پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : بشر در طول تاریخ خود با مشکلات زیادی دست و پنجه زده است این مشکلات گاهی طبیعت، گاهی مال و گاهی جسم و جان او را تهدید کرده و گویی که این در رنج و زحمت زیستن با زندگی او عجین بوده و آیه وحیانی تذکری بر این مهم است که: “لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ” (بلد:۴)

مشکل پیش آمده(کرونا ویروس) نیز بعد مدتی با هزینه های هنگفت جانی و مالی ای که به جا میگذارد از بین میرود اما رفتن او هرگز به معنای پایان رنج و زحمت این مخلوق عاقل نیست. باز مشکل پشت سر مشکل و این سریال تا پایان عمر او ادامه دارد.

وقتی ندای وحیانی آمد و انسان را متوجه حقیقتهای موثر در زندگی او کرد؛حقیقتهایی که هرگز خود به برخی از آنها نخواهد رسید و با هزینه هنگفت جانی و مالی و عمری نیز به برخی دیگر دست می یابد به جای پذیرش آن ندا، در برابرش جاهلانه قد علم کرد و چوب این موضعگیری جاهلانه خود را همیشه خورده و خواهد خورد. آن وقت پیامبران از فرط نگرانی برای آینده این مخلوق تا سر حد جان دادن غصه خوردند اما ندا آمد که چه جای غصه خوردن است اگر بخواهیم با نشان دادن یک وضعیت همه را تسلیم خود میکنیم پس ای بهترین بندگان صالح و دلسوز من، غصه نخورید:

“لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ. إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّمَآءِ آیَهً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ”(شعراء ۳و۴)

غصه نخورید چون سنت ما بر اجبار نیست بلکه میخواهیم این مخلوق از قدرت تعقل و اندیشیدنی که به او دادیم و او را با آن بر سایر مخلوقات برتری بخشیدیم خود دست به انتخاب درست بزند.

ما بر نشان دادن آیات خود برای بیداری او متعهدیم پس، هر از چند گاهی آیاتی را به او نشان میدهیم تا حقیقت وجود خود، وجود حیات و وجود ما را بشناسد و سرانجام به این مهم نیز خواهد رسید: “سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِیٓ أَنْفُسِهِمْ حَتَّىٰ یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ (فصلت:۵٣)

حوادثی را به او نشان خواهیم داد که نتیجه حتمی حرکت نادرست او در مسیر زندگی و استفاده نابخردانه از نعمتهای خدادادی اندرونی و بیرونی اوست: “وَمَآ أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَهٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ …” (شوری:٣٠)

البته مانع بسیاری از نتایج این برخوردهای نابخردانه او نیز خواهیم بود تا کمتر متضرر شود: “وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ” (شوری:٣٠)

اما افسوس آنجاست که بیشتر انسانها دیر متوجه این واقعیتها میشوند: ” … وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ” (شعرا:۸)

بر این اساس تنها راه نجات دست کشیدن از غرور و سرمستی و گردنفرازی و بازی جاهلانه و تکرار شکستهای مکرر با هزینه های هنگفت مالی و جانی و عمری با پناه آوردن به ندای وحیانی و تسلیم آن شدن است و اینکه به خود بقبولاند که گوش سپردن به این ندا و کسب برخی معلومات حیاتی از این کانال یکی از نیازهای مبرم حیات اوست.

و حیات، بدون توجه به آن در کنار استفاده از معلومات کسب شده از طریق دستاوردها و تجربهای عقلانی و علوم تجربی شکل کامل به خود نخواهد گرفت و مشکلات کم رنگ نخواهند شد.“رَبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا …” (آل عمران:١٩٣)