به گزارش سلام پاوه و به نقل ازخبرگذاری مهر، ميرزا عبدالقادر پاوه اي يكي از بزرگترين ومشهورترين شاعران واديبان هورامي است كه مانند خورشيدي درآسمان فرهنگ وشعر هورامي مي درخشد اين شاعر توانا درسال 1266 هجري قمري در شهر پاوه متولد شد و پدرش كدخدا محمد نام داشت.

خانواده اش از معتمدين شهر پاوه بودند. ميرزا عبدالقادر دروس مقدماتي را همچون ديگر همسالان خود درمكتب به انجام رساند وقرآن را فراگرفت ودروس سنتي وکتب اشعار شاعران عارف پارسی  مانند بوستان وگلستان را نيز درحجره خواند. چون ذاتاَداراي طبعي لطيف بود خيلي زود به شعر روي آورد واولين اشعار خود را درسن چهارده سالگي سرود.

ميرزا در طول زندگی پر بار خود زياد به سفر رفت واکثر شهرهای ايران وعراق وعثمانی را زيرپا گذاشت تجارب فراوانی کسب کرد مردمان وجوامع گوناگونی را ديد وبا افکار مردم از نزديک آشنا شد. اگر به شعر او دقت کنيم درمی يابيم که شاعر دارای معلومات بسيارزيادی در مورد جغرافيا جامعه شناسی وتاريخ است.

ميرزا در پاوه زندگی مي کرد، پاوه ای که طبيعت زيبايش شاعران را جان می دهد و آنان را به اعماق شوريدگی ودلدادگی می برد.

ميرزا اشعارش را با گشت و گذار در مناطق زيبا و طبيعت جادويي هورامان مخصوصاً پاوه با قلمی که عشق از آن تراوش می کند، جلايي تازه می بخشد وقتی که شعر “شه مال” را می خوانیم انگار خود نسيم صبحگاهی شده ایم و همانند آن است که از آن مناطق و کوهها و جنگلها و مناطق جادويي هورامان عبور می کنم.

شعر “چناری هولی” تو را به اعماق تاريخ می برد و حوادثی که درطول قرون واعصار منطقه هورامان دستخوش آن شده است را در ذهنت مرور می کنیم.

منظومه های ميرزا بسيار زيبا هستند از منظومه “کله وعاينه مل” برايتان بگويم که اگر چه جنگی را در پاوه به تصوير می کشد که بين سپاه ملخ وسپاه سار(پرنده ای شبيه گنجشک)رخ داده است اما درواقع اين جنگ مصاف سپاه عثمانی وايران در منطقه هورامان است که البته نيازی نمی بينم که در اينجا به آن بپردازم اما اين منظومه شناسنامه پاوه است.

تمام نقاط پاوه و حومه پاوه، تمام کوهها، بيشه ها، جنگلها، اماکن داخل شهر، باغها در اين منظومه 295 بيتی مشخص شده اند.

شايد جايي در جهان يافت نشود که به قدر پاوه از اسامی اماکن برخوردار باشد زيرا دارای صدها باغ و کوه و تپه و جنگل است که هر يک از اينها اسم خاص خود را دارد که از ازمنه قديم اين اسامی وجود داشته اند و ما نسل امروزی از اين لحاظ خود را مديون ميرزا عبدالقادر می دانيم.

شاعری که چشم به خانه دارد …

میرزا عبدالقادر در 53 سالگی به علت نابسامانی اوضاع پاوه و جوانرود، به کاشتر بازگشت و چند صباحی در آنجا اقامت گزید و پس از آرام شدن وضع پاوه، دوباره به آنجا بازگشت. اما طولی نکشید که به کرمانشاه رفت و برای همیشه در آنجا ساکن شد.

میرزا عبدالقادر  در کرمانشاه با شاعر و عارف معروف “سید صالح حیرانعلی شاه” آشنا شد و از محضر او بهره برد.

طبیعت زیبای کوهستانی اورامان، بویژه مناظر دلنشین شاهو، از آغاز جوانی در دل و جان میرزاعبدالقادر اثر نهاد و عاقبت در نتیجه استعداد فطری، تمرین و مداومت، از او شاعری توانا، خوش ذوق، نکته سنج و باریک بین به وجود آورده است.

میرزا عبدالقادر در شعر قادر تخلص می کرد و در سال 1328 ه.ق. در 62 سالگی در شهر کرمانشاه در گذشت و در همانجا مدفون شد.

این روزها بحث جایجای پیکر این شاعر نام آور و دوست داشتنی بر سر زبانها افتاده است. طرحی که به قول مسئولان به زودی وارد فاز عملی می شود.

به گزارش سلام پاوه محمد فاروق یوسفی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: در نشست اخیری که برای رایزنی درخصوص مسائل فرهنگی با حضور شهردار، اعضای شورای شهر و جمعی از شاعران پاوه در محل دفتر شهردار داشتیم، مقرر شد پیگیری انتقال جسد شاعر نامور دیارمان، “میرزا عبدالقادر پاوه ایی” از شهر کرمانشاه به پاوه و جانمایی آرامگاه ایشان با هماهنگی مراجع ذیصلاح در اسرع وقت و به شکل شایسته ای انجام پذیرد.

عضو شورای اسلامی شهر پاوه گفت: ملت های بی ریشه به دنبال هویت بخشی به خویش اند، هراز چندگاهی در جراید و اخبار می شنویم که بعضی از ممالک همسایه در سرقتی فرهنگی اقدام به ثبت گوشه ای از فرهنگ غنی این مرز و بوم در مجامع بین المللی اند.

وی افزود: حرکت های ماندگار برای تکریم و پاسداشت سرمایه های مردم با فرهنگ مان، مستلزم شناخت، حراست و کیاست از آن است. آیندگان قصورمان را از نگهداشت سرمایه های خویش بر نمی تابند و توجیهی بر غفلت هایمان نمی پذیرند.

یوسفی گفت: بی هویتی جوانان ما به فرهنگ بومی و محلی زنگ خطری است که باید مورد توجه مسئولین محترم ، علما وصاحب نظران ارجمند قرار گیرد.

این عضو شورای شهر پاوه بیان کرد: انعکاس نظرات سازنده در خصوص سیمای فرهنگی شهر مورد توجه جدی قرار گیرد و استمرار نشست های مذکور می تواند نقطه پویایی این امر قلمداد شود.

انتقال جسد میرزا عبدالقادر پاوه ای از کرمانشاه به پاوه گامی مهم در تکریم جایگاه فرزانگان این خطه است.

در ادامه “هادی سپنجی” از شاعران منطقه به سیر مراحل استعلام از علمای منطقه وهماهنگی های معمول در جهت انتقال جسد شاعر پر آوازه ی دیارمان میرزا عبدالقادر پاوه ای از کرمانشاه به پاوه به عنوان گامی مهم در تکریم جایگاه فرزانگان این خطه یاد نمود وخواستار جانمایی مکانی جهت این امر شد.

بیشتر آثار میرزا عبدالقادر پاوه ای از بین رفته است

این شاعر دلسوخته پرکار آثار بسیاری داشته است که متأسفانه بیشتر آن خاکستر شده و بر باد رفته است ، در حال حاضر تنها اثر او مجموعه شعر “دیوان میرزا عبدالقادر” است که کل آثار او نبوده بلکه آن چیزی است که توان گردآوری آن بوده است.

یمشه و قبله که‎م له‎من که فته‎ن دور /  دور بوله دیده‎ش، دیده‎م بیه‎ن کور

ئیمشه‎و نازارم له‎من پیواره  / عه‎قل و فام من بیه‎ن ئاواز

ئیمشه‎و ئازیزم، دونیاو دینه‎که‎م / مه‎حبوب شیرین مه‎ جه‎بینه که‎م

بالای ظه‎ریفش لیم نادیاره‎ن  / کوره‎ی ده‎رونم چون کوره‎ی ناره‎ن

شعری دیگر از او

سولتان سه‌رئیل نازک خه‌یالان / مه‌تبووع مه‌جلیس گشت که‌مه‌ر لالان

وه‌حـید زه‌مـان ته‌نیـا شاره‌کـه‌  / شـای شیرین که‌لام شه‌که‌ر رازه‌کـه‌

زه‌کاو ده‌رک و فام بێ ئه‌ندازه‌که‌ /  ده‌رد بینوو تێژ ره‌و چالاک بازه‌که‌