پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : هدف نگارنده در این کوتاه نوشت پرداختن مشروح ومبسوط به حافظ  و پرده برداری ازاشارات پنهان درلابلای عبارات ایهام آلود و تو برتوی او نیست چراکه بضاعت خویش را قلیل وشکوه خواجه را بسی جلیل می دانم.

هدف ،احترام به خواجه ی رمز و رازِ ادبیات ونکته پردازی های او در روزی است (بیستم مهر ماه ) که بر تارک پاره ای ودر پا نوشت بعضی از تقویم ها به عنوان روز بزرگداشت خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی نام یافته است. بر این باورم گفتن ازخواجه ی شیراز اگر چه تکراری اما زیبا و جان فزاست که تکرارش نه تنها ملال آور نیست بلکه بایسته و روا ست .
کمتر کسی رامی توان سراغ گرفت که درجواب پرسش حافظ کیست؟ باز مانَد و او را نشناسد اما اگر بپرسیم حافظ چه می گوید؟چند نفر جواب خواهند داد؟و مهمتر از آن چه جوابی می دهند؟ حال اگربر حلقه ی سوالات بیفزاییم و بگوییم چرا لسان الغیبش لقب داده اند؟ چرا به دیوانش به نیت تفال مراجعه می کنند؟چرا تقریبا در هر خانه ای نسخه ای از غزلیاتش را می توان یافت؟جواب هامصداق سهل ممتنع می شوند.

سهلند چرا که هرکس دیوان حافظ  را می گشاید گویی هم سخن اوست و از مسائل پیرامون او می گوید وسختند چرا که پرده هایی توبرتو غزل ها را فرا گرفته ولاجرم خوانش ها رامتفاوت وگاهی دیگر گون می کند به بیان زیبای مولانا:

هر کسی از ظن خود شد یار من ازدرون من نجُست اسرار من

طُرفه ترآنکه حافظ خود بر این نکته که می خواسته برداشت ها از غزلیاتش یکسان نباشد اعتراف دارد.

حافظم در مجلسی،دُردی کشم در محفلی بنگراین شوخی که چون با خَلق صنعت می کنم

براستی چرا مابه این صنعتگری با خود نه تنها رضایت می دهیم بلکه آن را دوست داریم و از آن لذت می بریم ؟

آیا زبان حافظ را زبانی آشنا نمی دانیم که گویی با زمان و زمانه ی ما همگونی خاصی دارد تا جایی که نصایحش همچنان پابرجا و نقدهایش نیز هنوز رواست ؟
آیا گفتن از جوهره هستی یعنی عشق توسط او و نهیبش بر عشق ناشناسان بازتاب احساس درونی ما نیست ؟ با این تفاوت که ما پنهانش می کنیم اما او برآفتابش می افکند

تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است گفتم کنایتی و مکرر نمی کنم
باغ بهشت و سایه طوبی و قصر حور با خاک کوی دوست برابر نمی کنم
ناصح به طعن گفت که رو ترک عشق کن محتاج جنگ نیست برادر ، نمی کنم

آیا افسوس او بر کساد بازار اندیشه و به خواب رفتن یا خود را به خواب زدن مدعیان برای ما درک شدنی نیست ؟

میان گریه می خندم که چون شمع اندراین مجلس زبان آتشینم هست ولیکن در نمی گیرد

آیا خروش او بر جاری بودن ناپسند های اخلاقی مورد نکوهش آموزه های دینی هیچ گاه پایان می پذیرد؟

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات؟ بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن
وآیا نمی توان بازهم براین «آیا» ها افزود ؟

براین باورم که هر شخصی بشرط آنکه غافلانه زندگی نکند خود می تواند پرسشی دیگر بر این پرسش ها بیفزاید و به جوابی شایسته ی خویش نیز برسد و البته این پرسش و پاسخ ها لزوما یکسان نخواهند بود . حافظ در قامت شاعری شیوا سخن ، عارفی واجد تجربه های ناب ، ناقدی صریح لهجه ، عشق مداری دردمند ، رندی پاک باز و بسیاری ازصفات دیگر و گاهی تناقض نما، زمان و مکان و عصر و نسل را در نوردیده و هرروز و هر ساعت خود را به مراجعه کنندگان به دیوانش می نمایاند و از این خودنمایی برخود می بالد .

وکلام آخر از مولانا

مــن تــو را بــردم فـراز قـله هـان *** بـعد از آن تـو از درون خـود بـخوان

پاوه – مهرماه

۹۴