پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : مطلب زیر ترجمه دیدگاه دو نفر از کسانی است که در حوزه محیط زیست جهانی مشغول کار هستند. روز هشتم آگوست 2016 بعنوان روز ناگوار ذکر شده است چرا که موازنه بین مقدار مصرف انسان و توانایی طبیعت در بازیابی منابع تجدید پذیر بسمت مصرف بهم خورده است. انسان هرآنچه را که طبیعت می تواند در یک سال باز آفرینی کند چهار ماه زودتر مصرف نموده است. در مطلب آنها هم نگرانی جدی وجود دارد و هم امید. نگرانی در قبال بدهکار شدن انسان در قبال طبیعت و برهم خوردن توازن طبیعت در تامین منابع تجدید پذیر برای انسان و امید به تغییر رویه انسان و متعهد به تعهداتی که در کنفرانسهای بین المللی به تصویب رسانده است.

به راستی در حوزه منابع تجدید پذیر انسان از میزان خارج شده است و اینجاست که هشدار خدا مبنی بر « أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ» ما را به سمت تجدید نظر در همه شون زندگی فرا می خواند. امید است ما هم با رعایت دستورات قرآن مبنی بر حرام بودن اسراف و لزوم صرفه جویی بتوانیم به تعهدات کشورمان جامه عمل بپوشانیم.

محمود رستمی تبار یازدهم شهریورماه 95

قدم زدن در یک دنیای اکولوژیک

Walking into an ecological wilderness

By Balakrishna Pisupati and Mathis Wackernagel

دوشنبه 8 اگوست 2016

امروز روز ناگواری است. امروز از سوی “شبکه ردپای جهانی” (Global Footprint Network ) بعنوان روزی تعیین شده که انسان همه منابع تجدید پذیر طبیعی را که سیاره زمین می تواند برای سال جاری بازیابی نماید, مصرف نموده است.

این لحظه تاریخی از سال جاری که بعنوان “روز مصرف بیش از حد” در سالهای بعد بطور نگران کننده ای زودتر و زودتر فرا خواهد رسید و بیانگر فزونی یافتن مصرف منابع طبیعی تجدید پذیر توسط انسان است.

اگر نیازهای فعلی انسان در برابر ظرفیت های زیستی کره زمین -که از مدتها قبل شروع شده -, از انچه زمین می تواند در طول یکسال بازیابی کند, افزایش یابد, از فردا به بعدا ما آنچه را خواهیم خورد که باید در سال 2017 بخوریم.

در حال حاضر تقاضای انسان 64درصد بیش از آن چیزی است که زمین توان بازیابی آن را در یک سال دارد. این روند از سوی ما با ماهیگیری افراطی, تولید محصولات کشاورزی و برداشت از جنگل بیش از حد, وارد ساختن کربن بیش از توان جذب آن توسط زمین به اتمسفر, سرمایه های سیاره خود را تخریب می سازیم.

ما می توانیم مصرف بیش از حد خود را با مقایسه “ردپای اکولوژیکی” انسان ( نیاز ما به منابع تجدید پذیر طبیعی) نسبت به ” ظرفیت زیستی زمین ( توانایی طبیعت برای بازیابی چنین منابعی) بسنجیم.

هندوستان بعد از چین و آمریکا سومین کشوری است که بزرگترین ردپای اکولوژیک را از خود بر جا می گذارد. با همین نیاز فعلی به طبیعت, هندوستان قادر است 2میلیارد و ششصد میلیون نفر را پشتیبانی نماید. و از سوی هندوستان بیست و پنجمین کشور از لحاظ ردپای اکولوزیک سرانه است.

همراستا با ویژگی های جهانی, ردپای اکولوزیک هندوستان بیشتر ناشی از سوزاندن سوختهای فسیلی است. هند سومین کشور منتشر کننده گازهای گلخانه ای بعد از چین و آمریکاست. علت آن افزایش مصرف سوختهای فسیلی یعنی 53 درصد نیازهای این کشور به منابع طبیعی است و همین عامل اصلی در افزایش صدردرصدی ردپای اکولوزیک هندوستان در خلال سالهای 1961 تا 2012 بوده است.

یکی از موفقیت آمیزترین داستانها در هندوستان ثابت ماندن نسبی عرضه منابع بیولوژیک در سطح ملی است. تولیدات کشاورزی با رشد آهنگ جمعیت افزایش یافته است.

بهرحال ابن کار (ثبات نسبی نیاز به منابع) مانع از افزایش ردپای اکولوزیک نیست. متهم اصلی برای این کشور ردپای کربن است. چرا که دیگر نیازهای طبیعی می توانند اغلب و از طریق اکوسیستم طبیعی موجود در حوزه جغرافیایی هندوستان بدست آمده و پشتیبانی گردند.

خیلی از اوقات, در سطح جهانی وانمود می سازیم که منابع طبیعی نامحدود هستند . بحرانهای اطراف جهان در قالب نزاعهای مذهبی و نژادی شکل می گیرند اما بیشتر اوقات این نزاعها بعلت فرسایش و کاهش امنیت منابعی است که خود ناشی از گرفتاری های اقتصادی, اجتماعی و بدنبال آنها سیاسی است.

(خوشبختانه) برای شناسایی این الگو و انجام اقدام پیشگیرانه زیاد دیر نشده است.

شکر خدا تغییر در جریان است. اهداف توسعه پایدار در سپتامبر گذشته در نیویورک تصویب و توافق اقلیمی پاریس در دسامبر گذشته امضا گردید که بهترین بهانه برای خوش بینی ما می باشند. اگر به اهداف توافق پاریس که از سوی قریب به 200 کشور پذیرفته شده است, پای بند باشیم , نشر کربن ( اضافی) بتدریج تا سال 2050 به صفر خواهد رسید.

توافق پاریس ما را به یک زندگی نو بر روی تنها سیاره قابل حیات فرا می خواند. خوشبختانه فن آوری های نوین قبلا طی نمودن این مسیر جدید را ممکن نموده اند. تحلیل های اقتصادی بیانگر آن هستند که ظهور بخشهایی همچون انرزی های تجدید پذیر محرک و مشوق و کاهش دهنده خطرات و هزینه های مرتبط با ورشکستگی بوده و به همین دلیل در کل منافع مسیر جدید بر هزینه ها پیشی می گیرد .

ما ممکن است نهایتا در سرتاسر جهان در خانه سوگواردرنگ و تانی سیاستمداران و عدم پیگیری آنها باشیم. ولی بهتر است بدانیم که آینده ای که ما خواهان آن هستیم فقط بر عهده سیاسیون نیست.

اگر بشریت برای رونق سیاره زیبای خود تقلا می کند, اولویت با ایجاد توازن بین مقدار منابع طبیعی تجدید پذیر مصرفی با مقادیر تولیدی , است.

هرکدام از ما فرصت مشارکت دارد: انتخابهای روزانه در زندگی شخصی و همکاری فعال بعنوان شهروند (مسئولیت پذیر) در جهانی که برای نسلهای آینده بجا خواهیم نهاد.

ساختن جهانی پایدار چیزی بیش از تبدیل تفکرات فردی و جمعی نیست و چینش تصورات ذهنمان رایگان است.

Dr. Balakrishna Pisupati کارمند فعلی برنامه محیط زیست سازمان ملل(UNEP)

Dr. Mathis Wackernagel از بنیانگذاران و مدیر عامل شرکت شبکه ردپای جهانی

منبع: http://www.unep.org/newscentre/Default.aspx?DocumentID=27081&ArticleID=36241&l=en

نویسنده : محمود رستمی تبار