پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : درپادگانی فرماندهی دستور داد که چند ماشین سنگ در گوشه پادگان خالی کنند, در ایام بیکاری, نیروها را به خط و دستور می داد سنگها را به سمت دیگر پادگان منتقل کنند و این کار مداوما تکرار می شد و کسی علت را جویا شد. پاسخ داد اگر به این مشغول نشوند به کار دیگری که احتمالا ناصواب است مشغول خواهند شد و یا اینکه حداقل آن شب خوب می خوابند؟

رویکرد پرداخت یارانه های بسیار ناچیز و حداقلی مختلف بدون دریافت کوچکترین خدمات مثبت موجب ترویج بیکاری و سستی و کاهلی خواهد شد. فرهنگ کار در جامعه ما در حال مردن و منقرض شدن است و سستی و کاهلی نه تنها بخش تحصیل کرده فقدان انگیزه مدرک درجیب ما بلکه حتی بخش فقیر و محتاج ما را دربرگرفته است.  نهادهای مختلفی که برای رفع فقر و استضعاف تاسیس شدند در ترویج فرهنگ کار ناتوان هستند. بیکاری اینترنت زده! موجب ترویج فرهنگ مصرف گرایی شده است و از پرداخت هزینه های آن ناتوانیم و ناتوانی از رسیدن به آرزو افسردگی و یاس را ترویج و خود این کار عدم تمایل به کار و فعالیت را تشدید می کند. و ما را بعلت عدم ارضاء خواسته هایمان در آمار طلاق و مناقشات  به اوج می رساند. متاسفانه آن بخش که با هزاران سلام و صلوات کاری دست و پا می کنند چون جایگاه خود را مستحکم یافتند ارزش موقعیت کاری خود را نداسته و بعضا خود را مدیون حقوق دریافتی و مشتریان و مراجعه کنندگان می سازند. البته روی سخن ما فعلا با نهادهای است که برای امداد رسانی و رفع محرومیت از درون انقلاب شکوهمند ما سربرآوردند و در کنار آن هزاران صندوق و انجمن خیریه رشد کردند, می باشد.

براستی چرا دونیم درصد زکات مسلمین و خمس دریافتی نتوانسته است موجب رفع فقر و بیکاری و عقب ماندگی گردد و جامعه اسلامی (کشورهای مختلف)  در طبقه عقب مانده و درحال توسعه برای همیشه ماندگار شوند؟

چرا کمیته امداد امام خمینی (ره) در این سه دهه , علیرغم تلاشهایی که در زمینه خدمات رسانی به قشر محروم و مستضعف جامعه داشته, نتوانسته است مردم تحت پوشش خود را به سمت کارهای فنی و حرفه ای رهنمون سازد. چرا نتوانسته است به دامداری قبلی برگرداند؟ چرا نتوانسته است کارگاههای تولیدی مثل قطعه سازی راه اندازی کند. چرا نتوانسته است همچون  بعضی از روستاهای کشور که اکثر مردم به سمت تولید یک محصول روی آورده و در آن موضع خاص برند و سرآمد هستند , بعضا قطعات خودرو می سازند و بعضا پوشاک تولید می کنند, این فرهنگ را تعمیم دهد. چرا این نهاد و سایر نهادهای مشابه  نتوانسته اند از ظرفیت موجود برای احیای مراتع و جنگل استفاده کنند؟ چرا خانواده آن را بزرگ می خوانند؟ براستی این نهاد و سایر نهادهای خیریه مشابه تا کی باید به مردم کمک  نمایند و از افراد تحت پوشش کالای تولیدی و خدمات شایسته دریافت نکنند؟ چرا بخشی از گزارش کار سالیانه ما اهدای نوشت افزار و لباس و خوراک و پوشاک و حداقل کمک نقدی باشد؟

ما درپی نفی صدقه و کار خیر نیستیم, براستی صدقه و کار خیر دارای اجر و پاداش بزرگی نزد خداست, ولی همین خداوند خالق انسان فرموده است « لیس للانسان الا ماسعی» و خداوند هم بدون تلاش به کسی اجر و پاداش نمی دهد؟

 ضمن تقدیر از این نهادها امید است رویکرد خود را از نهادهای دریافت کننده و پرداخت کننده صرف نذورات و صدقات به رویکردی اقتصاد محور و فعالیت محور تغییر دهد. دریافت صدقه ضروری است تا این سنت حسنه ریشه بدواند ولی پرداخت صدقات مردم, به کسانیکه می توانند مولد باشد, بدون دریافت کالا و خدمات صحیح نیست.  

از نوع مثبت این کالا و خدمات پرداخت شهریه و کمک هزینه تحصیلی است که در کمیته امداد امام خمینی صورت می گیرد و می توان در سطح عموم افراد تحت پوشش بهمین منوال عمل کرد. شرط دریافت کمک هزینه زندگی دریافت فعالیت همسنگ آن ولو ورزش روزانه و یا یک پیاده روی ساده روزانه باشد. چه بسا حتی اگر در مسجد هم خلوت کنی خداوند هیچگاه مائده آسمانی نخواهد فرستاد.

با این وصف:

آیا نمی شد در فلان نقطه این استان بخشی از پوشاک این سرزمین را تامین یا صادر نماید؟

آیا نمی شود در فلان روستا, قطعه خاصی را تولید و آن را انحصاری نمود؟

ایا نمی شود در فلان نقطه  پرورش گل راه انداخت؟

آیا نمی شود از مردم تحت پوشش نخ ( گوسفند و بز) خرید؟ بسیاری از زنان تحت پوشش این کار را می توانند انجام دهند و متاسفانه پرداخت پول نقد آنها را از این کار بی نیاز می کند.

کمیته امداد, هم توان تامین بودجه را دارد, و هم مردم تحت پوشش پذیرای سخن آن هستند. دادن پول نقد و کمک مادی به افرادی که تن و جسم سالم دارند جز اقناع حداقلی وپرورش  سستی و کاهلی نیست!

از مردم تحت پوشش کالا حداقلی  ولو پوست گردو وپوست انار بخرید و به صنایع مختلف بفروشید و یا اینکه کارگاههای تبدیلی برای این کار فراهم سازید. و حتی اگر دوریخته اید باز از مردم کار بخواهید.

در قبال کاشت درخت در جنگلهای منطقه و حفاظت و نگهداری از تعدادی مشخص درخت به مردم پول پرداخت کنید تا مردم را به کار و فعالیت مثبت وادارید. و این به معنی استثمار قشر تحت پوشش نیست بلکه به معنی واداشتن مردم به کاری است که روزگاری سرمایه جاودانی می خواندند.

این انتظار از سایر کسانیکه پول دارند و صاحب سرمایه هستند و در حوزه تجارت های ناسالم بکار می برند وجود دارد. درچند سال گذشته شاهد به یغما رفتن میلیاردها تومان پول از جانب کسانی بودیم که همین مردم به آنها اطمینان کردند و سرمایه خود را بدستشان سپردند(مثلا سرمایه گذاری ۲۵۰۰۰نفری در فلان موسسه استان…) . شاهد هزاران نفری بودیم که نتوانستند برای خود کار کنند و یا برای اقتصاد مولد جامعه خود کارنمایند و کولبر قاچاق چیان و تجاری بودند که برای فرار از پرداخت عوارض نقاط مرزی را هدف قرار دادند. براستی نیروی کار مولد سرمایه بزرگی است که بسیاری از کشورها حاضرند برای بکارگرفتن و جذب آنها از همه ارزشهای خود صرفنظر کنند. ما درحالی شعار لزوم افزایش جمعیت سر می دهیم که بعلت ضعف مدیریتی در بکارگیری جمعیت فعلی خود ناتوانیم تا آنجا که فلان وزیر محترم خواستار بکارگیری مدیران خارجی می شود.

کمیته امداد می تواند  با دعوت از کارشناسان, ترتیب دادن اردوهای بازدید از نقاط  و کارگاههای موفق کشور و  آموزش,  بخشی از دردهای این مردم را التیمام بخشد. درهمین دوسال گذشته چند مدرسه در فلان شهر به علت نداشتن کاربرد و به بهانه فرسودگی تخریب شدند, آیا نمی شد آنها را به کارگاه تولیدی تبدیل و از آموزش پرورش خرید یا اجاره پرداخت نمود؟

 به راستی نقش کمیته امداد و نهادهای مشابه در ترویج اقتصاد مقاومتی چقدر است؟

همین امسال از افراد تحت پوشش خود علوفه خریداری کنید, ببینید چند نفر برای چیدن علف به دشت و دمن و مراتع خواهند زد, هم مردم را مشغول نموده اید , هم علوفه خریده اید, هم از آتش گرفتن دامن طبیعت جلوگیری کرده اید؟

بجای پرداخت پول نقد در فصل بهار از آنها ملخ بخرید تا این آفت کنترل و مردم هم مشغول کار و از مصرف بیهوده سموم خطرناک ممانعت و در عوض بودجه آن را از ادارات ذیربط دریافت فرمایید.

شما به مردم برای خرید دام وام می دهید و دیگر پیگیر نحوه مصرف و تداوم کار گیرنده وام نیستید و خواهید دید مجبورید دو باره تحت پوشش قرارش دهید؟

برای خرید مسکن کمک نقدی می کنید ولی ایجاد سرپناه برای کسی که یاد نگرفته است کارکند چه فایده ای دارد؟ علیرغم همه تلاش شما متاسفانه حضور در بازار و خیابان بعلت وجود دهها نفری که هرلحظه از مردم کمک طلب می کنند خسته کننده شده است. کافیست به درب مساجد در ظهر جمعه نگاهی بیندازیم. براستی آیا این وضع خدمات شما را زیر سوال نخواهد برد؟

از مردم کالا بخواهید و سپس پول پرداخت کنید , حتی کسانیکه توان هیچ کاری ندارند. حداقل در قبال ورزش روزانه به آنها پول بدهید.