پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه: چند روزیست خبرهای ضد و نقیضی از امضاء تعدادی از ورزشکاران ( فوتبال) در مورد هیئت فوتبال به گوش میرسد که ذکر چند نکته ای در این رابطه خالی از لطف نمیباشد.

بنده به عنوان یک ورزشکار و عضوی از جامعه ورزش شهرستان از زمین خاکی صدا و سیما تا زمین چمن و فراز و فرودهای این رشته ورزشی همیشه با بودنش خندیده ام و با نبودنش تأسف خورده ام . شاید همه ما دوران طلائی فوتبال را در زمین خاکی به یاد بیاوریم و زحمات فراوان آقایان سیروس نقشبندی ، زین الدین انصاریان، کمال عزیزی، اکبرحسینی ،براخاص حاتمی و محمدنجیب صیاف و سایر عزیزانی که در دوران بی امکاناتی برای این رشته ورزشی از زندگی و مال خود گذشت میکردند تا این رشته ورزشی سرپا بماند. فراموش نمی کنیم.

اما دوستان با وصف اینکه جناب آقای سابق حسینی رئیس محترم فعلی هیئت فوتبال با تمام توانش و با گذشت از زندگی روزمره اش امکاناتی رابا لابی و رایزنی توانسته برای این رشته ورزشی مهیا نماید که جای تقدیر و تشکر را دارد جای سوال بزرگی در ذهنم به وجود آورده که در نامه موجود جای امضاء افرادی به چشم میخورند که اکنون در رأس تصمیمات شهری میباشد و به جای اینکه قدمی برای زمین به گل نشسته نوریاب بردارند چوب لای تنها چرخ محرک فوتبال میگذارند فارغ از اینکه اگر زمین چمن نسمه هم سرپا نبود الان آبروی برای فوتبال این شهرستان نمانده بود و مرگ مغزی تنها هدیه ای بود برای ورزش فوتبال در این شهرستان .

در دوران ریاست هیئت فوتبال آقای حسینی جدا از اینکه ایشان عضو هیئت رئیسه فوتبال استان می باشنداقدامات مثبتی من جمله راه یابی بازیکن خانم به تیم ملی ، بازیکنان نوجوان و نونهال به اردوتیم ملی فوتبال راه پیدا کردند ،تیمهای فوتسال سالنی با قدرت در مسابقات شرکت کردند ،برگزاری اردوی استعدادیابی زیر ۱۴ سال تیم ملی در زمین چمن نسمه و دهها مورد دیگر که همگی نشان از درایت و کارایی جناب حسینی دارد و به عنوان یک ورزشکار به ایشان دست مریزاد میگویم به خاطر این همه تلاش و کوششی که برای سرپا ماندن این رشته ورزشی انجام داده اند.

برادران گرامی دوای درد ورزش ما امضاء و تعویض مدیران نیست بلکه اندیشه و فکر است که میتواند محرکی باشد برای چرخهای بی رمق این رشته ورزشی.

با آمدن گوشی های هوشمند و اینترنت و … دیگر این جوانان عزیز ما هستند که تمایلی به ورزش و فوتبال و حتی در مواردی خروج از خانه نمی‌باشند و اگر هم رمقی مانده باشد آن را هم در قهوه‌خانه‌ها و با کشیدن قلیان و سیگار به طور کامل از دست داده اند و به رای بنده تمامی امکانات ورزشی دیگر نمیتواند آن روحیه ورزشی از دست داده این شهرستان را به گذشته بر گرداند و ما هستیم که باید قدمی هرچند ناچیز برداریم تا امید را به جامعه ورزشی برگردانیم و حتماً راهش جمع کردن امضاء نیست چرا که تفکرات غلط است که بلای جان فوتبال و ورزش این شهرستان شده نه جای زمین چمن !!!