پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:اینجا پاوه ست. شهری نه چندان بزرگ در کنار مرز. شهری که بنا به دلایل امنیتی مرزش را بسته اند بنا به همان دلایل هیچگونه سرمایه گذاری کلان دولتی و توسعه ای در آن صورت نمیگیرد. شهری که به دلیل کوهستانی بودن و کمبود زمین قابل زرع ،در کشاورزی ناتوان است. شهری با یکی از بالاترین نسبتهای فارغ التحصیلان دانشگاهی و البته بیکاری ۲۸٫۲ درصدی که آن را در رده هفتمین شهر کشور از لحاظ نسبت بیکاری قرار داده است.

شهری که پایه در آمدی مرمش بر دو ستون  اصلی حقوق کارمندی و مبادلات مرزی استوار است. تکلیف مرز که مشخص است، مرز را بسته اند و امروز تنها پولی که وارد چرخه اقتصاد کوچک و ناتوان این شهر میشود همان حقوق کارمندان و معلمان آنست که کفاف زندگی بخور و نمیر را هم نمیکند چه برسد به پس انداز و سرمایه گذاری. اما دردناک تر از همه اینهاخبری بود که از پنجمین آزمون استخدامی دستگاه های اجرایی کشور شنیدم جایی که حتی یک سهمیه برای این شهر تعریف نشده است. یعنی تا چند سال آینده همین اندک سرمایه ورودی هم محدود و محدودتر خواهد شد.

نکته طنز و البته تلخ ماجرا اینجاست که مردم این شهر در انتخابات سال گذشته ریاست جمهوری با ۸۵ درصد یکی از بالاترین نسبت های حمایت از آقای رییس جمهور را داشتند. جناب رییس جمهور قبلا یک بار دیگر  هم نوشته ام که دیگر به شما هیچ امیدی نداریم اما بازهم همانگونه که در نشست دو هفته پیش با فرماندار محترم به عنوان نماینده محترم دولت عرض کردم تکرار میکنم ادامه وضع موجود در این شهرستان دیگر ممکن نخواهد بود و اولین چیزی که از تداوم این وضع موجود متضرر خواهد شد همان امنیتی است که ظاهرا از دید دولت و حکومت تنها دغدغه اش در قبال مناطق مرزی کردنشین به شمار میرود.

آقای رییس جمهور، وزرای محترم کشور و کار،استاندار گرامی، فرماندار و نماینده محترم،این شهر به صبر بالا و مقاومت شهره است اما باور بفرمایید هر چیزی حدی دارد و بالاخره روزی به سر خواهد آمد .جوانان این شهر کار میخواهند. مرز را بسته اید، سرمایه گذاری کلان و توسعه ای انجام نمیدهید، بازارش در رکود و کسادی کامل در حال نابودی است،به علت همین رکود کلی حتی فرصت های اشتغال زایی و طرح های کوتاه مدت هم محکوم به شکست هستند . همه مسئولان و مردم این شهر معتقدند که گردشگری و صنعت توریسم تنها راه حل و راه نجات این شهر است بدون در نظر گرفتن این نکته که بدون انجام خدمات زیربنایی و مهمتر از آن اندیشیدن تدبیر مناسب برای خروج از رکود انجام هر طرحی مثل آنست که با ریختن فرغون فرغون شن به درون دریا بخواهید دریا را بخشکانید.و حالا حتی استخدام دولتی را هم از این شهر برداشته اید که البته چندان عجیب نیست و از لحاظ عقلی هم منطقی است چرا که مگر این شهر کوچک چند نفر کارمند میخواهد؟

در پایان اینکه حضرات مدبر کشور و استان؛تنها راه خروج این شهر از بحران بیکاری و توسعه نیافتگی کنونی ورود سرمایه های اندک است و بهترین راه ورود این سرمایه همان مرز است. این نگاه امنیتی سنگین را از این شهر بردارید و اجازه دهید تا ما هم نفسی بکشیم.

احسان خلیلی ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۷