پ 09 فروردین 1403 ساعت 14:07

قصه فداکاری دو جوان پاوه ای در مبارزه با آتش

قصه فداکاری دو جوان پاوه ای در مبارزه با آتش

به گزارش سلام پاوه : صلاح الدین میرانی و مظفر عبدی 9 سال قبل داوطلبانه برای اطفای حریق جنگل و اراضی حفاظت شده بوزین و مره خیل به دل آتش زدند و سال هاست که با معلویت ناشی از این حادثه، زندگی می کنند. به گزارش خبرنگار سلام پاوه، روزنامه «ایران» افزوده است: این دو […]

به گزارش سلام پاوه : صلاح الدین میرانی و مظفر عبدی 9 سال قبل داوطلبانه برای اطفای حریق جنگل و اراضی حفاظت شده بوزین و مره خیل به دل آتش زدند و سال هاست که با معلویت ناشی از این حادثه، زندگی می کنند.
به گزارش خبرنگار سلام پاوه، روزنامه «ایران» افزوده است: این دو جوان فداکار داوطلبانه برای نجات جنگلی که هر روز با دستان خودمان آن را نابود می کنیم، به جنگ با آتش رفتند. پس از این حادثه و برای درمان زخم هایشان بارها تحت عمل جراحی قرار گرفتند و همه این هزینه ها را به گفته خودشان به سختی تأمین کردند.دو جوان فداکار بانه وره ای
سال گذشته رئیس جمهور از آنها به عنوان فداکاران عرصه محیط زیست قدردانی کرد. آنها تنها یک خواسته دارند؛ خواسته ای که متأسفانه در پیچ و خم خلأ قانونی باقی مانده است. آنها می خواهند که جانبازی شان فراموش نشود تا شاید مرهمی بر زخم های کهنه شان باشد. دکتر ابتکار با نوشتن نامه ای از رئیس بنیاد شهید خواست تا این دو عزیز را در جمع جانبازان قرار دهند اما مسئولان بنیاد شهید با اعلام اینکه در این زمینه خلأ قانونی وجود دارد این درخواست را مسکوت گذاشته اند. کاش بتوان به پاس این فداکاری، این خلأ قانونی را هرچه سریع تر مرتفع کرد.
دو جوان فداکار «بانه وره» از توابع شهرستان پاوه 9 سال است با یادگاری هایی که بر دست ها و صورت هایشان نمایان است زندگی می کنند. جای پای مهیب آتش بر تن این دو جوان هنوز که هنوز است گاهی با درد و سوزش و گاهی با عفونت همراه می شود و خاطره تلخ روزی را برای آنها تداعی می کند که برای حفظ سرمایه های ملی، داوطلبانه عازم شدند و دل به آتش زدند و در جهنمی زمینی سوختند.
مردادماه سال 86 هنوز در خاطر اهالی شهر «بانه وره» باقی مانده است. روزی که زبانه های آتش جنگل ها و مراتع منطقه حفاظت شده «بوزین» و «مره خیل»  را دربر گرفت و با درخواست منابع طبیعی و فرمانداری، گروهی از جوانان روستاهای اطراف داوطلبانه برای حفظ جنگل به  دل آتش زدند. صدای ضجه های بزرگمردانی چون نعمت فتحی، عباس فتحی و بهاءالدین فرجی  که جان خود را در میان شعله های آتش از دست دادند، هنوز هم در این منطقه کوهستانی شنیده می شود.
باد، آتش را به سوی جوانان داوطلبی که عاشقانه برای مهار حریق از راه های دور و نزدیک آمده بودند، هدایت کرد و سه نفر از آنها مانند پروانه ای در آتش سوختند و تعدادی نیز یادگارهای تلخی برای همه عمر بر صورت و بدن شان باقی ماند.تصور 20 عمل جراحی سنگین و برداشتن پوست از قسمت های مختلف بدن و پیوند آنها به سر و صورت بسیار سخت است. اما دو جوان فداکار که عاشقانه در میان شعله های خشمگین آتش سوختند، سال هاست که با اتاق عمل و جراحی های طولانی انس گرفته اند. مظفر عبدی و صلاح الدین میرانی، دو جوان روستایی سال ها در پشت غبار فراموشی با زخم ها و تاول هایی که همدم همیشگی شان شده بودند، زندگی کردند. روزهایی که حتی آینه خانه نیز از آنها رویگردان بود.
پس از 8 سال وقتی جایزه ملی محیط زیست به پاس فداکاری و ایثار توسط دکتر حسن روحانی به این دو جوان اهدا شد، تازه از گمنامی خارج شدند. کمتر کسی تا پیش از آن خبر داشت که مردادماه سال86 تعدادی از جوانان روستایی همیار طبیعت، داوطلبانه برای مهار حریق جنگل به دل آتش زدند و سه نفر از آنها جان خود را از دست داده و دو نفر دیگر دچار سوختگی شدید شدند. داستان ایثار آنها روایت انسان هایی است که بدون هیچ توقعی و تنها برای حفظ سرمایه های ملی از جان خویش مایه می گذراند. این دو جوان فداکار چند سالی است که درسازمان منابع طبیعی پاوه مشغول به کار هستند و با وجود زخم های زیادی که به تن دارند، باز هم برای حراست از جنگل و اراضی ملی سر از پا نمی شناسند.
دست هایی که جا ماندند
سال ها بود که چهره اش را از همه مخفی می کرد. مادر همان روزهای اول آینه را از طاقچه برداشت تا پسرش نتواند چهره سوخته خودش را در آن ببیند. «صلاح الدین میرانی»، با یادآوری آن روزها، دست هایش را که در جنگل جا گذاشته، به ما نشان می دهد و روایت می کند: سال 86 تازه 17 سال را پر کرده بودم. فرزند اول خانواده بودم و بچه روستا. همه زندگی مان در طبیعت خلاصه می شد. کوچ نشین بودیم و در فصل کوچ از روستای بانه وره به نقطه صفر مرزی می رفتیم. مثل چند جوان دیگر مدت ها بود که همیار طبیعت شده بودم و اگر جایی برای یاری رساندن به کمک ما احتیاج بود، بلافاصله خودمان را به آنجا می رساندیم. در مقطع دوم راهنمایی تحصیل می کردم و دوست داشتم تحصیل را ادامه بدهم. روز 23 مردادماه بود که از پاسگاه شروینه تماس گرفتند و از اهالی روستا برای مهار آتش سوزی چراگاه های روستای دره یاب و  جنگل های «سرسوروان» در مناطق حفاظت شده بوزین و مره خیل درخواست کمک کردند. با وجود آنکه این منطقه خیلی دورتر از روستای ما بود، اما  بسیاری از اهالی روستا برای مهار آتش بسیج شدند. من همراه پدرم و چند نفر از اهالی سوار بر وانت حرکت کردیم و بعد از 40 کیلومتر به آنجا رسیدیم. آتش درخت های بلوط را دربر گرفته بود و هر لحظه شعله های آن بیشتر و وحشی تر می شد. از غروب آفتاب تا صبح فردایش یکسره در حال مهار آتش بودیم تا سرانجام توانستیم آن را خاموش کنیم. همه خسته شده بودیم و دیگر نایی نداشتیم و باید برای استراحت به روستا برمی گشتیم. اما آتش روز بعد دوباره از میان خاکسترها جان گرفته بود. همین بود که اداره منابع طبیعی برای خاموش کردن آتش دوباره درخواست کمک کرد. با وجود آنکه خیلی خسته بودیم اما دوباره به محل حادثه بازگشتیم.
او می افزاید: امکانات زیادی نداشتیم اما با هر جان کندنی بود، سعی می کردیم حریفش شویم. گرم کار بودیم که به یکباره دیدیم آتش به صورت گردبادی اطراف مان را محاصره کرده. هیچ راهی جز فرار از آن مهلکه نداشتیم. پدرم نیز همراه ما بود و تجربه مقابله با آتش سوزی ها را داشت. با فریاد پدر که از ما می خواست در جهت آتش فرار کنیم، به سرعت می دویدیم. به خاطر سن کمی که داشتم، ترسیده بودم و نمی دانستم چه باید بکنم. بلافاصله  درختی را دیدم و از آن بالا رفتم. این اشتباه بزرگ من بود و تاوان خیلی سنگینی داشت. آتش درخت را فرا گرفت و آن را تبدیل به گلوله آتش کرد. همه تنم در آتش می سوخت. دوباره از جا بلند شدم و سعی کردم از درخت دیگری بالا بروم، غافل از اینکه دست هایم سوخته بود و اصلاً نمی توانستم تنه درخت را با دست های جزغاله شده ام بگیرم. تسلیم شدم. چهار بار شهادتین را خواندم و روی زمین نشستم. اما پدرم مثل یک فرشته نجات خودش را رساند و نجاتم داد… در آن لحظات هوش و حواس درستی نداشتم.
این جوان فداکار که 78 درصد دچار سوختگی از نوع درجه سه شده بود و تاکنون 11 بار تحت عمل جراحی قرار گرفته است، ادامه می دهد: صورتی که حالا می بینید حاصل بارها و بارها جراحی است.  تا یک سال بعد از حادثه مادرم همه آینه های خانه را مخفی کرده بود و اجازه نمی داد خودم رادر آینه ببینم. یک بار وقتی در بیمارستان پزشکان می خواستند پانسمان صورتم را عوض کنند، مخالفت کردم و گفتم تا زمانی که صورتم را در آینه نبینم، اجازه این کار را نخواهم داد. سرانجام پذیرفتند و گذاشتند صورتم را در آینه ببینم. از دیدن چهره ای که در آینه مقابلم ایستاده بود، شوکه شدم. باور نمی کردم که این صورت من باشد. تمام صورتم تاول زده و زخم شده بود و بیشتر یک هیولا بودم تا آدمیزاد! خیلی ناراحت شدم و ساعت ها گریه کردم. اما پس از چند ساعت با خودم کنار آمدم. خودم را دلداری دادم که این تقدیر الهی بوده و باید آن را بپذیرم. در این مدت دست هایم بارها عفونت کردند و برای درمان در بیمارستان بستری شدم.  بارها اطرافیان به من می گفتند «اصلاً چرا تو باید برای اطفای این حریق داوطلب می شدی؟» و از این حرف ها؛ اما پاسخ من به آنها این بود (و باز هم صادقانه می گویم): من برای سوختن به جنگ با آتش نرفتم. اما اگر باز هم برای اطفای آتش سوزی جنگل به کمک من نیاز باشد، دریغ نمی کنم؛ چنان که سال گذشته نیز وقتی جنگل های منطقه باینگان طعمه آتش شد، برای اطفای حریق به آنجا رفتم و با وجود آنکه نمی توانستم از دست هایم کمک بگیرم، از پاهایم استفاده می کردم و خاک روی شعله های آتش می ریختم. تا به امروز هزینه های سنگینی برای درمان سوختگی متحمل شده ام اما ته دل خوشحالم که توانسته ام در نجات چند وجب از خاک مملکتم سهیم باشم.
غبار فراموشی
مظفر عبدی، جوان 34 ساله نیز همچون صلاح الدین، از آتش سوزی سال 86 زخم های عمیقی بر جسم و روح و گفتنی های بسیار در دل دارد: آن روز چند قدم تا مرگ فاصله داشتم و اگر کمی دیرتر نجات پیدا می کردم، من هم چهارمین کشته این حادثه می شدم. آن روز وقتی خبر آتش سوزی را به ما دادند، همه مردان روستا برای کمک به اطفای حریق از خانه ها بیرون زدیم. فاصله تا منطقه حفاظت شده «بوزین» و «مره خیل» زیاد بود اما به سرعت خودمان را به آنجا رساندیم. بیش از 100 نفر از اهالی بومی در اطفای حریق شرکت داشتند و پس از 8 ساعت توانستیم خلاصه آتش را مهار کنیم اما چند ساعت بعد از بازگشت به روستا دوباره آتش شعله ور شد و بازهم درخواست کمک کردند. این بار وضعیت وخیم تر بود و وزش باد هر لحظه شعله های آتش را بیشتر می کرد. دود سیاهی آسمان منطقه را تاریک کرده بود. چشمانم می سوخت و نمی توانستم اطرافم را بخوبی ببینم. صلاح الدین کنار من بود و سعی می کردیم از رسیدن آتش به تنه درختان جلوگیری کنیم.
او می افزاید: ناگهان گردباد آتش را در اطراف ما شعله ور کرد و نتوانستیم فرار کنیم. صدای ضجه های کسانی که آتش گرفته بودند را می شنیدم. همه چیز در کمتر از سه ثانیه اتفاق افتاد و همه وجودم آتش گرفت. با غلت زدن روی زمین سعی کردم آتش را خاموش کنم. آتش گرفته بودم و جمع شدن پوست بدنم را حس می کردم. به هر سختی که بود، آتش را خاموش کردند و من و چند نفر دیگر را که مجروح شده بودیم، به بیمارستان منتقل کردند. 53 درصد دچار سوختگی شده بودم و بیش از 50 روز در بیمارستان امام خمینی(ره) بستری بودم. در بیمارستان فاطمه زهرا(س) تهران 11 بار تحت عمل جراحی قرار گرفتم. هر بار بخشی از پوست را برمی داشتند و در جاهایی که بر اثر سوختگی از بین رفته بود، پیوند می زدند. روزهای سختی را تحمل کردم. روزهایی که با درد و سوزش و تاول همراه بود. تا قبل از اولین عمل جراحی صورتم را در آینه ندیده بودم.
این جوان فداکار می گوید: وقتی در بیمارستان صورتم را در آینه در شیشه ای اتاق عمل دیدم، وحشت کردم. گوش هایم سوخته بود و پوست صورتم چروک خورده بود. 9 سال از آن روز تلخ می گذرد و هنوز هم وقتی به آینه نگاه می کنم، احساس می کنم همه وجودم در حال سوختن است. با این حال سر سوزنی از اینکه برای مهار آتش شتافتم، پشیمان نیستم.
مظفر عبدی ادامه می دهد: از چند سال قبل من و صلاح الدین میرانی در منابع طبیعی پاوه به صورت قراردادی کار می کنیم. پنج ماهی است که حقوق نگرفته ام و یک سال قبل نیز تشکیل خانواده داده ام. با وجود همه بی مهری ها، هنوز هم عاشق طبیعت هستم و برای نجات آن هر کاری که بتوانم انجام خواهم داد. در طول مداوای ما هیچ حمایتی از سوی دستگاه های مسئول برای کاستن از درد ما صورت نگرفته است. سال گذشته وقتی دکتر ابتکار و دکتر روحانی با اهدای جایزه ملی محیط زیست از ما تجلیل کردند، احساس کردیم فراموش نشده ایم. ما کار بزرگی انجام نداده ایم. کار بزرگ را کسانی کرده اند که جان خود را در چنین حوادثی از دست داده اند.

8 پاسخ برای “قصه فداکاری دو جوان پاوه ای در مبارزه با آتش

  • عموی مظفر عبدی در تاریخ آذر 10, 1398 گفت:

    این دومرد مرد زحمت کشبودن

  • شهروند در تاریخ آبان 18, 1395 گفت:

    داستان غم انگیز از فداکاری کسانی که جانشان را به خاطر سهل انگاری یا بی تفاوتی یا عمدی بودن رفتار دیگران از دست دادن روحشان شاد .کاش میشد تندیسی از جان گذشتگی مرحومان ساخت و در منطقه بوزین و مرخیل نصب کرد شاید شاید کسی که از عمد کوهها و جنگل ها را به اتش میکشد با مشاهده تندیس مرحومان خجالت بکشه از رفتار غیر انسانیش.و این دو جوان که دچار سوختگی شدید شده اند نمادی از گذشت و انسانیت این بزرگواران بوده امیدوارم مسئولان منطقه این دو عزیز را دریابند .

  • محمدمومنی(هجیج) در تاریخ آبان 17, 1395 گفت:

    سلام واقعا کارشان مقدس و ستودنیست اجرتان با خداوند متعال ،از فرماندار محترم هم خواهشمندیم با پیگیری کارهایشان تا اخرین مرحله خود را در این کارخداپسندانه شریک نماید

  • بها امینی .کرمانشاه در تاریخ آبان 17, 1395 گفت:

    باسلام ودرود
    تجلیل و اهدای تندیس فداکاری از طرف رییس جمهور به این عزیزان مرهمی هرچند کوچک بر آلام جسمی وروانی این بزرگ مردان بود اما تکلیف همچنان بر مسولین ونهادهای ذیربط باقیست چرا که ایثار واز جان گذشتگی این عزیزان با هیچ متاع وخدمتی قابل جبران نیست. همدردی با آنان کافی نبوده وتنهاباهمدلی میتوان خود را برای لحظاتی بجای انان تصور کرد واذعان کرد که:
    آسمان رشک برد به زمینی که در آن
    دونفر بهر خدا یک دونفس بنشینند
    بنده به عنوان مشاور درمانگر آمادگی خود را جهت جلسات مشاوره رایگان به این عزیزان اعلام می دارم. چرا که حوادثی اینچنین آسیبی های روانی به افراد متحمل خواهد کرد وجلسات مشاوره به منظور سازگاری مجدد آسیب دیدگان با خود، با اطرافیان ،با اجتماع وزندگی عادی موثر خواهد بود. آدرس وتلفن مرکز:
    کرمانشاه _چهارراه نوبهار – ساختمان اورانوس طبقه 6 _مرکز مشاوره آوای سروش ( سخن آشنا )
    تلفن : 38398011

    بها امینی، درمانگر ومشاور خانواده

  • ناشناس در تاریخ آبان 17, 1395 گفت:

    واقعا دردناک بود…دولت همکاری کند

  • شهروند پاوه در تاریخ آبان 17, 1395 گفت:

    کار شما هرگز فراموش شدنی نیست.اجرتان با خداوند.

  • مهری عزیزی در تاریخ آبان 16, 1395 گفت:

    با تشکر از سلام پاوه درود بر برادران بانه وره واقعا شما افتخار ملت هستید هیچ وقت از کارتون پشیمان نشوید اجر شما پیش انسان های امروزی اگه فراموش شده یا بقول مجری تلویزیون تو همین مقاله هم بود ک گفت خلا قانونی دارید پیش خدا خلا قانونی ندارید ان شالله خدا درد هایتان را پای گناهان نکردتان میزارد شما جوان و پاک و معصوم بودین //سلام پاوه ممنون عالی بودش

  • پاوه ای در تاریخ آبان 16, 1395 گفت:

    سلام و درود بر مردانگی هایتان واقعا چشمام خیس اب شد وقتی بحث اینه صلاح الدین میرانی شد داخل مقاله با صدای بلند گریه کردم اجرتون با خدا جوان فداکار بانه وره واقعا از شما و شهر شما انتظار فداکاری های بیشتر هست شما بزرگان منطقه هستید

پاسخ دادن به مهری عزیزی لغو پاسخ