به گزارش سلام پاوه : یک پدر، بخشنده آب و گل است‏،  یک پدر، روشنگر جان و دل است‏ . لیک اگر پرسی کدامین برترین آنکه دین آموزد و علم یقین.

سلامی به گرمی آفتاب، درودی به بوی خوش مُشک تقدیم به تو که هر آنچه دانیم از توست. ‏دستهایت را می بوسیم؛ دستهایی که چگونه قلم گرفتن را به ما آموختند، چشم و قلب وجودت ‏را ارج می نهیم آنکه بصیرت و فکرت به ما بخشیدند. ‏

ای تو که نه جانشین پیامبر بل جانشین خدایی “وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا”، ” ‏عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا ‏لَمْ يَعْلَمْ‏ “. ‏

ای معلم، ای که از “میم” ت، “محبت” و از “عین” ت، “عشق” و از “لام” ت، “لذت ‏زندگی” و از “میم” دگرت، “چگونه رفتن” را آموختیم.‏

پدر، مرا از آسمان به زمین خاکی آورد، تو چگونه بالا رفتن را به ما آموختی! درس عشق و ‏عاشق شدن را به ما یاد دادی! راه وصول را به سر منزل وصل نشانمان دادی! شمع راهمان ‏شدی و درس سوختن و ساختن تعلیم دادی! ‏

درباره ات چه بنویسیم و به پای وجودت چه تقدیم کنیم که هر چه کنیم “زیره به کرمان ‏بردن” است.‏

پس بی ادبی ما را ببخش و این چند سطر را به پای املایی بگذار که بارها و بارها با صدای ‏مملوّ از مهر و محبتت برایمان می گفتی و ما هم یادداشت برداری می کردیم. ‏

تواضع حقت باد و هر روزت گرامی باد.‏

‏……… ‏
کار یعنی روح و جان زندگی کار یعنی مایه پایندگی ‏
کار اصل رویش و افزودن است ‏ خود صدای کار نبض بودن است ‏
تا پیمبر بوسه زد بر دست من جاودان از بوسه اش شد هست من

اوایل دهه هفتاد که هنوز در عنفوان جوانی به سر می بردم جهت تبریک عید قربان با ‏جمعی از دوستان خدمت یکی از بزرگان شهر رسیدیم. میزبان بعد از خوش آمد گویی رو به ‏مرد کناری من کرد و از او پرسید که الآن مشغول به چه کاریست، ایشان هم با صدایی رسا ‏جواب دادند “مُرده شور هستم”. ناخوداگاه تکانی خوردم و در حالیکه ترس همه وجودم را در ‏برگرفت، گویی که جسد مُرده ام زیر دستان او در حال شست و شو است و بیرون از غسالخانه ‏صدای گریه نزدیکان را می شنوم که دارند ناله وداع سر می دهند، و بدون اینکه کوچکترین ‏اختیاری در خود احساس کنم با صدای بلند گفتم “خدا خیرت ندهد این چه جوابی بود که ‏دادی، نمی توانستی چیز دیگری بگویی.”

همه جمع خندیدند و ایشان هم که با جمع داشت از ‏عکس العمل من می خندید گفت “چرا خدا خیرم ندهد، پس چه بگویم، بگویم مدیر کل فلان ‏سازمان هستم.” من هم که از آن حالت ترس کم کم داشتم به خود آمدم و آرام می شدم کمی ‏خندیدم و از او معذرت خواهی کردم. اما واقعیت را بگویم الآن هم از بازگفتن آن ماجرا ‏ناخوداگاه ترسی وجودم را در بر میگیرد و گمان نمی کنم این، داستان تنها من باشد بلکه اگر ‏نگویم همه مردم اما بیشتر مردم از شنیدن مرگ و مرده شور و غسالخانه روی خوش نشان نمی ‏دهند. و این مرد کسی جز درویش غفار غسّال، آشنای عام و خاص، نبود.‏

راستی به این مهم توجه کرده اید که اگر زحمت چنین برادران و خواهران زحمتکشی که ‏تنها به نمونه ای از آنها اشاره شد نباشد زندگی چه شکلی به خود می گیرد؟! ‏

پس دستهای پاک و دلهای خالص شما را می بوسیم و ارج می نهیم و به بودنتان می بالیم. ‏

این روزتان را بر شما تبریک گفته و بهترین آرزوهای دنیایی و زیباترین پاداشهای اُخروی را ‏برایتان از درگاه خداوند متعال خواهانیم. روزتان مبارک.‏

در راستای ارج نهادن به مقام شامخ این دو قشر زحمت کش در این روز میمون که به نام ‏آنها مزیّن شده “خانواده صلاح الدین ایوبی” بر خود واجب دانست خدمت این بزرگواران ‏عرض سلام و ادب داشته باشد و با دیداری صمیمی از دو نفر از آنها جناب کاک فردین خالدی ‏و برادر ارجمند درویش غفار اداک ضمن تبریک این روز به تمامی معلمان بزرگوار و کارگران ‏ارجمند خاطراتی بر صفحه ذهن خود به یادگار بگذارند. ‏

‏“هیئت مدیره موسسه خیریه صلاح الدین شهریتان پاوه” ‏
جهانگیر ولدبیگی