پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه :  آن کیست که دل نهاد وفارغ بنشست / پنداشت که مهلتی وتاخیری هست . گو خیمه مزن که میخ می باید کند / گو رخت منه ،که بار می باید بست .

جهان در حال گذران بوده وهست از آن ابتدای نامعلوم ومیرود تا آن منتهای نامعلوم . در میان انبوهی از مکاتیب علمی و تجربی این مکاتیب دینی والهی است که به این معمای هستی معنا و مفهوم میدهد

: جهانی برای یوم الموعود . دنیایی برای زراعت وکشت بذر ایمان ، عمل صالح ، نوع دوستی ، نوع پروری و …. ودر نتیجه ماورائی آن کسب رضایت خالق ومعبود و صاحب دو سرای هستی ، و دنیایی دیگر برای برداشت کشته خود و اجر عمل ودرنهایت رضایت خالق از مخلوق . پس برای این سفر وبرای حضور در آن یوم الموعود ره توشه ای لازم وبایست است : ره توشه ایمان وعمل ، اطعام نیازمندان ، اکرام ایتام وبی سرپرستان ودستگیری ضعفاء وافتادگان ، وچه مناسبتی وفرصتی بهتر از

ماه خیر و احسان ،ماه قبولی مضاعف طاعات و صدقات و خیرات ماه رمضان ” به امید استفاده بیشتر از این ایام “