تضعیف و یا خدای نکرده فراموشی و حذف هرکدام از این گویش ها و زبان ها به عنوان عناصر پویای هویت فرهنگی ضربه ایست مهلک بر پیکره هویت ملی و ایرانی ما. در حفظ و احیاء این زبان ها و گویش ها که از آن ها با عنوان زبان مادری یاد می شود،عناصر متعددی همچون خانواده، مدرسه،جامعه،صدا و سیما،رسانه ها و … تاثیر گذار و نقش آفرینند.اما آنچه که نقش بی بدیلی در حفاظت و حراست از این داشته ارزشمند فرهنگی را بر عهده دارد خانواده و در کانون آن مادر است.بدون تردید بخشی از هویت هر فرد که پایه و اساس شخصیت فرهنگی اوست در بتن خانواده و در کنار چهره بی نظیری به نام مادر شکل می گیرد.

اشتباه همه ما این است که نظام آموزشی،رسانه ها و در راس آن ها صدا و سیما را بانیان و سیاست گذاران اصلی تخریب و تضعیف زبان محلی دانسته و به شدت بر آن ها می تازیم و همواره در مطالباتمان خواستار تدریس زبان کُردی در دانشگاه ها و مدارسیم و بی توجهی شبکه استانی به زبان کُردی را فریاد می زنیم. هرچند که این انتقادات به جا و مطالباتی به حق هستند،اما مشکل اساسی که نزدیک به دو دهه است زبان مادری ما را با چالش جدی مواجه کرده است در بطن خود خانواده ها رخ داده است.

بسیاری از خانواده ها تحت تاثیر فضای روانی حاکم بر جامعه که ناشی از سیاست گذاری های غلط فرهنگی است،فرزندان خود را از نعمت بزرگی به نام زبان مادری محروم کرده اند.مساله ای که در بلند مدت تبعات هویتی بسیار مخربی را به دنبال خواهد داشت و ما فرزندانی را تحویل جامعه خواهیم داد که نمی توانند با داشته های فرهنگی خود ارتباط برقرار کنند.

داشته هایی که معیار درک و فهم آن ها بدون تردید زبان است. ادبیات،فولکلور،موسیقی لباس و…همه به عنوان داشته های فرهنگی یک جامعه که نمادهای هویت بخشی هستند که معیار درک و فهمشان بدون تردید زبان است و تا ما نتوانیم با گوشه های زبان مادری خود تسلط یابیم، قطعاً نمی توانیم درک درست و عمیقی از سایر داشته های فرهنگی خود داشته باشیم. این مساله در آینده با شکل دهی یک درک سطحی و مبتذل از فرهنگ فرزندان ما را با یک بحران هویتی بسیار جدی مواجه خواهد کرد.فرزندانی که درک درستی از فرهنگ غنی خود ندارند به ناچار به دنبال نسخه جایگزین آن پیش خواهند رفت که هیچ غرابتی با آن ندارند.

باید به جد برای این بحران خود ساخته چاره اندیشی کرد و راهی برای احیاء و حفاظت از ارزشمندترین داشته های خود پیدا کرد. حال که نظام آموزشی و صدا و سیمای ما بهایی به این مساله نمی دهند، این وظیفه خانواده ها و مادران است که به نقش تاریخی خود باز گردند. بدون ترید اگر چنین اتفاقی بیفتد حتی اگر صدا و سیما و نظام آموزشی ما نخواهند، زبان مادری بی نیاز از هر آموزش و تبلیغی حفظ و بارور می شود.

خانواده و به ویژه مادران در نقش محوری تربیت فرزندان که بیشترین زمان را در چند ساله ابتدایی حیات هر انسانی با او می گذراند در این میان نقشی بی بدیل دارند. در پایان باید گفت؛ خانواده ها امروزه میلیون ها تومان برای فرزندان خود هزینه می کنند که علاوه بر زبان رسمی کشور یک زبان دیگر را فرا بگیرند، غافل از آن که بدون هیچ هزینه ای می توانند یک زبان زنده و پویا را که اصلی ترین عنصر هویت بخش فرزندانشان است را به آن ها بیاموزند. اگر این گونه پیش رود، شاید در آینده نه چندان دور همین هزینه ها را باید به صورت معکوس برای یادگیری زبان مادری از جیب بپردازند.

کرد پرس/مهدی خالوندی،روزنامه نگار