پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه:پاسکال بر صندلی چوبی تکیه زده و در زیر صندلی پاهایش را دور هم پیچیده و دستانش را بر سینه درهم فرو کرده و پس از درنگی کوتاه لب به سخن می گشاید: ما در فضا-زمان زندگی می کنیم در محدوده ای کراندار ، میان دو بی نهایت (بی نهایت کوچک و بی نهایت بزرگ)،تمامی انسانها قادرند این محدوده کراندار را درک نمایند و حتی فراتر از آن انسان قادرست سکوت مطلق و ارزشهای مطلق را نیز درک نماید هر چند از ماهیت آن آگاه نباشد.

انسان از نقطه آغاز می کند به پاره خط و سپس به خط می رسد از بدیهیات آغاز می کند آنگاه قضایا را طرح کرده سپس اثبات می کند و چنین آسان می توان بی کرانها را درک،سپس اثبات نمود.

ویتگنشتاین بر آرنج خویش تکیه زده و دست زیر چانه اش گذاشته است:بی معنی است بی معنی.بی کران را نمی توان درک کرد،ارزشهای مطلق را،زیبایی را،آزادی را، والایی را نمی توان درک کرد اینها در تصورات انسان نمی گنجند و آنچه در تصور نگنجد نمی تواند معنادار باشد و اثبات آنچه در تصور نگنجد چه فایده خواهد داشت!ویتگنشتاین سکوت می کند،سکوتی عمیق،سکوت در برابر بیکران،سکوت در برابر سکوت مطلق.

نیچه از قدم زدن باز می ایستد بر صندلی می نشیند و مشتی محکم بر میز چوبی قدیمی می کوبد انگار از این بازیهای زبانی خسته شده است و زیر لب چنین زمزمه می کند:این خواست قدرت استارزشهای مطلق راهی برای آشکار نمودن ژرفترین خواست در وجود انسان هستند….اکنون پرسشی طرح می شود.پرسش این است:نظر شما در مورد “انسان باید خوب باشد”چیست؟

پاسکال:من می توانم آن را اثبات نمایم.ویتگنشتاین:شانه هایش را بالا برده و  لبهایش را به نشانه نمی دانم تکانی می دهد و سکوت می کند سکوتی عمیق.

نیچه:در پشت هر ارزشی،خواستی نیرومند نهفته است.