پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : مدیریت یک علم است و رشته دانشگاهی خاص خود را دارد و یکی از تعاریف مدیریت که صاحب نظران بیشتر بر آن اصرار دارند؛ “به کارگیری علم و هنر در هماهنگی و هدایت منابع مالی یا انسانی و یا هردو ، در رسیدن به هدف با حداکثر کارایی است”.

متاسفانه یکی از چالش های اساسی و فراگیر در کشور و منطقه که گریبان جامعه را گرفته است، در برخی سازمان ها افرادی در پست مدیریت قرار می گیرند که در جای خود قرار نگرفته و کوچکترین اطلاعات و اخلاق مدیریتی ندارند و این افراد بدون اینکه اموزش مدیریتی ببینند در سیستم مدیریت کشور قرار می گیرند که حتی با بدهکار کردن دیگران آنچنان خود را محق و سزاوار جایگاه مدیریت می دانند کسی جرات نگاه، سوال، مطالبه گری و نقد کردن از آنها را ندارد که نتایج آن لطمه زدن به زندگی مردم، تشدید شدن وضع موجود و بی اعتمادی مردم به نظام را همراه داشته است.

به جرات می توان گفت که بعضی سطوح مدیریتی و دستگاه اداری با مدیرانی مدعی، کم کار و ناکارآمد رو به رو هست که به دلیل ارتباط سیاسی،سهم خواهی، باندی، قومی و … انتخاب شده اند و هرگز معیار شایستگی و صلاحیت در انتخاب آنها ملاک نبوده و به تعهد و تخصص اعتنایی نشده است و گاها دسته ای از مدیران بزرگوار کرسی های جذاب خود را توسط گردکان (گردو)، انار و… حفظ می نمایند و آنچنان با وسواس و دقت خاص جویای این محصولات گرانبها و ارگانیک برای مدیران ارشدشان می گردند که اگر آن دقت جانانه را برای رفع مشکلات مردم، مطالبه گری و یادگیری اصول اولیه مدیریت صرف می کردند که شرایط کنونی به جای نارضایتی اجتماعی و فشار بر مردم اوضاع گل و بلبل می بود و یقین داشته باشیم این دسته از مدیران توانایی انتقال مشکلات و مطالبات به حق مردم را به مدیران ارشد خود نداشته و سعی بر جلوه دادن شرایط نامطلوب موجود به بهترین شکل به بالادستی های خود دارد و با این کار سبب تحکیم صندلی های مدیریتشان می گردند و منطقه را عقب ماندگی بیشتری به واسطه این بله قربان گویی ها و چاپلوسی و تملق فرا می گیرد و جوانان متخصص و متعهد را به خاطر عدم تصاحب جایگاه و موقعیتشان به انزوا کشیده و افراد بی سواد و تملق گو را رشد می نمایند.

منطقه بهشتی دلچسب برای برخی از مدیران ناکارآمد مبدل گشته و این جنت زیبا سبب فعال شدن انحصارگران در بخش های خصوصی به واسطه دارا بودن از رانت و قدرت مدیریتشان که موجب کاسبی و درامد آنها شده است.

معاون اول رییس‌جمهور آقای جهانگیری در شورای اداری خوزستان ٢١ آذر ماه ٩۶ به مدیران آویزان انتقاداتی ارائه نمود که می گوید: “متاسفانه برخی مدیران بی‌انگیزه آویزان کشور شده‌اند که نه تنها خود شجاعت کنار رفتن ندارند، بلکه کسی هم شجاعت کنار زدن آنها را ندارد و گویی این مدیران باید تا آخر روی جهیزیه جمهوری اسلامی بمانند”.

سخنان ایشان دقیقا شرایط کنونی را به تصویر کشید و اینکه نقد ایشان نوعی خودزنی بود اما چرا به اصلاح این مدیران انتصابی خود اقدام نمی کنند تا جوانانی با انگیزه، باسواد، با استعداد و توانمند به صحنه بیایند و اقداماتی شایسته و در شان مردم بدون ملاحظه کاری انجام دهند.

برخی از مدیران بی تدبیر و بازنشسته سبب ضربه مهلک به سیستم و ترسیم چهره ای ناتوان از مجموعه در اذهان مردم گشته اند و اعتماد اجتماعی را به کلی به فنا برده و مدیرانی که بیش از سنوات خدمت خود همچنان در کسوت مدیرتی قرار دارند با نداشتن یک برنامه مشخص برای دستیابی به اهداف بلند مدت، فاقد علم روز و کارایی لازم و قدرت ریسک، حاکمیت تفکر سنتی و دست و پا زدن در بستری از عقب ماندگی و نومیدی، سرنوشت مردم را در هاله ای از ابهام فرو برده است و آثاری از بالندگی و پیشرفت را در جامعه مشاهده نمی کنیم. عقل حکم می کند هرچی زودتر به اصلاح و تغییر آنها اقدام گردد که مردم بیش از این دچار خسران نگردند و شاهد توسعه مناسب بوده و شکوفایی اقتصادی و اجتماعی صورت گیرد.

این دیار به مدیرانی نیاز دارد که جهادی و صادق باشند و از عملکرد خود به صورت شفاف به مردم گزارش بدهند، پافشاری به ماندن و حمایت غیر اصولی از مدیران ناکارآمد نوعی ظلم به حقوق عمومی محسوب می گردد.

مردم که در جلوس سهل انگاری مدیران مجبور به تحمل اوضاع کنونی هستند و هر روز ناامیدتر از دیروز می شوند چه گناهی انجام داده اند؟

چندین ساله قانون منع به کارگیری بازنشستگان بر سر زبان‌ها افتاده است و در عمل بعضی از مسئولان باید طبق قانون بازنشسته‌ می شدند اما برای حفظ جایگاهشان از هیچ گونه کوششی دریغ ننموده و به هرقیمتی با تبصره برای بقا آن هم نه به شوق خدمت با دور زدن قانون جایگاه خود را حفظ کرده اند و حال باید پرسیده شود نقش سازمان بازرسی چیست؟!

معیار کارآمدی و ناکارآمدی مدیران را بر چه مبنایی تعیین می کنند؟

آیا نظارتی بر عملکرد مدیران بعد از اتمام دوران مدیرتشان وجود دارد؟

انتظار می رود قوه قضائیه مدیرانی را که برای حفظ صندلی ریاست خود و با دور زدن قانون از منافع ملی چشم پوشی نموده و اهداف شخصی را بر منافع عمومی ترجیح داده و با تصمیمات نادرست، کم کاری و عدم صداقت سبب زیان دیدن مردم و هدر رفتن بیت المال و آسیب دیدن جامعه را فراهم کرده اند به صورت جدی و با قاطعیت مواخذه و محاکمه کند، تا درس عبرتی برای بالادستی ها و مدیران نالایق و ناتوان باشد و دیگر شاهد روی کار آمدن چنین افرادی نباشیم، چرا که در چنین شرایطی هر فردی توان ورود به عرصه سیاست را در آینده نخواهد داشت و هر کس هم که وارد شد به واسطه این اقدامات دنبال جوانانی باسواد، مدیر و متعهد می‌گردد تا آنها را به کار گیرد و شاهد سیستمی قدرتمند و کاری و انقلابی باشد.