پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : هفته پیش جمعی از دوستداران کوهنوردی به صورت خانوادگی راهی کوههای اطراف یکی از روستاهای حوالی شهر پاوه شده و پس از طی مسافتی طولانی در کنار چشمه ای پرآب و زیبا اتراق می کنند. در حالی که نظاره گر زیبایی های بی وصف طبیعت اطراف بودند و از سرسبزی و طراوت بهار لذت می بردند به یکباره گورکنی نظرشان را جلب نموده و یکی از آنان با موبایلش از رفت و آمدهای مکرر آن حیوان به کنار چشمه و بازیگوشی هایش چند عکس گرفته و آن را برای اثبات وجود گورکن در فلان نقطه از کوه به حافظه موبایلش می سپارد. خوشبختانه در آن دقایق طولانی همه از دیدن آن حیوان زیبا و جسور شگفت زده شده بودند و تنها چیزی که به فکرشان رخنه نکرده بود شکار و یا به دام انداختنش بود. هرچند بعد از اینکه گورکن خوش شانس محل را ترک کرده بود حسرت به دام انداختن و کشتن بر دل دو نفر از آنان ماند چرا که یکی به فکر کباب گورکن افتاده بود و دیگری به فکر تاکسیدرمی کردنش!

در هر صورت اتفاقی که طبق عادتهای ضد محیط زیستی ما می بایست رخ بدهد حداقل در آن روز رخ نداد و گورکن خوش شانس قربانی فرهنگ ضد محیط زیستی مان نشد. اما برگشتن آن عده از کوه، پایان کار نبود چرا که به لطف وجود تکنولوژی تصاویری را که از آن حیوان زیبا گرفته بودند به بسیاری از دوستان و آشنایان نشان می دهند و شانس زنده ماندن گورکن و شاید بچه هایش را به صفر می رسانند. (طبیعی است در جامعه ای که فرهنگ محیط زیستی در حاشیه مطلق قرار گیرد و صرفاً به دید طعمه و شکار به حیوانات وحشی نگریسته شود هیچ موجود زنده ای شانسی برای ادامه حیات نداشته و نخواهد داشت).

 متاسفانه منش حیوانی یکی از کسانی که آن تصاویر را دیده سر باز می کند و با حرص و طمع وحشیانه ای فردای آن روز تفنگ خود را به قصد گرفتن جان حیوان بیچاره غلاف کرده و رهسپار مکان مورد نظر می شود. ساعاتی بس طولانی منتظر می ماند تا اینکه گورکن بخت برگشته برای خوردن آب از لانه اش بیرون می آید، همین که به لب چشمه می رسد تیر خلاص را می زند و…

گاهی اوقات سکوت را در برابر این رفتارهای وحشیانه بر هر چیزی ترجیح می دهم و هر چه میخواهم در ذهن خود مثالی برای این دسته انسانها پیدا کنم وصفاتشان را بیان نمایم درمانده می شوم و تنها یاد سخن گوینده برنامه مستندی می افتم که می گفت: بعد از انسان، وحشی ترین موجود زنده کفتار است!