ـ قبل از هر چیز این حمله تروریستی، همان گونه که بسیاری از علمای مسلمان بیان کرده اند، عملی خشن و افراطی و منافی آموزه های اسلامی بوده و ؛ ناپسند و محکوم می باشد. چنین اعمالی جز مشوش کردن این آیین رحمت و مهرورزی ، ایجاد تنفر و انزجار از اسلام و بهانه دادن به دست مخالفانش جهت حمله به آن، هیچ حاصل دیگری در پی نخواهد داشت.

ـ خبر این اقدام تروریستی در صدر اخبار جهان قرار گرفت و در سطح وسیعی پوشش داده شد و دولت ها، سازمان ها و نهادهای بین المللی و شخصیتهای برجسته بسیاری با دولت و ملت فرانسه و خانواده قربانیان ابراز همدردی کرده؛ و مبارزه جدی با تروریسم را خواستار شدند. درست در همان روز، یک اقدام تروریستی دیگر در یمن و در برابر دانشکده پلیس صنعا روی داد؛ که طی آن ۴۰ نفر کشته و ۷۰ نفر دیگر زخمی شدند. اما سازمان ها و نهادهای بین المللی ، کشورهای غربی و حتی کشورهای اسلامی بدان توجه نکرده و از خطر تروریسم و همدردی با مقتولین سخنی به میان نیامد. به نظر می رسد که نگاه و قضاوت به این مسایل از سوی قدرت های مدعی دمکراسی و حقوق بشر و اذناب منطقه ای آنها ، سیاسی است و در راستای مصالح خود؛ نه نگاهی حق مدارانه و حقوق بشری.

ـ همچنان که پیش بینی می شد باز هم به جای محکوم کردن حادثه تروریستی و تحقیق جدی و عمیق درباره ی علل و عوامل آن و محاکمه علنی و عادلانه تروریست ها و همچنین ارائه ی راهکارهایی اصولی جهت ریشه کنی این گونه اقدامات تروریستی، اقدام دو نفر از مسلمانان تابعه فرانسه را به اسلام و مسلمانان تعمیم دادند؛ و به این بهانه ، بیش از پیش بر طبل اسلام فوبیا (اسلام هراسی) کوبیدند. کاری غیر عقلانی و غیر منطقی که تنها نسبت به مسلمانان انجام می گیرد. اگر غیر مسلمانان ( مسیحی، یهودی، بودایی، لیبرال، مارکسیست و …)  مرتکب اعمال تروریستی شوند، نه تنها به همکیشان آنها تعمیم داده نمی شود بلکه حتی به هویت دینی آن ها نیز کمترین اشاره ای نمی شود.

ـ متاسفانه ترور و خشونت پدیده ای جهانی و همه گیر است و به کشور یا دین مشخصی اختصاص ندارد؛ و قربانیان آن نیز دارای افکار و گرایش ها مختلف هستند و مسلمان و غیر مسلمان را دربر می گیرد. اما در اکثر رسانه ها تنها از تروریستهای مسلمان و مقتولین غیر مسلمان نام برده می شود؛ و به مظلوم واقع شدن و قربانی شدن مسلمانان به دست تروریست ها ـ چه مسلمان و چه غیر مسلمان ـ بسیار به ندرت اشاره می شود. چنین وانمود می شود که گویا غیرمسلمانان، قربانیان اصلی خشونت و ترور هستند؛ ولی واقعیت این است که  اصلی ترین قربانیان ترور و خشونت، مسلمانان هستند.

ـ به وضوح دیدیم که هرگاه آزادی بیان در راستای اهداف و منافع قدرت های غربی باشد، از آن حمایت می کنند و هرگاه در خلاف اهداف و منافعشان باشد، آن را محدود و حتی ممنوع می کنند. به عنوان نمونه: همین نشریه شارلی که این روزها به نماد آزادی بیان تبدیل شده است، چند سال پیش “موریس سینی” کاریکاتوریست مشهور خود را به خاطر کشیدن کاریکاتوری اخراج کرد. در این کاریکاتور اشاره شده بود که فرزند “نیکولای سارکوزی” رئیس جمهور وقت فرانسه، به خاطر دریافت کمک هایی نقدی به یهودی ها گرایش پیدا کرده است. مسئولین نشریه پس از اینکه نامبرده حاضر نشد به خاطر این کارش به صورت رسمی عذر خواهی کند، وی را اخراج کردند.

در غرب و همین فرانسه ای که سنگ آزادی بیان را به سینه می زنند، هیچ کس حق ندارد مخالف نظر یهودیان درباره ی هولوکاست ، مطلبی بگوید. در چند سال اخیر افراد ی چون “دیوید اروینگ”، “روژه گارودی”، “روبر فوریسون” و …  به خاطر نوشتن درباره هولوکاست ـ آن هم محترمانه و مستدل، ولی خلاف نظر یهودی ها ـ محکوم و زندانی شده اند؛ و ورود دختران محجب مسلمان به مدارس ممنوع شده است؛ اما این مدعیان دمکراسی و آزادی بیان ، کمترین اعتراضی نکردند.

ـ بلافاصله پس از حملات تروریستی پاریس، جهت ابراز همدردی با کشته شدگان  و حمایت از آزادی بیان! در همین شهر با حضور مقامات بیش از چهل کشور جهان، تظاهرات میلیونی برگزار شد. در این راهپیمایی حضور نخست وزیر رژیم صهیونیستی و وزیر امور خارجه مصر که دولت هایشان نماد بارزخشونت، سرکوب، کشتار و ترور می باشند ـ مصر از لحاظ آزادی بیان در میان ۱۸۰ کشور در رتبه ۱۵۹ قرار دارد ـ ، بسیار قابل تامل و سوال  برانگیز بود. راستی چرا تظاهرات مشابهی جهت مبارزه با ترور و کشتار هزاران نفر از مسلمانان در میانمار(برمه)، آفریقای مرکزی، مصر، سوریه، عراق و … برپا نمی شود؟

ـ در کنار  شعارهای ضد ترور و دفاع از آزادی بیان ، شعار ” من شارلی هستم”  به عنوان نماد آزادی بیان! در غرب و تا حدی نیز در فضای مجازی کشورهای اسلامی رواج پیدا کرد. به عنوان نمونه در پایان یکی از بیانیه های محکومیت حوادث پاریس آمده بود:” … همه ما حقوقدانان و وکلای دادگستری … نیز شارلی هستیم”.

بدیهی است که آزادی بیان، مطلق نبوده و دارای حد و مرز می باشد. مرز آن تا جایی است که به آزادی، کرامت و حرمت دیگران آسیب نرساند. قرار نیست به نام آزادی بیان، دیگران را آماج افترا، تهمت و ناسزا قرار داد؛ و آبرو، حرمت و کرامت انسانی آن ها را لکه دار کرد. وقتی توهین و ناسزا به افراد ناپسند و محکوم است، توهین و ناسزا به یک ملت و امت به طریق اولی ناروا و محکوم است. انتشار کاریکاتورهای موهن از پیام آور رحمت الهی ـ صلی الله علیه و سلم ـ که محبوب دل و جان مسلمانان می باشد، در حقیقت  توهین به یک میلیارد و هفتصد هزار مسلمان و جریحه دار کردن احساسات آنهاست ؛ و نمی توان آن را ذیل آزادی بیان گنجاند.

مطرح کردن شعار آزادی بیان و “من شارلی هستم” در ارتباط با حادثه تروریستی حمله به دفتر هفته نامه فکاهی”شارلی ابدو” و حمایت دولت های غربی از این شعارها، بیانگر تایید اقدام موهن این هفته نامه و به نوعی تشویق آن، جهت ادامه توهین و هتک حرمت به مسلمانان در زیر نقاب آزادی بیان می باشد. به خاطر همین موضع گیری غرب بود، که این هفته نامه در اولین شماره جدید خود پس از حمله به دفترش، بدون توجه به اعتراض گسترده مسلمانان و عواقب ناشی از آن، در تیراژی میلیونی و با ترجمه آن به ۱۶ زبان، کاریکاتور موهن دیگری را منتشر کرد.

انتشار این گونه کاریکاتورها در گذشته و تکرار آن در این اوضاع حساس و آشفته، علاوه بر موهن بودن، اقدامی تحریک آمیز، تشنج زا و تفرقه افکنانه ای است که به سان ریختن بنزین روی آتش می باشد. اقدامی است خلاف دگرپذیری و همزیستی مسالمت آمیز مبتنی بر احترام متقابل ؛ و یکی از عوامل خشونت، افراط گرایی و ترور می باشد.

شعار “من شارلی هستم” شعار مخالفت با تروریست و ابراز همدردی و حمایت از قربانیان ترور نمی باشد؛ بلکه چشم پوشی از هتک حرمت و توهین این نشریه و حمایت از توهین کنندگان به ساحت پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ و تمامی مسلمانان است. این شعار به منزله تجریح عواطف و احساسات مسلمانان، ترویج و گسترش کینه و دشمنی در جامعه می باشد.

سردادن شعار ” من شارلی هستم” در حقیقت برافراشتن پرچم اسلام هراسی و زمینه سازی جهت طرد و حذف مسلمانان از جامعه، زیر نقاب دفاع از آزادی بیان می باشد.

برپایی تظاهرات علیه اسلام و افزایش اسلام گرایان در اروپا و حمله به بیش از ۵۰ مسجد در فرانسه و احساس انزجار و ناامنی  از نتایج اولیه شعار” من شارلی هستم” و حمایت از آن می باشد. ناگفته نماند که حرکت خانم “آنجلا مرکل” صدر اعظم آلمان با حضور در جمع مسلمانانِ معترض علیه اسلام هراسی،  قابل تمجید و تقدیر می باشد؛ و می تواند نتایج مثبتی در پی داشته باشد.

بنابراین اقدام موهن و تفرقه افکنانه نشریه ” شارلی ابدو” و حمایت از آن به بهانه دفاع از آزادی بیان ، عملی زشت و ناپسند بوده و محکوم می باشد.

ناپسند شمردن و مخالفت مدنی و مسالمت آمیز با اقدام موهن نشریه ” شارلی ابدو”، پرهیز از هرگونه خشونت و افراط گرایی در این راستا و همچنین تلاش برای غیر قانونی کردن و مجرمانه تلقی کردن هر نوع توهین و تحقیر نسبت به پیامبران الهی و مقدسات دینی در مجامع و محافل بین المللی را وظیفه تمامی مسلمانان و آزادیخواهان می دانم. امیدوارم همگی با تاسی به آموزه های قرآن و سنت نبوی بکوشیم با دلسوزی و مهرورزی به مردم و جامعه خدمت کنیم؛ و پیام رحمت نبوی و دور بودنش از خشونت بدوی را با نوشته، سخنرانی، فیلم و …  و همچنین به صورت عملی به جهانیان عرضه نماییم.

بر این باورم که اقدام نشریه شارلی ابدو و امثال آن نه تنها از ارزش و اعتبار محبوب دلربایمان ذره ای نمی کاهد، بلکه نام و راهش را روشن تر و پررهروتر خواهد کرد. به گفته شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی:

سنگ بد گوهر اگر کاسه زرین شکند         قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود

پاوه، حیدر غلامی  ۱۳۹۳/۱۰/۲۰