شاید اگر صدا و سیمای کرمانشاه در کنار زحمتکشان دنیای مجازی و خبرنگاران محلی و سایت ها و کانال های مختلف اجتماعی شناخته شده نبود,این همدلی مردمی را شاهد نبودیم و وضعیت مصیبت دیدگان بهبود نمی یافت و بار همه زحمات به دوش دولتمردان می افتاد.

شنیدیم که صدای امید, امید بخش مناطق زلزله بوده و هست. البته همه استان از این زلزله به رنج افتادند و کاش رادیو امید سطح وسیع تری را پوشش می داد.از خداوند منان سلامت و موفقیت آنان را خواستاریم . هرچند انتظاری جز این نمی رود چراکه امید است زلزله ای با این ابعاد هرگز در سرزمین ما تکرار نگردد و هرگز شاهد حادثه تلخ دیگر و هجوم مهاجم متخاصمی نباشیم.

 

اما متاسفانه عدم حضور گزارشگران و خبرنگاران و گویندگان مسلط به زبان سورانی – به قول عامه زبان جافی- برای تسکین بخشیدن به آلام دردناک نواحی زلزله زده مشهود بود.کسانی که باگویش خاص هرمنطقه با تسلط کافی به فرهنگ های بومی و خرده فرهنگ ها بتوانند ارتباط نزدیکتری با آنان برقرار سازند. هرچند خبرنگاران مرکز کردستان تا حدی این خلاء را پوشش دادند اما کافی نبود.

 

سخن ما بدون هیچ گونه سو گیری، و فقط و فقط به جهت معرفی یکی از دهها مشکلی است که در مدیریت بحران کشور وجود دارد, می باشد.سیمای کرمانشاه حداقل می توانست از اساتید سخنور و روانشناسان دلسوزی مسلط به فرهنگ مردم چون دکتر محمد خانی و امثالهم و همچنین روحانیون عزیز جهت آرامش دادن به این مردم عزیز بهره ببرد. چرا که مداخلات روحی و روانشناختی در این نوع حوادث جانسوز بسیار ضروری است.

امید است مسوولینی که در این چند صباح تلخ همه توان خویش را وقف امداد رسانی و رفع مشکلات کردند خسته و درمانده نباشند و در حوادث بعدی از ظرفیت های موجود حداکثر استفاده را بنمایند و در همین راستا صدا و سیمای کرمانشاه بتواند برای ارتقاء بخشیدن به کیفیت خدمت رسانی و نزدیک شدن به قلوب عامه هم استانی ها از همه گویش های موجود به اندازه کافی نیروی ماهر و توانا به خدمت بگیرد،چرا که ادبیات این سرزمین به اندازه ای غنی است که برای همه خرده فرهنگ ها سرمایه گذاری شود.