در امان خدا ! / بهنام سلیمی
پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه ؛ در بسیاری از کارهایی که بشر دنبال می کند تا به ثمر بنشاند هر چه به پایان کار نزدیک تر می شود بر دقت خود می افزاید تا کار بهتر به نتیجه مورد نظر برسد و این امری بدیهی است، همانند باغبانی که در فرآیند به ثمر نشاندن میوه […]
- ۰۳ آبان ۱۳۹۳
- کد خبر 10292
- 3 دیدگاه
پایگاه خبری تحلیلی سلام پاوه ؛ در بسیاری از کارهایی که بشر دنبال می کند تا به ثمر بنشاند هر چه به پایان کار نزدیک تر می شود بر دقت خود می افزاید تا کار بهتر به نتیجه مورد نظر برسد و این امری بدیهی است، همانند باغبانی که در فرآیند به ثمر نشاندن میوه ی درختانش رنج ها کشیده و در انتهای کار بر دقت خود می افزاید که میوه ها بر زمین نیفتند و در هنگام حمل به مقصد دچار زدگی نشود، این توجه پایانی، امری عقلانی و بدیهی است .
آموزش فرزندانمان نیز از این امر کلی مستثنی نیست در دوران پیش دبستانی و دبستان و به دنبال آن راهنمایی و دبیرستان (و به بیان امروز متوسطه اول و دوم ) مواظبت لازم از بچه ها به عمل می آید ( هرچند گاه کافی نیست )، به مدارس سرکشی می شود احوال دوستان ، وضعیت همکلاسی های فرزندان، فضای حاکم برمدرسه و…… به دقت زیر نظر گرفته می شود تا اینکه نهایتا بچه ها به دانشگاه می روند…
حالا سؤال اینجاست:
چرا همه ی این دقت ها و حساسیت ها درخصوص فضای آموزشی ، مربیان ، دوستان و همکلاسی ها، در مورد دانشگاه، ناگهان تبدیل به یک ” در امان خدا “ خشک وخالی می شود ؟
چرا کنترل های منطقی و صحیح هم به صفر می رسد؟
شاید راز بسیاری از ناکامی های اخلاقی و رفتاری برخی از جوانان دانشگاه رفته در همین مسئله باشد، هر چند من معتقدم سختگیری های غیر منطقی نیز نتیجه ای بهتر از این ندارد و این افراط و تفریط ، سبب مشکلات تربیتی برای جوانان امروز شده است .
آیا مدیریت دانشگاه ها ، عاری از هر گونه خطا و کج اندیشی است و از سوی اولیای دانشجویان نباید بر آن کنترلی باشد؟
آیا همه ی اساتید و دانشجویان در روابط دانشگاهی خود مقید به رعایت اصول اخلاقی و انسانی هستند؟
که متأسفانه درد دل عده ای از دانشجویان بیانگر منفی بودن جواب این پرسش در پاره ای از موارد می باشد!
از سوی دیگر چرا یک سری روابط دانشجویی مرسوم امروزی ، که فضای مجازی پر است از عکس های شاهد بر این مطلب ، از سوی والدین به صرف حضور فرزندانشان در محیط دانشجویی، باید امری طبیعی و بدیهی جلوه کند؟
البته این سخن به معنای مخالفت با فضاهای مجازی و فعالیت در آن نیست بلکه احساس دردی است از به هم خوردن حسن و قبح های اخلاقی در دنیای کنونی!
آیا نباید آداب و ترتیب دیگری بجوییم ؟
بله این واقعیت را نمی توان نادیده گرفت که دنیای بزرگ تر، روابط انسانی گسترده تر را می طلبد.
دنیای پژوهش و تحقیق و حضور در دانشگاه روابط گسترده تر و تعریف شده ی بیشتری را می طلبد.
اما آیا گسترده تر شدن روابط انسانی لزوما به معنی شکستن حرمت ها و ارزش های انسانی و اخلاقی است ؟
راستی چه اندازه کوشیده ایم که ارزش ها در جوانانمان درونی شود و خود بتوانند حافظ حریم های خود باشند، بیندیشند و خود جوش ، روابط تعریف شده ی انسانی و ایمانی را از سرچشمه ی ارزش ها و آداب برگیرند و در دنیای زیبایشان بکار گیرند و واقعا “در امان خدا باشند” ؟
پدر گرامی، مار محترم ! در دنیای جوانتان چقدر حضور دارید چقدر در واقعیت این دنیا جا دارید؟
زمان به سرعت می گذرد و بیشترین روزهای جوانی فرزندانمان دور از ما سپری می شود، نکند سهم افسوس ما از آن چه که نباید اتفاق می افتاد بیشتر از همه باشد!
منبع : پاوه پرس
با تشکر از اقای سلیمی گفته هایتان واقعن منو تحت تاثیر قرار داد .
باسلام وتشکر از آقای سلیمی به مطلب مهمی اشاره کردیدمتاسفانه بیشتر خانواده هابه محض اینکه فرزندانشان وارد دانشگاه شدن آنها را به امان خدا ول می کنند بدون اینکه کنترلی بر رفتار آنها داشته باشند وبا یک جمله که (نه جاتم بی لووا دانشگاه ) خود را خلاص می کنند باز هم ممنون ومتشکرم
نکاتی را که ذکر نمودید در عین واقعیت دردناکند و نیازمند چاره جویی
امید است متولیان فرهنگی و اموزشی دیارمان بیش از پیش به مقوله تربیت صحیح توجه نمایند و با پرداختن مناسب به ان، نسل بعدی را از گزند هرگونه آسیب محیطی محفوظ دارند.