به گزارش سلام پاوه : 27 اردیبهشت مصادف با 16 ماه می «روز جهانی ارتباطات» که در ایران با عنوان «روز ارتباطات و روابط عمومی» شناخته می شود.

هر ساله در این روز کشورهای جهان به منظور یادآوری قدرت اطلاعات و فن آوری ها در ساختن جامعه ای مردم محور، توسعه یافته و درخشان بر مبنای حقوق انسانی پاس داشته می شوند.

ایده نامگذاری روز جهانی جامعه اطلاعاتی و ارتباطات در پی تشکیل «اتحادیه بین المللی ارتباطات از راه دور» در 16 می سال 1865 میلادی شکل گرفت و با هدف توجه جامعه جهانی به اهمیت ارتباطات در مارس سال 2006 میلادی از سوی دبیرکل سازمان ملل متحد نامگذاری شد تا تاکیدی بر نقش ارتباطات و اطلاعات در پیوند دادن مردم در هر جای جهان باشد.

بی تردید روز ملی ارتباطات و روابط عمومی در کشورمان، کارکردی درست مانند روزهای خبرنگار، معلم، پرستار و پزشک دارد و فقط چند روز کافیست تا از این دست انداز با شیب ملایم گذر کنیم آنگاه شک نکنید دیگر کسی به فکر وضعیت روابط عمومی ها، چالش ها، آسیب ها، مشکلات و راهکارهای این عرصه نیست چون اغلب دچار« روزمرگی » و کلیشه ها هستیم.

در کتاب ها و متون تخصصی و گفتارهای اساتید و بزرگان دانش روابط عمومی از این فن بعنوان «هنر هشتم» یاد می شود و می توان در روزهای منتهی به این مناسبت کلی مطلب، تحلیل، یادداشت و گزارش ها و سخنرانی های با بن مایه علمی را در رسانه ها و تریبون ها یافت اما کیست که نداند، وضع این قلب های تپنده سازمان های ما اصلا خوب نمی زند.

البته در پایتخت و سازمان های بزرگ و وزارتخانه ها کمی به سر و روی روابط عمومی ها دست کشیده اند و نیروهای با دانشی هم جذب شده اند؛ آنجا حکایت فرق می کند و روابط عمومی تقریبا در نقش «روابط عمومی» فعالیت دارد اما بخش تلخ این ماجرا در استان های کشور است.

در استان کرمانشاه و در سالهای قبل، تشکلی با عنوان «شورای روابط عمومی ها» تشکیل شد که از نظر ماهیتی اقدامی نیک و پسندیده بود اما فعالیت چندین ساله این شورا نیز هرگز نتوانسته نقشه راه و جاده ای صاف را فرا روی روابط عمومی ها ترسیم کند.

درست است که 2 وظیفه عمده را روابط عمومی ها در حوزه های تعامل برون سازمانی و درون سازمانی بر عهده دارند اما آنچه که نمود بیشتری دارد، بی تردید حوزه برون سازمانی این واحدهای اداری است.

و شاید مهمترین بخش همین حوزه برون سازمانی، بخش «ارتباط با رسانه» باشد که شاهد مشکلات زیادی در این بین هستیم.

تعامل گزینشی و شاید هم ناآگاهانه برخی روابط عمومی ها با رسانه های استان را می توان یکی از همین مشکلات برشمرد؛ از این رو که بخش زیادی از دوستان روابط عمومی در استان کرمانشاه به دلیل شناخت نداشتن از رسانه های اثرگذار و یا خبرنگاران و روزنامه نگاران قلم بدست و تولیدگر محتوا، اغلب در دام ویزیتورآگهی های مطبوعاتی آن هم با عنوان روزنامه نگار می افتند که نتیجه ای در راستای اهداف برون سازمانی و معرفی سازمان و محصولات و خدمات هم در بر ندارد.

برخی روابط عمومی ها هم از خورجین آگهی های شان برای به انفعال در آوردن رسانه ها استفاده ای نادرست می کنند و چون رسانه های استانی بخصوص مطبوعات محلی از نظر درآمدها بسیار وضع ضعیفی دارند.

متاسفانه شاهد هستیم که این رویه خیلی زیرپوستی به نوعی زد و بند تبدیل می شود که بدیهی ترین بازخورد آن را در تبدیل رسانه ها به مداحان و ثناگویان آن دستگاه ها شاهد هستیم.

اینجاست که نقد و نقادی بطور کلی رخت بر می بندد و هرچه هست تعریف و تمجید از فلان مدیر و فلان دستگاه و.. است که البته آفتی است 2 طرفه زیرا هم دامن روابط عمومی ها را با سر زیر برف کردن می گیرد و هم باعث ریزش فاحش مخاطبان رسانه های این چنینی و سلب اعتماد عمومی نسبت به آنان می شود.

جالب تر این است که وقتی یک خبرنگار بخصوص از خبرگزاری ها که سر و کاری با آگهی و رپرتاژ ندارند با این روابط عمومی ها برای دریافت اطلاعات مورد نیاز یا هماهنگی برای مصاحبه با مدیریت با روابط عمومی ها ارتباط می گیرد، یا ناکام می ماند یا اگر هم اطلاعاتی به او بدهند، اغلب از نوع مهندسی شده و یکطرفه به سود سازمان است که باز هم استقلال روابط عمومی ها را زیر سوال می برد و از آنها یک بلندگوی تبلیغی برای مدیر می سازد.

همین رویه البته منجر به تولید مطالبی عمدتا جهت دار و غیر قابل باور برای مخاطب می شود اما در سوی دیگر کم ندیده ایم که فردی که اصلا نمی داند خبرنگاری چیست، با یک مراجعه و شاید هم یک تماس بخوبی از سوی روابط عمومی ها مورد التفات قرار می گیرد.

شناخت رسانه و میزان اثرگذاری آنها به روابط عمومی ها کمک می کند که آنان چگونه با کمترین زمان، انرژی و هزینه بتوانند پیام شان را به مخاطب منتقل کنند اما دریغ که بیشتر دوستان روابط عمومی ما از این شناخت غافلند و اغلب نقش توزیع گر آگهی ها را بیشتر بلدند تا یک فرایند منظم و رهگشای ارتباطی با رسانه ها.

شاید اگر کمی کلان تر در مورد استان کرمانشاه فکر کنیم و توسعه نیافتگی های مزمن این دیار را بخاطر آوریم، این وضعیتی که اکنون روابط عمومی ها و البته رسانه های ثناگو در پیدایش آن نقش دارند را هم بتوان در زمره دلایل عدم توسعه استان برشمرد زیرا یک روزنامه نگار و یک رسانه با انتشار به موقع، آگاهانه، درست و منطقی چالش ها و مشکلات و پلشتی های مدیریتی و البته معرفی ظرفیت ها و انگیزه بخشی برای سرمایه گذاران، بخوبی می تواند کارکرد خود را ایفا کند البته این مهم در شرایطی رخ می دهد که همین باور و نگرش را در روابط عمومی های استان هم شاهد باشیم.

بی تردید تا زمانی که مدیران دستگاه های اداری ما نگاه طفیلی و سربار به روابط عمومی ها داشته باشند و نقشی فراتر از پلاکارد نویسی و پوستر چسبانی برای آنان قائل نشوند و نیز تا زمانی که روابط عمومی ها نقش بلندگوی مدیران را داشته باشند و از سوی دیگر تا زمانی که رسانه های ما بخاطر یک دریافتی ناچیز از بابت آگهی و رپرتاژهای ادارات، خنثی و منفعل باشند، دیگر حرف زدن از هنر هشتم و قلب تپنده سازمان ها بی معناست و همچنان رفت و آمدها در اتوبانی یکطرفه و پر از دست انداز ادامه خواهد یافت.

یحیی معماری *خبرنگار ایرنا در کرمانشاه

منبع : ایرنا