پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : انگار برقلبم خنجری وبرلبم خنده نشسته است !!!

امروزکه برکوچه های شهرم گذشتم به حال خود و دیارم گریستم ..

گریه ای تلخ و دردناک ، دردناک تر از ضجه های یک محتضر

جوانان(سرمایه های جامعه مان) را دیدم که زیر تندباد اعتیاد بسان درختی خشکیده شاخه رنجوردستان بی رمقشان را همانند تشنه ای دربرهوت بسویمان دراز نموده وچون غریقی چشمان بی فروغ و ملتمسشان هنوز به انتظارمعجزه ای برای نجات…

افسوس که این آرزو افسانه ای است و هرروز این نقمت بر فضای شهرم فزون تر…

چرا بایدکوهها ودشتهای به ناز آزادی پرورده ی این دیار اهورایی شاهد استیلای اهریمنی بس ترسناک و درنده باشد؟

چرا باید جوانان ما سرتسلیم و تعظیم را برای بتی پایین آورند که سوداگر شرفشان است ؟!

و در این سرزمین بکر، برصدارت یغماگران فرهنگ معاونت و بر وزارت سوداگران مرگ معاضدت بنمایند ؟!

مگراینان سرمایه های این سرزمین نیستند مگراین جوانان گلبولهای سفید تن وطنمان نیستند پس کجایندکه ویروس وابستگی  ازهرطرف سلامتی مان را به کام مرگ فرستاده است

جوانان ما بازیچه ای شدند در دستان هوس آلود زمان

ای دیار عزیزم قفلی به درازای اعصار و به سختی دل متخاصمان فرهنگ بردل و زبان و دستم زده شده دیگر امان فکر وزبان ذکر وتوان نشر هم از من گرفته شده است

یارای  پنداری ، گفتاری  و  نوشتاری  نیست…

چراکه اهریمن پیر ، اهورای جوان هورامان را به بند کشیده ، سرمایه هایش را به تاراج برده وبه جای غیرت در رگهای جامعه خون بردگی را تزریق نموده است

اهریمنی دژخیم تر از چنگیزوآتیلا و نرون و…و…

که شادی خود را در غم ما می بیند و پیروزیش ترجمان شکست ما

ننگین مرگ، از هرطرف به ریش ما می خنددوما سرخوش جام پراز خالی آرزوهایمان هستیم..!!

دستان مخوف خریف گلوی بی رمق گلهای نحیف آمالمان را می فشاردوما بی خیال نظاره گرومرثیه سرای این تراژدی بس غمگین و بی تکرارو پردرد هستیم..

دیارمان بسان خانه ی بی در، باغ بی بهار و زیارتگاه بی زوار شده است…!!

زبانه های آتش خشم خشخاشیان داردسرزمینمان را طعمه دهان دریده وسیری ناپذیرخود می کند وما هیزم بیارمعرکه ایم..!!

دریغ از بیداری…دریغ از هوشیاری..!!

آهای ای کسانیکه لاف اسلام وجامعه گرایی و حب وطن وآزادی را می زنید یک دم بنگرید وبیدار شوید… حداقل گلیم خودرا ازآب بیرون بکشید، آب دارد ازسرتان هم می گذرد… @akramhassanzadeh

آب نه منجلاب تا نزدیک گلوی ما آمده است اما هنوزهم درخواب که چه عرض کنم درهپروت اعتمادبه نفس کاذب خودهستیم

ای کسانی که شعار روانشناسی و آسیب شناسی اجتماعی ودرمان  درد اجتماع را می زنید دمی به خود بیاییدآیا تاکنون کوتاه نیامده اید وخودرا به خواب نزده اید؟

بیا واز خودت،ازبچه هایت واز خانواده ات شروع کن، تا بجنبی دیراست وبچه های توهم در این آتش خواهند سوخت

آیا همین جوانان بیکارونوجوانان بی برنامه وکودکان ول ، طعمه های آینده این حریق نیستند؟

آیاهمین ها بچه ها، بچه های ی من وتو وما نیستند؟

بچه هایمان را دریابیم…

که خفاشان هرلحظه درکمین پروانه ها هستند

تارهای تنیده را جدی بگیرید

عنکبوتها بیدارند

دمی فکرکنیدوبی خیال نیاسایید که هرچه درد ما ست از آسایش وآساییدن ماست!!

آسودن، تنیدگی بردگی برتن جامعه است

بر این دردنامه من هم چیزی ندارم بجزاینکه:

نشری نمایم تا حشری شود برعلیه اهریمن اعتیاد …