فارسی در کنار مکتوبات بی‌شمار پارسی‌گویان کورد را در تاریخ خود به ارمغان داریم.

ما در مناطق کوردنشین سال‌هاست با رویکرد همبستگی ملی و تحقق مطالبات مردم تلاش می‌کنیم که فضای همگرایی دو زبان کوردی و فارسی را تجربه‌و تحقق بخشیم، اما اظهارنظر این عده از اعضای فرهنگستان زبان‌و ادب فارسی بسیار بی‌انصافانه‌و دور از نگاه کارشناسانه بود که به نظر چنین گفته‌هایی همبستگی ملی را مخدوش می‌کند. آنها باید بدانند که نمی‌توانند آفتاب ایران را از ملیت‌ها و اقوام ایرانی دریغ بدارند‌و در برابر این نامهربانی به مردمان سرزمین پهناور لازم است از هەژار کوردستانی‌و شهریار آذربایجانی به عنوان نماد زبان‌شناسی ملیت‌های ایرانی عذرخواهی کنند و از چنین گفته‌هایشتاب زده بپرهیزند و دوباره و چندباره حوزه جغرافیای فرهنگی ایران را و ملتهای همسایه ایران را بازخوانی، بازنگری و مطالعه کنند و عظمت و بزرگی ایران را که روزگاری سرآمد علم و دانش برای منطقه بوده‌ است،درک و دنیای مدرن را ببینند.

دوستان فرهنگستان چرا تصور می‌کنند که مردم سرشان را زیر برف کرده‌اند و متوجه مسائل جهانی و منطقه‌ای نیستند همین یک ماه پیش در کشور همسایه عراق مجلس آن کشور زبان کوردی را به عنوان زبان رسمی عراق تصویب کرد تا به عنوان زبان رسمی در کنار زبان عربی در کشور عراق در کلیه مکاتبات رسمی از جمله گذرنامه، تابلوها و مکاتبات دستگاه‌های دولتی نقش بندد. در کوردستان عراق هم دانشکده زبان و ادبیات فارسی سال‌هاست تأسیس شده و تاکنون صدها دانشجوی زبان و ادبیات فارسی از این دانشکده فارغ التحصیل شده‌اند و دریغ از سوی جمهوری اسلامی و فرهنگستان زبان و ادب فارسی حتی یک جلد کتاب هم به آنها هدیه شده باشدو عکس نظرات آقایان تدریس زبان فارسی هیچ لطمه‌ای هم به زبان کوردی در کوردستان عراق نزده است، چرا که فرهنگستان زبان کوردی و زبان‌شناسان آن دیار خود را آریایی و دنیا را بزرگتر می‌بینندو دمکراسی و آزادگی را تجربه می‌کنند، آنگونه است در کوردستان عراق در افغانستان، تاجیکستان‌و ارمنستان‌و… زبان فارسی حرمت و جایگاهش را از مولانا، حافظ، سعدی و رودکی گرفته است نه از آقایانی که امروز مسئولان کشور را که با سالها تأخیر تلاش می‌کنند تا توجهی به زبان مادری ایرانیان در محدودیتی مشخص در جامعه داشته باشندآنان که خود را متولی زبان مردم می‌دانند در برابر این تصمیم قدعلم کرده‌اند و مانع اجرای سیاست‌های دولت دکتر روحانی در این رابطه می‌شوند.

لازم است به آقای دکتر فانی وزیر آموزش و پرورش که سالها در کوردستان مدیریت کرده‌اند یادآوری کنم که ما دارای زبان معیار کوردی با مختصات جغرافیای فرهنگی مناطق کوردنشین در ایران هستیم، نکند به مانند دیگر وزیر کابینه دولت اعتدال بیایند و اعلام کنند که در کوردستان فردی در حد استاندار برای استان پیدا نشد تا آنگونه شد استانداران غیر بومی برای استان‌های کرماشان و کوردستان فرستادندو شما هم بعدا اعلام کنید که برای زبان کوردی لهجه‌ای در کوردستان پیدا نکردیم و مجبور شدیم این لهجه را از تهران برایتان بفرستیم!

صاحبان فکر و اندیشه می‌دانند هر ملتی با زبان خودش جهان را امضا و آن را تقسیم می‌نماید، چرا که زبان سند هویت هر ملتی است و نیاز به اثبات ندارد. کمااینکه این روزها در همسایگی ما دو کشور ترکیەو عراق بعد از سالها انکار و پنهان کاری در مسئله زبان و هویت کوردها عقلانیت را در سیاست و حکومت‌داری پیشه کرده و در پی جبران انکار سال‌های دور و نزدیک خود هستند. نمی‌دانم این چند نفر از اعضای فرهنگستان زبان، فرهنگی هستند یا سیاسی،اگر آن‌ها را فرهنگی بدانیم که بدتر و اگر بخواهیم آنها راسیاسی تلقی کنیم عذر بدتر از گناه را مرتکب شده‌اند. راستی این نوع تلقی از زبان مادری در کجای اندیشه‌ی فرهنگی در قرن بیست و یکم قراردارد،که در ایران چنین دیدگاهی ابزار می‌شود و با این افکار عظمت، تمدن و فرهنگ ایران را کوچکتر جلوه می‌هند.

برای فعالان سیاسی و فرهنگی در ایران این سوال بی‌جواب مانده است که اگر در آذربایجان دانش‌آموزان اشعار شهریار شاعر”علی ای همای رحمت” را با زبان آذری در کنار زبان فارسی بخوانند و در کوردستان دانش‌آموزان اشعار شیخ رضای طالبانی شاعر شعر “در مدح آل علی” را به زبان کوردی در کنار زبان فارسی بخوانند کجایش توطئه انگلیس و خطرناک است و بوی توطئه می‌دهد. به جای اینکه در برابر این همه هجوم رسانه‌ها که فرهنگ و اعتقادات مردم را نشانه رفته‌اند به تقویت فرهنگ و زبان اصیل این مردم توجه کنند، زبان مادری ساکنان سرزمین مهربانی را نشانه رفته‌اند.

در این سال‌ها به ویژه در دوران اصلاحات در دانشگاه تبریز زبان آذری، و در دانشگاه آزاد سنندج زبان کوردی برای مدتی به صورت رسمی تدریس شد و نشانه‌هایی از تضاد زبان‌های کوردی و آذری با زبان فارسی دیده نشده، بلکه تدریس زبان‌های محلی می‌تواند کمک بزرگی برای زبان فارسی باشد. در ضمن در ایران حتی یک سطر نوشته نگران کننده از سوی فعالان قومی نسبت به زبان فارسی دیده نمی‌شود و کسی هم نگفته است که سیستم آموزشی ایران باید همه‌اش به زبان‌های محلی ترجمه شود، بلکه این مطالبات در حد آموزش زبان مادری برای دانش‌آموزان و دانشجویان بوده نه اینکه فیزیک و شیمی و…  به آذری، کوردی، عربی و بلوچی خوانده شوند. برای ما جای سوال و تعجب است که شخصیت‌هایی چون دکتر حداد عادل که سال‌ها رئیس مجلس بوده و صدهای مختلف را در مجلس شنیده و ایران را با کمان رنگینش به خوبی می‌شناسد و بی‌شک آن سخن رهبر انقلاب در سفر به کوردستان در سال ١٣٨٨ «زبان کوردی میراث ملی ایران است» را بیاد دارد همچنین آقایان دکتر موحد، دکتر مجتبایی، دکتر نیساری و دکتر بهاءالدین خرمشاهی که خود از قرآن پژوهان ایران است چگونه است از کنار صدها آیه قرآنی در این رابطه به سادگی عبور و همه‌ی مؤلفه‌های علمی و زبان‌شناسی را نادیده می‌انگارند. براستی این مواضع هیچ فضیلتی برای فرهنگستان زبان و ادب فارسی کسب نکرده است.

حیف است یادی از بزرگ مرد ترک تبار ترکیه استاد اسماعیل بیشکچی که سالها به خاطر دفاع از زبان و حقوق شهروندی هموطنان کورد زبانش در ترکیه به زندان رفت تا رسم هم وطنی را به جا آورد نداشته باشم. به راستی باید در انتظار یک اسماعیل بیشکچی فارس زبان را در ایران داشته باشیم تا برای دیگر اقوام ایرانی رسم هموطنی را به جا بیاورد و در پی حکومت کردن و دستور دادن نباشد.

این را بگویم ما چندان امیدی هم به دولت دکتر روحانی برای تدریس زبان‌ اقوام ایرانی نداریم چرا که در ایران همان سیاست‌های تمرکز گرایانه در همه‌ی سطوح حکومت دیده می‌شود و آنقدر هم مسائل کشور را در تهران متمرکز کرده‌‍‌اند که هوای تهران را برای ساکنانش آلوده کرده و گوش شنوایی هم بدهکار نیست حال چه رسد به هزینه کردن برای زبان و ادبیات اقوام این کشور و …

به عنوان روزنامه‌نگاری که جز نوشتن حرفه‌ای ندارد به همه‌ی هموطنان فارس زبان عرض می‌کنم رهیافت و نگاه ما به این مسائل از پنچره‌ی هم‌وطنی و همگرایی ایرانی است، چرا که‌ ما مسلمان هستیم و در پی جنگ هفتادودو ملت نیستیم. هرکسی را به گونه‌ای بسرشتند ما را نیز با این زبان و خُلق و شخصیت نه برای مهتری یا کهتری که بهر شناسایی و گفت وگو و همدلی چنین گوناگون سرشته‌اند، سودای راستین ما را مردگانمان در این خاک که شمارشان از زندگانمان نیز فزونتر است دلیلی است، اما هنوز صدای رنج‌هایمان نادیده و ناشناخته مانده است.

ما کورد زبانان ایران امیدمان به بزرگانی است در این کشور که مفهوم شهروندی، عدالت، همگرایی و هموطنی را به خوبی درک کرده‌اند و نگاهشان به اقوام و مذاهب ایران نگاهی است بهر رفع تبعیض و توجه به مطالبات و آنانند که نمی خواهند آفتاب عدالت و سایه گستر ایران، فراز سر ما و برادرانمان باشد.  ما چراغمان در این خانه می‌سوزد ما ایرانی را می‌خواهیم که نتوانیم بدون آن زندگی کنیم زبان مادری حق شرعی، قانونی و شهروندی ماست. ما اسم مستعار نیستیم این کشور مدیون بودن ما بوده در این سرزمین ما برف را سیاه نمی‌بینیم. ایران ملک مشاع همه‌ی ایرانیان است. تاریخ این سال‌های مناطق کوردنشین مملو است از نامهربانی، تبعیض، تحریف و نادیده انگاشتن حقوق انسانی و قانونی ما، با این وصف ملت ما صبوری پیشه کرده رنجهایش را از نسل خود به نسل امروز انتقال داده و مقاومتی ماندگار و با نام و نشان از خود بجای گذاشته است. اما خوب است همه بدانند دوران آسیملاسیون کردن کوردها که برای عده‌ای هنوز رؤیاست، برای ملت ما به خاطره تبدیل شده است.

با این وصف همه‌ی این بی‌عدالتی‌ها برایمان قابل تحمل است اما سخن نگفتن به زبان مادری را هرگز.

مدیرانستیتو فرهنگی کردستان در تهران

Bahram_kci@hotmail.com