پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : آقای محمد غریب معاذی نژاد کارشناس ارشد جغرافیا و معلم دلسوزو بازنشسته دیارمان یکی از نویسندگان توانای شهرمان می باشد که می توان با توجه به ذوق وسلیقه منحصر به فرد ایشان وی را در نوشتن داستانها و خاطرات دیارمان صاحب سبک تازه ای دانست که این پایگاه خبری تحلیلی مفتخر است ایشان را به عنوان عضوی از اعضای این سایت معرفی نماید هرچند ایشان نیازی به معرفی ندارند چون برای همگان یک چهره شناخته شده می باشند این پایگاه خبری تحلیلی لازم می داند در این فرصت از تمامی تلاشهای استاد گرامی آقای معاذی نژاد که همیشه یار و یاور ما بوده اند تقدیر و تشکر نماید.

داستان های کوتاه آقای معاذی نژاد روایاتی واقعی از جامعه پاک ، سالم ،سنتی وبی آلایش ما در گذشته می باشند که با ادبیات طنز و فاخر تلنگری به زندگی امروز ما می زنند تلنگری که برای جامعه امروز ما می تواند بسیار قابل تامل باشد.

شاید محتوای این داستان برای  عده ای که بدون زحمت به نان ونوایی رسیده باشند اغراق آمیز وغیر قابل باور باشد .داستان کوتاه می تواند نشان دهنده وضعیت  زندگی خود من ،دوست ،همسایه ، دانش آموز ،کلاسم…باشد . داستان کوتاه انسان را به راحتی با لایه های مختلف اجتماعی آشنا  و برشی است از زندگی ما انسانها .به رسم نوشته های پیشین هم در این داستان گاها هم از جملات هورامی استفاده شده است زیرا تغییر کلمات وترجمان آنها از فضای بکار گرفته شده داستان می کاهد

                   داستان کوتاه:   عبدالله وبه عبارتی (عودل )

ده روز به بازگشایی مدارس و رفتن بچه مدرسه ای های مشتاق به سر کلاس مانده بود ،عبد الله دومین فرزند خانواده ،کفشهایی را که باچه مصیبتی برایش خریداری شده بود را زیر لباسهای در هم ریخته و طبقه بندی نشده در تنها کمد ایستاده وفلزیشان ، پنهان کرده بود ، او هر لحظه با شور وشوق خاصی به دیدن کفشهایش می رفت و آنها را مرتبا دستمال می کشید ، و پا می کردو راه می رفت ، جهت تمیزی هر چه بیشتر مرتبا به آنها تف می زد وبا آستینش آنها را پاک وبراق می کرد نیم نگاهی هم به شلوارهای پاره شده (پانتو لهایش )میاندخت و تاسف وآهی میکشید،آب دماغش همانند دوتا بادکنک که کم باد و پر باد شوند مرتبا بازی می کرد ،مرتبا با آستینش از ابتدای آرنج تا انتهای مچ دستش را به دماغش می کشید و از خفکی خود را می رهانید.

اواخر تابستان پاوه وفصل رسیدن گردو بود،اواخر شب مادرش برای فردا تمام وسایل را آماده وجلو دروازه چوبی گذاشته بود تا برای تکاندن گردو به باغ بروند، مادر عبدالله  تجربیات سالهای گذشته را داشت واز غصه  رخدادهای فردا ومسائل پیش بینی نشده که بلا استثنا به هنگام تکاندن گردو رخ خواهند داد نگران بود.

عبدا لله در همان اوایل شب زود تر از همه  به خواب رفته بود ،در فضای خالی اتاق گلی که به خوبی ( سواخ داده شده بود ) در جهت حفظ قالیها وگرم نشدن اتاق تا فصل سرد سال ، فرشها را جم کرده بودند گاها پاهای پسر کوچک که ترک خورده وپوست انداخته بودند را به  زمین خالی اتاق کشیده می شدند ، مادرش بدون توجه به وضعیت فیزیکی فرزندش متکایی گل دوزی شده که به اندازه یک گونی در بسته بزرگ بود زیر سرش گذاشته بود، نیمه بدنش به سبب بزرگی متکا در هوا مانده بود ، چیزی به دادن اذان صبح نمانده است ، پدرش مرتب آمد ورفت وبا خود صحبت می کرد ودود ودمی هم با شکم خالی در تنها اتاقشان که نقش وکارکرد اتاق خواب وهال وپذیرایی وآشپز خانه را داشت راه انداخته بود ، جو  وفضای خانه به شدت متشنج بود، پدر سرو صدا ی زیادی راه انداخته بود که دیر است تا به باغ برویم ظهر می شود ،در آن صبحگاهان زود خبر سبد بزرگ یا (لا تایی) را از زنش می گرفت که چی شده وچه به سرش آمده ، هوای سرد صبحگاهی  عبدالله را جم وجور کرده وخود را به متکا چسپانده بود یک چشم خود را بازوبسته می کرد، آرزو داشت هر گز صبح نشود تا به خواب خود ادامه دهد.

در این اثنا پدر با داد وفریاد بی ربط ،همه از جمله فرزند کوچک خانواده را وادار به بلند شدن کرد ومرتب جهت ترساندن او ماجرای جن گرفتنش در سالهای گذشته را برایش تکرار می کرد.

عبدالله از ترس موضوع با لباسهای پاره ، وتن خسته وکوچکش، پا شده بود وبدون اینکه به مستراح برود ویا قواله ای به او بدهند که جلو گرسنگیش را  بگیرد ، یک سبد بزرگ که به آن (دسه داره)  می گفتند را به دستش دادند و به همراه خانواده  در کنار لب جوی پر آب به طرف باغشان راه افتادند.

زلالی آب و انعکاس مهتاب وصدای قورباغه ها در هوای تاریک ، فضای خاصی بر لب جوی حاکم شده بود ،هوا داشت کم کم روشن می شد وگردو تکانها (شنیر ها) که از روستای پایین دستی بودند در باغ قبل از آمدنشان حاضر شده بودند. بگو مگویی برسر حق الزحمه تکاندن گردوها  سکوت صبحگاهی باغ را در هم شکست وقرار شد بر اساس پیشنهاد (یک سوم یا  یره کوت) شنیرها و(چوار کت یا یک چهارم ) پدر، سهم شنیرها  تعیین شود پدر عبدالله حالت مضطربی داشت مرتب عبدالله را صدا می زد واز حرص  ونداشتن پول وجیب خالیش ، پسرش را در ان صبحگاهان بی آلایش، عودل صدا می زد ،هدف پدر، سبک شمردن پسر بود که حواسش جمع باشد ،ماموریت خود را رها نکند ، عودل بیچار ه می بایست در کنار ماشی که بر روی جوب درست شده بود در انجا حاضر باشد واجازه ندهد گردوها ازآب سد شده یا بهتر بگویم ( ماش ) جوب بگذرند در میان انبوهی از گیاهان کنار جوب صدا وخش خش هایی هم می آمد احساس می کرد مار است از ترس پدرش که او را زیاد ضایع نکند مرتب گردوهای  سبز رنگ با پوست وبدون پوست (پاقلیس وکم کول )را به کنار می انداخت.

پدربا نگاهی به گردوها در بالا دست داد می زد قربانت آن چند (لپان ) هم  یادت نره ،دود غلیظی از گوشه باغ به هوا بر خاست  مادر عودل داشت تماته محلی را با روغن حیوانی در پیاز داغ سرخ شده تاب می داد وبوی آنها به مشام پسر کوچولو رسیده بود پسر ماش گردوها را ول کرده ویک لقمه از پیاز داغ را در نان ریخته وفورا به سر ماموریت خود  به سرعت بر گشت .

پدر عودل از این جهت که شنیرها هم  بشنوند تکرار می کرد دیروز قصابی تعطیل بود ودراین روزها تماته سرخ شده خیلی می چسپند ،مادر هم در دل خودش می گفت آره ارواح پدرت بگو جیبهایم خالیست وپول نداشتم  بخرم آنقدر از این نوع خوراک خورده ایم شکل تماته گرفته ایم   ،حجم آب جوب در حال زیاد شدن بود ناگاه ماش گردوها ، شکسته شده   وانبوهی از گردوها را با خود به پایین دستها برد ،پدر با ناشکری ودنبال کردن  پسر وتکرار مکرر ،عودل ،عودل ودادن چند فوش وناسزا که چقدر بی عرضه است  ماش دیگری را فورا درست نمود .رهگذرانی که از راه می گذشتند انبوهی از گردوهای انباشته شده را می دیدند ومی گفتند خرمان برکت ،پدر هم احساس بدی می کرد دوست نداشت کسی محصولشان را ببیند، دوباره مادر عودل صدایش در آمد وخطاب به  شوهرش می گفت خدا زیادشان نکند چرا چند تا گردو به رهگذران ندادی همین است که برکت نمانده وهمه را کرم زده(کرمول ) وتعداشان  روز به روز کمتر می گردد ،سه سال پیش همین گردو سی هزار تا محصول گرفته بود امسال همه شان گردوی بی خاصیت  ،پوچ یا (قرال )هستند   روند کار به همین صورت تا نزدیکیها ی غروب ادامه داشت  ،همگی خسته وکوفته گردوها را درون گونی ریخته  وبا الاغ به خانه حمل نمودند ، عبدالله از خستگی بر روی بار یکی از قاطرها خوابش برده بود وتا نزدیکیهای خانه بیدار نشد ،کف دست همه خانواده سیاه شده بود وپدر مرتبا گوشزد می کرد که دستهایتان را زود پاک کنید مبادا همسایه ها انتظار تعارف گردو را داشته باشند .

کار هر روزشان پاک کردن گردو بود ،یک روز مانده بود به مدرسه همه در تکاپوی خرید لباس ومایحتاج مدرسه بودند عودل آن سال به کلاس سوم می رفت لباس آنچنانی هم نداشت خواهرش می گفت لباسهای پارسال پسرک همگی پاره وبه درد نمی خورند ، بالاخره شلواری فارسی از برادرش که مانده بود را پایش کردند وبه هر نحوی که بود، مداد رنگی های کم وکسر پارسال را آماده و صبح روز بعد  تمام لوازم ضروری را درون یک نایلون وبه قولی ، دلق ، گذاشته و به اتفاق هم سن وسالانش  که لباسهای جمع وجور ویکدستی را پوشیده بودند به طرف مدرسه راه افتدند .

عبدالله به سبب کم وکسری اوضاعش کم کم داشت اعتماد به نفسش را از دست می داد مرتب حرف روی حرف میاورد ومی خواست کسی از شلوارهایش که جند بار از پایین روی هم  تا خورده بودند را نپرسد ومرتب می گفت پانتولهایم خیس بودند امروز این شلوارها را پوشیده ام .

او در میان تعداد بسیار زیاد بچه ها که بیش از صد وپنجاه نفر بودند ، گم شده بود ومرتب در زنگ تفریح خودش را به گوشه دیوار می چسپاند وشکل وشمایل بقیه را نگاه می کرد زنگ اول که به صدا در آمد همه  سر کلاس رفتند ،از شانس بد او همه میز ونیمکتهارا دیگر دانش آموزان پر کرده بودند بالاخره با گریه زیاد ، در میز آخر بصورت چهار نفری جایش دادند وهمانند یک زندانی ،فشرده شده بود ، ناظم مدرسه در زنگ دوم با خیالی آسوده و سر وریش تراشیده وکت و شلوار اتو کشیده ،دراولین روز در  مورد نقش صبحانه کامل وانضباط وسرموعدحاضر شدن ،با زبان فارسی لهجه دار کرماشانی برایشان صحبت می کرد ومرتب کلمه شیر فهم شد را تکرار می کرد ،تکه طنابی را که به عنوان کمربند برایش محکم بسته بودند کمرش را مرتب فشار می داد وحرفهای آقای ناظم همانند نسیمی بود که می گذشت وبه درد او نمی خوردند، زنگ آخر که به سر کلاس رفته بود معلم از همان ابتدا در جهت پر کردن وقت کلاس وبی حوصلگی خودش با این سوال که می خواهید چکاره شوید آن زنگ را به آخر رساند ،هر کسی  شغلی را  به زبان می آورد.

عبدالله هم در جواب ،اجازه آغا من می خواهم (شه نیه ر) بشم  همه به او خندیدند،اجازه آغا ،می خوام، پدرم بهم اعتماد داشته باشه و سبک ، نگام ، نکنه و دوستم داشته باشه ، صدای زنگ مدرسه که شبیه زنگوله  گردن الاغ بود  به صدا در آمد  با دستانش محکم شلوارهایش را گرفته بود  و بالا می کشید ،در حین رفتن به خانه ،چند نفر از قل چماخهای محله بالا که نزدیک خانه  او  بودند ، عبدالله  را همراهی کردند  آنها  همین که دیدند که پسر مظلوم  تنها دانش آموزی است که شلوار فارسی  پوشیده و نا شیانه سرش موج موج  کوتاه شده وبرایش (غلامانی )گذاشته اند (منظور گذاشتن یک مقدار مو در جلو سر) ، تصمیم به اذیت او گرفتند و مرتب با صدای موزون  تکرار می کردند ،شروالی  شروالی ، هی هی شروالی….عودل بیچاره با شنیدن این جملات بسیار رکیک با آخرین سرعت به طرف خانه به حرکت در آمد وصدای یکنواخت شروالی وکف زدن قلچماخها  تا نزدیک خانشان ،مادرش عبد الله را متوجه خود ساخت او خودش رافورا  به معرکه رساند هر آنچه را از دهانش بر آمد بهشان فحش وناسزا گفت وآنها رابا سنگ  فراری داد .

عبدالله بیچاره نفس زنان ،گرسنه ومعذب ومشکلات جانبی شلوارها که هم سایز او نبودند تصمیم گرفت دیگر به مدرسه نرود ، اعصابش به شدت خورد شده بود ، مادرش تا دستش رسید شلوارها آنها را به بالای بام پرت نمود وبر روی لبه بام خاکی یا( پاسار) باد برای همیشه انها را تکان می دادش ( وهمان پانتولهای قدیمی را پینه نموده وپای پسرش نمود ، شب  که فرا رسید مادر دوباره خطاب به شوهر ، عاقبت شر مگه نگفتم بچه داری امکانات می خواهد، فرزندان همسایه را نگاه کن که چقدر مرتب ومنظم هستند ما تا کی باید اینجوری زندگی کنیم  این که نشد زندگی ، در این اثنا عبدالله شروع به گریه وزاری نمود وبا مقایسه دوستانش پدر را قانع نمود که این یک  وضعیت خوبی نیست  ، اشک از چشمان پدر جاری وتصمیم گرفت جهت کارگری وشاید بهبود زندگی به یکی از شرکتهای تهران برود ……… .