پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:در چرخش محاسبه شده افلاک و هستی از ریزترین جزء تا بزرگترین مجموعه آن به دورهم که متشکل از بی نهایت گردش نهان و پیداست اینک چرخش زمین به دور خورشید از نظر محاسبات ما به پایان یک دوره کامل دیگر رسیده است و ما آنرا سال نام نهاده ایم تا براساس آن محاسبه کنیم آنچه شده و برآورد سازیم آنچه باید بشود.تسمه نقاله زمان و چرخش هستی ما را با خود همراه ساخته است و جنبش و جوش و حتی سکوت و خموشی ما علیرغم مکتوب شدن همه جزئیات بر سیر این حرکت تاثیر چندانی ندارد و آنجا که کارش با ما تمام شود بی اجازه, ما را از گردونه خویش حذف خواهد کرد.

در یک سال گذشته این چرخ دوار چه بسیاری را پیاده و چه بسیاری را سوار نمود تا همچنان این سیر تا روز تعیین شده که بساط هستی در شکل فعلی برچیده شود و طرحی دیگر درانداخته شود,ادامه یابد.نماد حرکت و زنده و پویا بودن هستی همه تغییر و تحولاتی است که از نگاهی کلی مشابه و تکراری و در یک نگاه موشکافانه متفاوت هستند.از نظر دینی و خداگرایان فلسفه این چرخش و وجود کائنات تجلی وجود خالقی تواناست و ابراز وجود مخلوقی چون انسان در این گذر زمان نیاز به هیاهو آنچنانی ندارد چرا که همان تسمه نقاله زمان در موعد مقرر این ابراز وجود را خاموش تا به حسابش در دادگاه خالق رسیدگی گردد و درجهانی نو با طرحی نو جایگاه واقعی این مخلوق پر مدعا روشن گردد.

فلسفه دیگر آفرینش هستی خلق این مخلوق و واگذاری هستی در پاره ای از زمان بعنوان امانت به وی است.هرچند امانتداری مخلوقی که خود بر مداری درحرکت است و پایه های دوام حیاتش لرزان است جای پرسش دارد اما از نظر خالق,سنجش انسان در یک بازه زمانی مشخص امکان پذیر است و این آزمونی سخت است که چرا محتوای آزمون نحوه استفاده از تفویض اختیاری بس بزرگ است.عملکرد این مخلوق که گاهی خود را اشرف کائنات می نامد,مبنای محاسبه وی است.

از انسان خواسته شد که ایمان بیاورد و آن به معنی پذیرش قوانین خالق است و مبنای پذیرش این تعهد اجرای دقیق قوانین یعنی عمل مسئولانه(صالح)است و مبنای عمل صالح داشتن دانش, نگرش و ارزش است و نباید هیچگاه ارتباطش با منشاء خلقت(حق)قطع گردد و در این راه حداقل به میزان طول ماموریتش شکیبایی پیشه کند. اما اینجا باید پرسید این انسان که هر لحظه شاهد سقوط و حذف همنوع خویش است و برایش اشک می ریزد و عزا می گیرد و شاهد حضور افراد جدید است و جشن تولد برپا می کند چرا از خویش و سرنوشتش غافل است و چرا بارامانتی که بر عهده گرفته را تکریم نمی کند و درعین بهره گیری برای کسب رفاه نسبی از آن بدست نسل بعدی و همقطاران بعدی نمی سپارد.و چنین معیوبش می سازد و نشان معیوب ساختنش گرمایش جهانی است و سمبل آن همان افزایش گازهای گلخانه ای و مهمترین آنها گاز اکسیدی دی کرین(co2)از ۴۷/۴۰۴ چهار صد و چهار و چهل هفت صدم قسمت در میلیون سال گذشته به ۲۹/۴۰۷ قسمت در میلیون(PPM) فعلی است.

انسان امروزی بی توجه به پایان کار در رقابتی وحشتناک بدنبال مصرف اندوخته های زمین است که گویا زمین و مافیها میدان مشترک نفتی با کشور همسایه است. تا آنجا که براساس رصدکنندگان وضعیت محیط زیست جهان, انسان از سپتامبر ۲۰۱۶ از سهمیه سال ۲۰۱۷ در حوزه انرزی های تجدیدی پذیر استفاده کرده است.امروز مرزهای جغرافیایی ابزار بروز سکته های محیط زیستی گشته اند و دولتها سرزمین تحت حاکمیت خویش را بدون ملاحظات بیولوزیک و اکولوزیک ملک شخصی خویش می پندارند. چنانکه گردوغبار بخش سکته زده بعلت سد سازی و استفاده بی رویه از آب و رودخانه ها, تا اعماق جان کره زمین نفوذ و زندگی را برسلولهای زنده حرام ساخته اند.

امروز درعین حالیکه شعار دمکراسی و انتخاب اصلح در فکر, عمل و دانش سر میدهیم, نهایتا حرص جاهلانه ما,کسانی را بر مسند تصمیم گیری می نشاند که بعضا حرص و طمع وجودشان اجازه دیدن کسی دیگر حتی موکلان و همراهانشان را نمی دهد. آو این تصمیم گیران نهایتا موجب بدترشدن وضعیت محیط زیست می گردند. آیا زمان آن نرسیده است از دانش موجود و تکنولوزی فعلی و درحال تجدید عالمانه و متعهدانه استفاده کنیم و قبل از آنکه اندیشه دیگران ما را به ناکجا اباد سوق دهد از ظرفیت اندیشه خویش بهر ببریم.

بخواهیم یا نخواهیم از تسمه نقاله زمان حذف خواهیم شد و آنچه در ماورای آن نصیبمان می گردد چیزی است که دستگاههای ثبت کننده و ضبط کننده(کراما کاتبین) بر صفحه مخصوص برای ارائه در دادگاه ثبت کرده اند آنگاه که از نعمت ها خواهند پرسید.امید است در آغاز گردشی دیگر از گردش زمین و خورشید بر صفحه سبز و رنگین دلمان دفتر فرهنگ و اندیشه را چنان بگشایم که برلحاظات گذشته غصه نخوریم و از برآیند فعل خویش نهراسیم چرا که مسیر ما برآیند تک تک افکار و اعمال ماست و این افکار ماست که پاسخی مناسب برای پرسش از نعمتها فراهم می سازند.

ای الهی بر همگان مبارک باشد و امید است جهانیان بتوانند جهان را چنان که هست تنها کشتی نجات بخشی فرض کنند که انسان می تواند در کنار هم نوعش از سفر با آن احساس لذت و رضایت کند. چرا که نادیده گرفتن همسفران دیگر از هردین و ملیت و سرزمینی برهم زدن به حرکت روان و متعادل آن است.

محمود رستمی تبار//۲۸ اسفند ۱۳۹۵