پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:هفتصد سال پیش حافظ چنین سرود: از این سموم که برطَرفِ بوستان بگذشت // عجبا !  بوی گلی هست و رنگ نسترنی

درباره کرونا، اگر مانند خواجۀ رمز و راز گوی ادبیات ایران نیندیشیم، تاخت و تازش را در دو دهه ابتدایی قرن بیست و یکم بر مُلک مرئی و بخشی از ملک نامرئی نمی توانیم منکر شویم و مهمتر از آن ابهامی را که برای آینده ایجاد کرده است.

روز معلم امسال ما نیز به گونه‌ای کرونا زده است. در سال های پیشین به این هفته که می رسیدیم خارج از چگونگی محتوا، در سطح قالب و ظاهری روا، تب و تابی در آموزش و پرورش به وجود می آمد و بَیرق های معلم ستایی در کوی و برزَن بر افراشته می شد و بر اساس یک قانون نانوشته ،خود متولیان این نهاد تاثیرگذار کشور دست به کار می شدند تا از خود بگویند.

اما امسال گویی همه چیز از تَب و تاب افتاده است. ستادهای برگزاری مراسم در ادارات آموزش و پرورش دیگر نگران هزینه، مکان برگزاری، چگونگی دعوت از معلمان و … نیستند. اما آنچه هنوز در تب و تاب است و چون قلبی پرتپش همچنان خون رسان کسانی است که باید آینده را در دست بگیرند، معلم است و بس. که  در کِشتی فضای مجازی هم ، جایی برای خود باز کرده و در این دریای پر تلاطم در فکر آموزش و حفظ رابطه اش با دانش آموزان حتی در آغوش خانواده ها است. اگر چه با برنامه و نرم افزاری «شاد»  نام شادی رُخ در رُخ شدن فیزیکی با دانش آموز را از او ستانده اند، اما.. به قول سایه:

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

شاید در مورد کرونا بهترین شکل پرسش این نیست که بپرسیم چکار کرد؟ بلکه باید گفت چه کار که نکرد؟ اما خانه نشین کردن بارزترین کار عملی کرونا بود.سیستم بورکراتیک اداری ما نیز حداقل از دوران پهلوی اول تا کنون کارش خانه نشین کردن افراد در دوره های سی ساله پس از خدمت است که آن را به زیور ظاهرِ پیش کسوتی و بازنشستگی زینت می بخشد، بازنشسته شدن و بازنشستگی چه باغی باشد سر سبز و فراخ و یا صحرایی بی درخت و داغ ، موقعیت و شرایطی است در انتظار همۀ کارگران و کارمندان و از آن گریزی نیست.

اما آنچه که در یک جامعه سامان یافته می توان و باید از آن گریز نمود عدم توجه و در اولویت قرار ندادن این رنج دیدگان پار است که گنجی شایگان یعنی عمر خود را تقریباً رایگان در پای شکوفایی نسلی که اینک سُکان دار و تصمیم ساز است نهادند و البته به این کار خود، هم افتخار می کنند و هم به آن چون کار خَیری جاری در پیشگاه پروردگار سبحان امیدوارند..

آنچه بازنشسته را آزار می دهد تفاوت نگاه و برخورد از جانب سیستمی (که بهترین سال های عمر را نثارش کرد) به او از وقتی که همیشه مشغولش می خواست( دوران خدمت)نسبت به حال که بیشتر مستورش می کند(دوران بازنشستگی)است

اما آموزش و پرورش

حدیث آموزش و پرورش و در اولویت بودن یا نبودنش دراز دامن است و ورود مشروح به آن موضوع این نوشته نیست ما در آموزش و پرورش از پذیرش دو نکتۀ اساسی نباید غفلت کنیم؛

۱- زمان حال، خوش یا  ناخوش حاصل پار است
۲- آموزش و پرورش بهترین نمایشگاه تداخل و هم پوشانی آینده و حال است

نکتۀ اول بی نیاز از شرح است. مگر برای کسی که گذر زمان را نپذیرد، چون سخن را به درازا می کشد از آن می گذرم.اما در بارۀ نکتۀ دوم: تأثیر وضعیت حال بازنشستگان بر کار و توان معلمان شاغل و اثر وضع فعلی شاغلین بر انگیزه و آیندۀ دانش آموزان بسیار روشن،ملموس و عیان است.این سه گانه(بازنشسته- معلم شاغل- دانش آموز) آینه های تمام نمایی هستند مقابل هم  که گرمِ پرتو بخشی به یکدیگرند، اگر به هر دلیل بزرگ یا کوچکی ( حتی در اثر آه سردِ بر آمده از درون پر التهاب سپید مویی که پس از سی سال تلاش، اینک نگران فرزند آماده به کار اما بیکار خود است و…)غباری بر هر یک از آینه ها بنشیند، چهره ها در بقیه هم تار می شوند و آنگاه به صورت زنجیره ای و  بر اساس قوانین آینه ها،  تار در تار منعکس  و تنیده می شود و چشم انداز کلی تارتر می گردد. مَردُمک ها وقتی تار ببینند بر عمل کردها نیز تأثیر می گذارند. به بیان مولانا

فرع ِدید آمد عمل، بی هیچ شک
پس نباشد مَردم الّا مردُمَک

سلامت همراه و سعادت در انتظار همۀ معلمان، بازنشستگان، دانش آموزان و پدران ومادران عزیز باد.

پاوه- اردیبهشت ٩٩