پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:این روزها خیلی از پدر و مادرها بخصوص آن هایی که در شهرهای بزرگ و آلوده زندگی می کنند ،فراموش کرده اند که بالای سرشان آسمانی زیبا و شگفت انگیز هست که می توان ساعت ها به آن نگاه کرد.و از زیبایی ستاره ها لذت برد. هرچند این کار سرگرمی کودکان قدیم بود. آن ها شب ها خسته از بازی های پرتحرک روزانه،توی حیاط یا پشت بام می خوابیدند با شمردن ستاره ها خواب می رفتند.

این روزها بچه ها نمی توانند روی بام خانه های چندین و چند طبقه بخوابند و دنبال ستاره دب اکبر و دب اصغر و شهاب آسمانی بگردند،اما می توان هر ازگاهی گوشه ای خلوت شهرآلوده به نورهای رنگارنگ را انتخاب کرد و برای دقایقی با کودک خود به آسمان و ستاره های زیبا و درخشان سفر کرد.

شاید از پدر بزرگ،مادربزرگ ها یا والدین خود شنیده باشید که آن قت ها یعنی حدود ۵۰-۴۰سال پیش چند خانواده باهم در یک خانه حیاط دار نه چندان بزرگ زندگی می کردند و هر کدام فقط یک اتاق مخصوص داشتند و بقیه قسمت های خانه مثل آشپزخانه….به طور مشترک استفاده می شد.یکی از خوبی های این نوع زندگی این بود که همه خانم های خانه دار در امور خانه مهمان داری و بچه داری به هم کمک می کردند.حتی بعضی ها با وجود داشتن دو یا سه بچه درس می خواندند و ادامه تحصیل می دادند، چون خیالشان راحت بود که هر وقت لازم باشد می توانند روی کمک بقیه برای نگهداری و مراقبت از بچه ها حساب کنند.

حسن دیگر این زندگی گروهی این بود که بچه ها همبازی های زیادی داشتند. و حسابی با هم سرگرم می شدند و تقریبا کاری به کار بزرگترها نداشتند.صبح تا شب در حیاط بازی می کردند و بعد باقی مانده رمق و انرژی خودشان را صرف بازی های نشسته و بی سر و صدا مثل اسم فامیل می کردند.نه گوشی بود و نه تلگرامی نه چیزدیگری که شب ها به خاطر آن دیر بخوابند و صبح دیر بیدار شوند.

خوش به حال پدر و مادرهای آن موقع که احتمالا تنها نگرانی شان این بود که نیمه های شب بیدار شوند و روی بچه ها پتو بیندازند که مبادا نسیم خنک صبح باعث مریض شدنشان شود.اما امروز هم خانواده ها کوچک شده اند و هم خانه ها.بدتراز همه اینکه روابط فامیلی به دلایل مختلف دست خوش تغییرات یک به اندازه قبل نیست و رفت و آمدها هم حساب شده و فقط مختص ایام خاص شده اند.

دراین میان کودکان تنها و تنهاتر می شوند.چون هم تعداد خواهرها و برادرها کمتر شده هم ارتباطهای فامیلی در حدی نیست که بچه ها بتوانند اوقات زیادی را آزادانه به
به بازی و تفریح و شادی بگذارنند.آن و قت ها بچه ها هر چیزی را درجایگاه اصلی خودش تجربه می کردند.مثلا رنگ ها را از روی گلها و برگ و درختان و….می شناختند نه عکس های رنگی و لابلای کتاب ها !نرمی و لطافت و زبری و سختی را با دست زدن به گل و خاک و سنگ باغچه یاد می گرفتند.نه با ترس و لرز دست زدن به
اشیاء تزیینی خانه !

بازی توی آفتاب و خنک شدن زیرسایه درخت با آب تنی توی حوض کوچک خانه در کنارماهی های قرمز کوچولو لذت بخش ترین کار دنیا بود،اما برای بچه های الان احتمالا لذت بازی تو چار دیواری حمام و یک وان آب به آن اندازه نیست!به نظرم واقعا باید به پدر و مادرهای آن دوران و آرامششان غبطه خورد!آن ها نیمه های شب بیدار می شدند که روی بچه های خسته و بیهوش خود پتو بیندازند،اما پدر ومادرهای الان بیدار می شوند که ببینند بچه ها خوابیدند یا هنوز مشغول چت کردن و یا گشت و گذار در اینترنت هستند!تازه اگر موفق شوند وآن ها را وادر به خوابیدن کنند. نمی دانند کجا بوده و چه می کرده اند!واقعا نگران کننده است نه؟!

زندگی در چهار دیواری خانه با بچه های کوچک و پر تحرک کار سختی است،اما پدرها و مادرهای عزیز،برای آنکه مانع شیطنت های کودکانتان شوید تنها راه چاره نشاندن آن ها پای تلویزیون و تبلت و غیره نیست.شاید فکر کنید با این شیوه می توانید مدت زیادی آن ها را آرام جایی بنشانید و خودتان به کارهایتان برسید،اما این سرگرمی ها آن ها را دچار هیجان های کاذب می کنند و جز خستگی و عصبانیت و بدرفتاری چیز دیگری عایدشان نمی شود.بنابراین بهتر است استفاده از این لوازم را بسته به سن آن ها کاملا محدود کنید و با اقتدار تمام پای خود و قانونی که برای مدت استفاده تعیین کرده اید. بمانید. تنها دراین صورت است که وقتی بچه ها بزرگتر می شوند،می توانند میزان و اندازه کارکردن با این وسایل را یاد بگیرند و در عین حال مطمئن باشند که وقتی اختیار از کف می دهند کسی هست که دوستانه این موضوع را به آن ها یادآوری کند.

پدر ومادر که شدید، دیگرخستگی و بی حوفصلگی بهانه خوبی برای وقت نگذاشتن برای بچه ها نیست. باید لااقل هفته ای دو-سه بار کودکان خود را به جاهایی ببرید با طبیعت بیشتر آشنا شوند.هواس پنچگانه آن ها را تحریک کنید.اجازه دهید بدوند،بپرند و خودشان را خاکی و گلی و کثیف کنند.توجه آ نها را به صداهای مختلف مثل آب،باد و پرندگان جلب کنید.آن هارا تشویق کنید.تا ازحس بویایی خود برای شناسایی گلها و گیاهان و….استفاده کنند به کودکان خود آموزش دهید.که بی تفاوت ازکنار مناظر زیبا نگذرند،نگاه کردن به ماه وستار ه ها در شب های مختلف و حرف زدن درباره شکل و اندازه آن ها حتما برایشان جالب است.این ترتیپ به فرزندانتان می آموزد که زیبایی ها را در طبیعت بیابند نه در قاپ های چهار گوش وکوچک و بزرگ.

فرشته نویدی:  مددکار اجتماعی و خانواده