پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه : ایسنا ، امروز در تقویم کشورمان روز دختران است. امروز می خواهم زبان آنهایی باشم که همه عمر زبان هاشان را کوتاه کردند که حرف نزنند، که ساکت باشند، که بلند نخندند، که وقتی شاد هستند فریاد نکشند، که همیشه در پستوها بمانند و به قولی هیس … ساکت باشند.

 آنهایی که قبل از به دنیا آمدنشان پدر و مادرشان هزار دکتر و متخصص زنان و ژنتیک را واسطه کردند و ماه ها رژیم غذایی عجیب و غریب رعایت کردند که کروموزم “Y” بر “X” غالب شود و بچه شان پسر باشد.

 آنهایی که قبل از اینکه نتیجه سونوگرافی جنسیتشان را معلوم کنند که دختر هستند پدر و مادرشان توی اتاق خوابی که آماده کرده بودند به جای عروسک ماشین گذاشتند و سیسمونی آبی خریدند به هوای اینکه بچه پسر باشد و اما باز دختر شد.

 بعد که به دنیا آمدند خیلی ها به کنایه به مادر نوزاد گفتند: “دختر به دنیا آورده؟ پس کی نسل مرد را ادامه دهد؟” بعد بزرگ شد و شیرین زبانی کرد و خودش را در دل همه جا کرد، لباس های رنگی تنش کردند، موهایش را دم اسبی بستند و به خیابان بردند. وقتی بغل مادرش بود کسی که پشت سر مادرش راه می رفت محکم لپش را کشید و گریه اش بلند شد و پدر گفت: ” خانم بچه را ساکت کن صدای دختر که نباید در خیابان بپیچد”.

 بعد مهدکودک رفت و پسر بچه ها موهایش را کشیدند و میان وعده اش را چون زور بیشتری داشتند از او گرفتند و مربی هیچ دخالتی نکرد.

مدرسه که رفت همیشه آرام تر از پسرها بود، کلاس را روی سرش نمی گذاشت، معلم از دستش گریه نمی افتاد. تا اینکه کلاس سوم رسید و برایش جشن تکلیف گرفتند، از این روز باید یاد می گرفت مواظب باشد کسی چپ نگاهش نکند، کسی مزاحمش نشود، کسی توی خیابان بد نگاهش نکند، چون داشت بزرگ می شد.

 این دلهره ها را فقط دخترها حس کرده اند، دلهره طولانی منتظر ایستادن برای تاکسی، دلهره بوق زدن هزار ماشین غیر مسافرکش، دلهره مردها و پسرهایی که عبور می کنند و حس می کنند اگر تیکه ای به دختر بیاندازند نشان مرد بودن و پسر بودنشان است.

 این دختر بود که کم کم باید در خانه می ماند، جلوی پدر و برادرش بلند نمی خندید، حق نداشت مثل پسرها با دوستانش پارک برود، حق نداشت وقتی غروب می شود تنها بیرون بماند.

یا تصمیم گرفت یا وادارش کردند که خانه بهترین و امن ترین جا برای اوست، بمان درست را بخوان تا بروی دانشگاه. درس خواند و دفترچه انتخاب رشته کنکور که آمد ظرفیت پسرها بعضی از جاها بیشتر بود، شهر دیگری هم نمی توانست که برود چون خوابگاه نداشت، اصلا مگر می شود دختر تنها شهر دیگر برود؟

 بمان خانه تا مرد مناسب پیدا شود و سرخانه و زندگی ات بروی. رفت و همه امیدش این بود مادر شود و بهشت را زیر پایش بگذارند.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)منطقه کرمانشاه، این هنوز روزگار بسیاری از دخترهاست،  هنوز خیلی از دخترها در پستوهای مدرن خانه ها می مانند چون فکر می کنند تقدیر این است، چون فکر می کنند دختر باید این باشد.

 می گویند زنان وضعیت خوبی دارند، در عرصه های علمی و اجتماعی و ورزشی حضور دارند، آری دخترانی هستند که به مسابقات ورزشی می روند، دخترانی هستند که با روسری و مقنعه کاراته و ووشو بازی می کنند و مدال می آورند، دخترانی هستند که ساز می زنند و فرش می بافند، اما دخترانی هم هستند که روزشان را تنها کنار گله به چوپانی سپری می کنند و شب باید به مطبخ بروند و شام آماده کنند.

 دخترانی هستند که درحصار سنت افراطی و غلط محصورند و حتی نمی دانند امروز روز آنها است.

همه اینها را یک جامعه شناس می گوید که معتقد است حضور زنان و دختران در جامعه تنها پوسته موضوع است و هنوز بسیاری از دختران خصوصا در شهرهای کوچک و مناطق روستایی محدودند.

علیرضا قاسمی در گفت و گو با ایسنا، دلیلش را هم سنت اشتباه مردسالاری می داند که گاهی خود دختران به آن دامن می زنند و فکر می کنند باید همینطور باشد.

 وی افسردگی، عدم اعتماد به نفس و بی تفاوتی را از پیامدهای محدود شدن دختران می داند.

به گفته این استاد دانشگاه حتی در گاهی موارد امکانات هم برای دختران نسبت به پسران محدودتر است. آری محدودتر است تا زمانی که دختران حق استفاده از خیلی امکانات ورزشی را ندارند، تا زمانیکه خیلی از رشته ها دانشجوی دختر نمی پذیرد.

آری خودکشی پیامد محدودیت دختران است، یک روز که به بیمارستان سر بزنی می بینی دختر و یا زنان جوانی که مدام زیر شست و شوی معده بالا می آورند، یا آنهایی که از شدت سوختگی فریاد می زنند “چرا نجاتم دادید؟”

 و از همه بدتر که گاهی این محدودیت هایی که اعمال می شود را به دین خدا نسبت می دهند، که خدا گفته این طور، که خدا گفته زن آنطور.

 یک کارشناس مسائل مذهبی اما می گوید دین خدا نگفته دختران محدود باشد.

حجت الاسلام سیدرضا موسوی در گفت و گو با ایسنا یادآوری می کند: اگرچه زن و مرد از نظر فیزیولوژیک و برخی موارد متفاوتند، اما در سایر موارد تبعیضی بین آنها وجود ندارد.

وی ادامه می دهد: البته برخی مواردی که دین به دختران تاکید کرده را نباید محدودیت به حساب آورد، بلکه برای حفظ سلامت خود آنها است.

 پس دین هم نگفته، هیچ کس نگفته. تمام کنید این وضیعت را. دختر فقط مادر آینده نیست، دختر فقط خواهر نیست، دختر هم انسان است درست عین پسرها. چرا اسم دخترها را در اعلامیه ترحیم نمی آورید؟ چرا مجبورند در خانه بمانند؟ تمام کنید این وضعیت را، ما دیگر نمی خواهیم در پستوها بمانیم.