ج 10 فروردین 1403 ساعت 01:17

قربانی سلاح های شیمیایی نودشه در بخش مراقبتهای ویژه‌

قربانی سلاح های شیمیایی نودشه در بخش مراقبتهای ویژه‌

به گزارش سلام پاوه : کاک رحیم مقروضی در مصاحبه با رویترز انگلیس : ما نمی دانستیم که این سلاح ها شیمیایی است پوست بدن من قرمز شده بود وتلاش می کردم تا چشمهایم را با آب بشویم به گزارش سلام پاوه و به نقل از وبلاگ خبر نودشه کاک رحیم مقروضی از مصدومان شیمیایی […]

به گزارش سلام پاوه : کاک رحیم مقروضی در مصاحبه با رویترز انگلیس : ما نمی دانستیم که این سلاح ها شیمیایی است پوست بدن من قرمز شده بود وتلاش می کردم تا چشمهایم را با آب بشویم

به گزارش سلام پاوه و به نقل از وبلاگ خبر نودشه کاک رحیم مقروضی از مصدومان شیمیایی شهر نودشه می باشد که در بخش مراقبت های ویژه ی بیمارستان امام رضای کرمانشاه بستری شده است /.

26 اسفند سال 1366 چندین فروند هواپیمای ارتش بعث بی رحمانه در آسمان شهر نودشه ظاهر شدند و در برابر چشم جهانیان بمب های شیمیایی را بر سر مردم نودشه ریختند در ابتدا کسی باور رحیم مقروضینمی کرد که این بمب ها شیمیایی باشند مردم بلافاصله به کمک و یاری آسیب دیدگان شتافتند تا آنهارا از زیر آوار نجات دهند غافل از اینکه بعثیان متجاوز برای انتقام گرفتن از مقاومت 8 ساله مردم نودشه از کثیف ترین سلاح قرن استفاده نموده اند.

کاک رحیم مقروضی یکی از کسانیست که در هنگام حادثه به محل بمباران می رود بلکه یاری رسان حادثه دیدگان باشد غافل از اینکه خود او هم سخت مجروح می شود تا جایی که در مصاحبه باخبرنگار رویترز می گودید : ما نمی دانستیم که این سلاح ها شیمیایی است پوست بدن من قرمز شده بود وتلاش می کردم تا چشمهایم را با آب بشویم

Rahim Maghrouzi, 52, a surgical mask over his mouth. “We didn’t realise it was chemical weapons. My skin turned red. We tried to wash our eyes with water.

وی در همان ایام بستری میگردد.ولی پرونده‌اش گم و گور میشود و کسی برای رنجهای بیشمارش تره‌ هم خوردنمیکند.در حال حاضر او 58 سال سن دارد و26 سال است که‌ نفس کشیدن برایش از سختترین کارهاست.

رنج جراحت وبی محلی مسئولان امیدش را گرفته‌،امروز بیش از یک هفته‌ است که‌ وی در بخش مراقبتهای ویژه‌ی بیمارستان “امام رضا”ی کرمانشاه‌ بستری شده‌ با هزینه‌ شخصی که‌ از توان خود و خانواده‌اش بیرون است.به‌ هفته‌ میرسد که‌ توان صحبت کردن را هم از دست داده‌ ریه هایش عفونت کرده و روز به‌ روز حالش بدتر میشود.

دردهایش زیاد است ولی یکیشان از همه‌ کاری تر است: چرا مسئولان فراموشم کردند؟؟؟؟ او تنها نیست امروز یا فرداها کسانی دیگری از همان شهر،همین مسیر را در سکوتی وحشتناک طی خواهند کرد!!!!!گناه‌ او تنها انسانیتش بود.

لطفا مسئولین محترم  شهرستان پاوه و نودشه‌ کاک رحیم مقروضی را از یاد نبرید.

متن مصاحبه با خبر گزاری رویترز :

در آن زمان جاده آسفالت که نودشه را به نزدیک ترین شهر یعنی پاوه متصل کند وجود نداشت و مصدومان از راه یک جاده کوهستانی سخت به شهر پاوه منتقل شدند و………..رحیم مقروضی می گوید ما نمی دانستیم که این سلاح ها ز شیمیایی است پوست بدن من قرمز شده بود وتلاش می کردم تا چشمهایم را با آب بشویم

At that time, no asphalt road linked Nowdesheh with the nearest small town of Paveh, so the victims faced a jolting five-hour evacuation over a dirt track through the mountains. Meshkati, a pale man with listless eyes, recovered his eyesight and is well enough to work in an accoun-tant’s office, but still suffers from asthma – and psychological scars. “Nobody drinks water from my glasses. People here think I have a problem,” he complained. He is just one of scores of survivors in Nowdesheh, which suffered three gas attacks in the same month of 1988, the final year of Iran’s ruinous eight-year war with Saddam’s Iraq. “We went to help the wounded,” recalled Rahim Maghrouzi, 52, a surgical mask over his mouth. “We didn’t realise it was chemical weapons. My skin turned red. We tried to wash our eyes with water