ج 10 فروردین 1403 ساعت 04:21

فیلمسازی بین‌المللی با بودجه‌های باور نکردنی

فیلمسازی بین‌المللی با بودجه‌های باور نکردنی

به گزارش سلام پاوه؛ کارگردان فیلم مستند «با خدا می‌رقصم» که به تازگی برگزیده‌ی جایزه‌ی «افرای» طلایی جشنواره‌ی بوسنی شده است، گفت: زبان سینمای داستانی بسیار بلندتر از فیلم مستند و کوتاه است. به گزارش سلام پاوه و به نقل از ایسنا؛ هوشنگ میرزایی، مستندساز که به تازگی با فیلمش در دو جشنواره‌ی بین‌المللی حضور داشته […]

به گزارش سلام پاوه؛ کارگردان فیلم مستند «با خدا می‌رقصم» که به تازگی برگزیده‌ی جایزه‌ی «افرای» طلایی جشنواره‌ی بوسنی شده است، گفت: زبان سینمای داستانی بسیار بلندتر از فیلم مستند و کوتاه است.

به گزارش سلام پاوه و به نقل از ایسنا؛ هوشنگ میرزایی، مستندساز که به تازگی با فیلمش در دو جشنواره‌ی بین‌المللی حضور داشته  گفت: اگر در جشنواره‌های خارجی بگوییم با چه هوشنگ میرزاییبودجه‌ای فیلم می‌سازیم باور نمی‌کنند و به ما می‌خندند!

او درباره‌ی انتخاب سوژه‌ی فیلم «با خدا می‌رقصم» توضیح داد: برای انجام کاری به شهر پاوه رفته‌ بودم که از افراد محلی شنیدم که یک خیاط نابینا در خیابان اصلی شهر مشغول فعالیت است. ابتدا باور نمی‌کردم اما وقتی به مغازه‌اش رفتم و او را دیدم که با خط‌ کش بریل و با اتکا به حس لامسه‌اش خیاطی می‌کرد برایم جالب بود؛ از آن جالب‌تر شخصیت سرخوش او بود که در سن هفتادسالگی بسیار پر انرژی بود.

این مستندساز در ادامه خاطرنشان کرد: داستان زندگی این مرد به دوران جوانی او برمی‌گردد که در روزهای اول ازدواج، برای خوشحال کردن همسرش تصمیم می‌گیرد شکاری برای او بزند؛ اما تفنگ او درست عمل نمی‌کند و ساچمه‌های آن به صورتش برمی‌گردد که منجر به نابینایی او می‌شود. ولی بعد از آن برای اینکه دست نیاز به سوی کسی دراز نکند یک چرخ‌خیاطی می‌خرد و شروع به تمرین خیاطی می‌کند.

میرزایی افزود: علاوه بر سرگذشت جالب او و راه سختی که برای تبدیل شدن به یک خیاط موفق پیموده است، یکی از نکات جالب فیلم برای مخاطب، روحیه‌ی شوخ و پر انرژی این فرد است که با وجود ناتوانی، سرشار از امید به زندگی است.

هوشنگ میرزایی درباره‌ی شیوه‌ی روایت این فیلم نیز توضیح داد: فیلم راوی یا مجری و هیچ عاملی که مزاحم ارتباط بی‌واسطه‌ی تماشاگر با سوژه بشود را ندارد و سعی کردیم دریچه‌ای به زندگی این این آدم باز کنیم و با او آشنا شویم.

وی ادامه داد: یک وجه فیلم معطوف به حس امید به زندگی و ستایش زندگی است و بُعد دیگر آن به شخصیت پردازی و نمایش واقعی زندگی این فرد است.

این کارگردان که ساخت فیلمهای تجربی، کوتاه و مستند را از اواخر دهه‌ی 70 آغاز کرده و تا کنون حدود 30 فیلم کوتاه و مستند ساخته است، با بیان اینکه فیلم «با خدا می‌رقصم» را در طول 20 روز و با کمتر از پنج میلیون تومان از بودجه‌ی شخصی خود ساخته است، درباره‌ی روند ساخت این فیلم گفت: این فیلم با یک دوربین ساده و ارزان‌قیمت ساخته شده و میزان بودجه‌ی فیلم‌های ما برای فیلمسازان خارجی باور نکردنی است و گاهی به ما می‌خندند! گرچه کیفیت تصویر نقطه‌ی ضعف آن محسوب می‌شود اما معتقدم فیلم سرپایی است.

هوشنگ میرزایی در پایان با اشاره به اینکه علی‌رغم گلایه‌های همیشگی ما از اینکه مردم فیلم مستند نمی‌بینند، ادامه داد: تجربه‌ی حضورم در جشنواره‌ی اندونزی ثابت کرد که مردم ما از بسیاری از کشورهای دیگر علاقه‌ی بیشتری به دیدن این آثار داراند؛ هرچند همواره مخاطب سینمای داستانی بیشتر است و زبان سینمای داستانی خیلی بلندتر از فیلم کوتاه و مستند است.

به گزارش ایسنا، «با خدا می‌رقصم» در 39 دقیقه داستان زندگی پیرمرد نابینای کردی به نام کاک علی بدری، اهل پاوه‌ را روایت می‌کند که علی‌رغم نابینایی خیاطی می‌کند و از این راه توانسته است باغی بخرد و با وجود معلولیتی که دارد، تمام وجودش سرشار از میل به زندگی است. این فیلم توسط شبکه‌ی مستند سیما خریداری شده و در آینده پخش خواهد شد.

یک پاسخ برای “فیلمسازی بین‌المللی با بودجه‌های باور نکردنی

  • محمد در تاریخ شهریور 18, 1394 گفت:

    جناب صالحی
    ضمن سلام
    امیدوارم مطلبی در خصوص وضعیت معضلات شهری پاوه تهیه نمایید که در آن هم می توانید به موارد زیر با تفصیل بپردازید:
    – وضعیت شهرک کارگاهی که روند توسعه آن تقریبا تعطیل شده و نیمه کاره رها گردیده است
    – ساماندهی مشاغل مزاحم در جای جای شهر که هیچ نمودی در این خصوص دیده نمی شود
    – وضعیت ساخت و ساز که فاقد برنامه بوده و دفتر فنی شهرداری توان انجام نیکوی آن را ندارد
    – پارک جنگلی که وعده داده شده بود اما حتی محل آن هم مشخص نیست
    کمربند سبز که آن نیز وعده داده شده بود اما دریغ از یک درخت کاشته شده و سبز شده
    – ساخت آتش نشانی بلوار که همگی حتی مسافران ورودی به شهر وضعیت آن را می بینند
    – وضعیت ترافیک که بایستی گفت هر روز بدتر از دیروز
    – طرح تفصیلی شهر که دوره قبلی به پایان رسیده و جدید هنوز تصویب نشده یعنی شهر در حال حاضر فاقد طرح می باشد
    – استفاده از اسامی بومی و محلی در کوچه ها خیابانها و … که هیچ نمودی ندارد
    – وضعیت میادین تره بار که تقریبا روزانه وعده آن را می شنیدیم اما مشاهده نمی شود
    – ساماندهی دستفروشان سطح شهر که خبری از آن هم نیست
    – …….