پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:و خداوند به قلم سوگند یاد کرد چرا که شان قلم را می دانست.یگانه وجودی که باور داشت قلم زبان گویای انسان است و سوگند یاد کرد تا دریابیم که در دست گرفتن قلم قداست خود را دارد…..و اینک که سفری در راه است و مسافری به این دیار خواهد،آمد از قلم یاری می گیرم و شرح حالی از این دیار و مردمانش می نویسم به آن امید که آنچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند.

پاوه شهری در صد و بیست کیلومتری استان کرمانشاه.شهری که شاید روزنه امید خیلی از ساکنانش در حال حاضر،بازگشایی مرز باشد و البته که خواسته بر حقی است و انجامش گره گشای بسیاری از مشکلات.اما خوب است که این سوال را نیز از خود بپرسیم که چه شده است که بعد از گذشت سی و هشت سال از انقلاب شهری که همیشه و در همه حال و به مناسبتهای مختلف سکاندار بوده است و طبیعت زیبایش و جاذبه های طبیعی اش خیره کننده است، یگانه امید خود را بازگشایی مرز می داند؟این شهر در چه حدی از رکود اقتصادی است که همه آرزو دارند مرز بازگشایی شود؟؟؟این همه سال چه کارهایی باید انجام می شد و نشده است که ساکنان این شهر دل به این روزنه بسته اند؟ روزنه ای که قطعا منشا خیر برای شهر و استان خواهد بود.

پاوه شهری است مرزی.مرزی که یاد آور خیلی از روزهاست.روزهایی که جوانان ما شهید شدند.روزهایی که کولبرها به دیار ابدی کوچ کردند.روزهایی که مین هدیه زمین بود.مرزی که شاید سالهای سال دلهره اش باعث خیلی از نبودن ها شد.باعث شد صداقت ساکنین برای آنان که در مسند قدرت بودند در هاله ای از ابهام باشد. و باور کنید حقیقت این است که ما سالها تاوان مرزنشین بودنمان را می دهیم.مرزی که مشکلاتش گریبانگیر مردم بود و البته همچنان بسته.هرکجا که لازم بود از ما تعریف شود مرزنشبنان غیور بودیم هر کجا که بحث اختصاص بودجه بود دلهره امنیت اجازه نداد جز در موارد معدودی.

تا جایی که بعد سالها از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز مردمان ما برای انجام بسیاری از امور ساده باید به مرکز استان بروند.معیار در این شهر مرزنشین مظلوم،جمعیت شده است،امکانات خاص و ویز ای به این شهر اختصاص داده نمی شود.جمعیتی که به دنیا نیامده اند رویاهای افرادی را که هر روز زنده اند و نفس می کشند به دست فراموشی می سپارند و رای های ما که امیدهای ما هستند برای برون رفت ،تاثیر خود را در معادلات از دست می دهند .و ما می مانیم و حرفهایی که یا گفته نمی شود یا اگر گفته شوند خوب شنیده نمی شوند.

مسافر شهر ما:شما به شهری قدم می گذارید که یکی از علل اصلی و عمده مشکلات آن،مشکلات اقتصادی است. وقتی سرمایه گذاری اصولی به طور مثال در زمینه گردشگری بعد از گذشت این همه سال در این شهر انجام نشده است پس تعحب نباید کرد از وجود مشکلات.این شهر اقشار کم درامد زیادی دارد که با آمدن سال نو شاید ارزویشان یک مسافرت داخل کشور باشد.جوانانی دارد که از سن ازدواج آنها گذشته است.و پدران عزیزی را دارد که آرزویشان این است که شرمنده نباشند. اینها تلخی هایی هستند که نمی شود در کلام پنهان کرد که اگر پنهان شوند قداست قلم زیر سوال می رود.

آنچه که در محافل بیان می شود این است که مسولین خود آگاهند از این مشکلات و باز گویی آنها فایده ای ندارد.و اما من به حکم همان قداست قلم، بار دیگر بازگو می کنم.و مسافری که می گویند بر این شهر نیز قدم خواهی گذاشت.در لابه لای همین شک در دادن خبر من یاد دلهره همیشگی می افتم دلهره ای که همیشه از مرزی بودن این شهر داشته اید وقت آن شاید رسیده باشد که صداقت این مردم را باور کنیم تا قدم های اساسی و بزرگ برداشته شود تا دغدغه دیگر نان نباشد تا پدران و مادران ما شرمسار فرزندانش نباشد.

واقعیت این است مردم ما نیر سالها دلهره های خاص خودشان را دارند،من باب مثال می گویم در شهر ما تعطیلات روزهایی است که باید مواظب باشیم تا خون از دماغ فرزندانمان نیاید تا راهی استان نشویم باور کنید ساده می گویم حتی دوست نداریم روزهای پنج شنبه و جمعه فرزندانمان به دنیا بیایند.دردهای ما به همین سادگی بیان می شوند و امیدوارم به همین سادگی نیز شنیده شوند…شاید خنده دار باشد اگر خواسته ای از این مسافر داشته باشیم و اینکه ای کاش با پراید یا آمبولانس از جاده های ما عبور فرمایید‌ باور کنید برای فهمیدن دردها راه های این چنبن ساده ای هم هست.

مسافر عزیز پاوه شهر مظلومی که در بن بست قرار گرفته است این بار نیر چشم به قدم های شما دوخته است.تا قدم بگذارید بر این شهر،خوب بشنوید،خوب ببینید و خوب باز گو نمایید. و این حق مردم ماست که دردهایشان فهمیده شوند.بر من ببخشایید تلخی گفتارم را.

شهروندی از دیار پاوه.